Amar en tempos revoltos

O amor é solidariedade, compañeirismo e nalgúns puntos, tamén sacrificio, sen violencia, polo ben común. Valores todos eles moi afastados do consumismo capitalista e o individualismo extremo

Por Dani Seixo

«Pero despois, cando estou nos seus brazos, como agora mesmo, é coma se estivese atrapado nun torno. Teño ganas de levantarme e saír a dar unha volta. «Que impaciente es, Mark», dime ela. «Por que non te relaxas nunca?» «É que me apetece dar un paseo.» «Pero se fóra fai un frío que pela.» «Aínda así. Igual compro algo para facer logo un revolto.» «Pois vai ti», di ela, medio soñando; afrouxa o abrazo, dá media volta e procura volver conciliar o soño. E eu vístome e saio pola porta. Como lle explicas a alguén a quen queres que, a pesar de todo, precisas máis? Como? Suponse que o amor contén todas as respostas, e que nos dá todo. All you need is love. Pero iso é unha puta mentira: eu preciso algo, pero non é amor.“

Irvine Welsh

«O camiño do inferno estará cheo de compañía, pero aínda así será tremendamente solitario.«

Charles Bukowski

«Ninguén morre de amor, nin por falta nin por sobra.«

Chavela Vargas

“A sanación máis segura para a vaidade é a soidade”

Tom Wolfe

Un match… Séculos de literatura, composicións musicais, dramas, epopeas, traxedias e grandes conflitos entre nacións e particulares, para que finalmente, nestes tempos desprendidos de grandeza, todo remate reducido sen sentir algún a un simple e maldito match.

En definitiva: arránxate un pouco, ponte mono ou mona, define a túa personalidade nunhas cantas palabras non demasiado complicadas e un par de fotos retocadas por algún maldito filtro, que non son máis que o que sempre quixeches ser na túa vida, pero que nunca te atopaches ao espertarte pola mañá cedo ante o espello do teu minúsculo cuarto de baño. Minte un pouco ou quizais bastante na aséptica descrición da túa biografía, adorna ata non chegar a recoñer un traballo estresante e aburrido, non digas nada do teu ex e a súa nova parella fodidamente perfecta, nin tampouco menciones que continuamente se che pasa pola cabeza que esta rede social é un digno niño de desesperados e adictos á validación constante das súas vidas en cada un dos seus cada vez máis escasos movementos… Adoras viaxar, lémbrao, todo o mundo adora viaxar, facer exercicio e tamén os gatos…

Aínda que quizais non, liches algo acerca de que hai demasiada xente que é alérxica aos gatos aí fora e a estas alturas da competición non sabes se merece a pena arriscar un posible “polvo” por un simple gato. Quizais todo remate nunha lea, algo parecido á amizade ou ao que deus queira que sexa que che leve todo isto… Pero, para que se supón exactamente que estás a completar un maldito cuestionario online que petrifica definitivamente a túa desesperada procura de amor ao consumo?

Seguramente, nin o sabes, nin realmente reflexionaches nunca sobre isto antes.

Neste século todo resulta unha competición e iso consómeo e condénsao todo, sen darnos tempo a reflexionar. Pousamos nas nosas redes sociais coas nosas mellores vestimentas, consumimos estilos de vida, posteamos cincocentas veces ao día espellismos das nosas vidas soñadas, observamos atentos modelos prefabricados de humanos aos que chamamos influencers e entre os atascos, a viaxe en metro ou os descansos do ximnasio, tentamos agradar a alguén aí fóra, para poder chegar a contarlle as nosas inquietudes ou para ter un encontro sexual rápido. Somos todos carne de psicólogo ou directamente de manicomio e simplesmente ignorámolo coa «sa» intención de compartir un intre nalgunha cama cunha persoa descoñecida que logre proporcionarnos esa especie de onanismo compartido no que se transformaron as relacións sexuais.

Para lograr manter o ritmo produtivo que nos impuxo a sociedade de consumo, coqueteamos con dez persoas á vez e eliximos finalmente, por un período de tempo cada vez máis breve, á menos mala. Damos likes ao escote da nosa compañeira de traballo, nos masturbamos coa idea de sexo esporádico coa nosa xefa ou o mozo dos recados, participamos en tríos, orxías, festas sado ou calquera outra cousa que nos estimule un pouco desterrando por un segundo nosa atenazante soidade. Reducimos os nosos orgasmos ao instantáneo Satisfyer Prol 2 ou ao impersoal sexo de pago e tras iso somos infieis para tentar sentir algo, inmersos como estamos en todo este circo no que cada día se converte a nosa vida. Aínda mesmo na nosa madurez mostrámonos totalmente incapaces de discernir que o verdadeiramente revolucionario no amor e no sexo, é o compromiso con algo máis alá do mero pracer transitorio.

E é que non nos levemos a engano, o poliamor, a anarquía relacional, as relacións abertas e toda é aparato semántico, vendido como teoría moderna da liberación amorosa a uns entes tan dispersos e aletargados socialmente como para mostrarse incapaces de realizar un repaso rápido pola historia da humanidade, non son máis que vellos xogos de prestidixitación destinados a manter as relacións afectivas no marco do puro individualismo e a mercadotecnia capitalista. Sexamos serios, ese vello lema de «paz e amor» tan vinculado ao movemento hippie fai moito que se destapou como unha simple estafa lanzada ao mundo por un conxunto de individuos demasiado derrotistas e sumamente indolentes como para chegar a comprometerse con calquera campaña revolucionaria ou rupturista co modelo capitalista, que xa por aquel entón daba claros sinais de imposición fronte a calquera alternativa social de igualdade. O amor é solidariedade, compañeirismo e nalgúns puntos, tamén sacrificio, sen violencia, polo ben común. Valores todos eles moi afastados do consumismo capitalista e o individualismo extremo que finalmente nos rematarían vendendo baixo o pretexto da rebeldía como alternativa rupturista nas nosas relacións.

Os nosos corpos e as nosas mentes, convertéronse neste século, baixo un sistema social e económico alienante e impersoal, en aletargadas máquinas incapaces de sentir ou querer, somos meros entes outrora humanos inmersos nunha desesperada procura de estímulos que en última instancia lógrennos proporcionar unha mínima dose de felicidade momentánea e adulterada, sen chegar con iso a albiscar no noso devir social o que chega a ser coidar e saberse coidado, compartir un mesmo obxectivo, un proxecto de vida común. A moitos, quizais hoxe parézalles estraño esoutro mundo fóra das relacións de usar e tirar, pero aínda hoxe existe a capacidade de amar. E saiban vostedes que sempre, o verdadeiro revolucionario guiouse por grandes sentimentos de amor.