Que violencia?

Por Telmo Varela / Vigo Antifascista

Nós, os explotados e oprimidos, non temos os medios que teñen as crases poderosas, entre outras cousas porque eles detentan o poder. Pero temos o dereito e o deber de dar a coñecer a nosa versión dos feitos, aínda que non alcance a difusión da deles.

Hai quen cre que a liberación do proletariado defendese con armas espirituais, pero é atacado con armas materiais cada vez que sae a rúa a reivindicar os seus dereitos; as aspiracións do proletariado non son só algo espiritual, senón tamén, e de forma especial, algo material, e debe ser defendido con armas materiais.

A oligarquía sabe ben que o inimigo auténtico do capitalismo é a crase obreira. Tras a súa ditadura [ a ditadura minoritaria da burguesía], tamén en isto ten razón, só pode vir o socialismo, e ningunha outra cousa. Por tal gallo, petrechase ata os dentes e derrocha inxentes sumas de cartos en difamar e calumniar ó proletariado. En querer presentar o preto branco, empeñándose, unha e outra vez, en presentar os violentos ( eles) en defensores da democracia e a liberdade; e os defensores dunha sociedade mais avanzada e xusta, os que queremos a xustiza social e o fin da explotación somos os violentos, vándalos, chusma etc., etc.

Antes de entrar en materia aí que deixar asentado quen son os violentos, para que non haxa lugar a dúbidas. Sempre que a crase obreira disponse a organizarse, en auténticas organizacións de crase, é brutalmente reprimida e atacada, sen piedade, pola burguesía. Este fenómeno repítese na Galiza de hoxe.

Quen viviu as folgas do naval ou a folga xeral do 27 de xaneiro do 2011, sabe ben do que estou falando: Vigo estaba, literalmente, tomada polos antidisturbios e pola policía de paisano.

Non poden permitir que a crase obreira organícese e loite ao marxe dos cauces establecidos polo sistema capitalista, porque saben de sobra, que desa maneira non poden controlala nin encauzala. É un verdadeiro perigo, para o sistema capitalista, que a crase obreira se organice e decida por sí mesma en asembleas democráticas e participativas o que facer en cada intre.

Isto é o que o sistema capitalista quere evitar, por todos os medios, para elo, armase ate os dentes e non dúbida reprimir con saña e inusitada violencia calquera atisbo de loita ó marxe dos cauces establecidos por ela mesma. Esta violencia, a verdadeira violencia do Estado ninguén a condena, porque é a súa violencia, a violencia dos poderosos contra os oprimidos e é necesaria para continuar perpetando a explotación e as inxustizas. Só impondo medo e terror é como o pobo ten medo a mobilizarse.

Hai que sufocar calquera atisbo de loita independente e consecuente coa represión e difamando e calumniando as persoas que atrévense a loitar.

A experiencia de numerosas folgas e loitas, de todo tipo, ensinounos que ser pacíficos é inútil, non se consigue ren. Só cando as loitas revístense de algún grao de violencia teñen visibilidade e conseguen algún obxectivo.

Para que se entenda mellor, é moito máis grave enviar ó hospital a manifestantes sen ollos, costelas, brazos e pernas rotos e incluso asasinar a persoas, como ten acontecido en numerosas protestas, que a perda de contenedores e mobiliario urbán. Para os defensores do sistema, está clarísimo e non o dubidan nin un intre, é máis importante o segundo. Para os periodista e tertulianos de pouca monta as vidas humáns non valen un «pemento». Non deixan de ser alborotadores, violentos que alteran a súa sacrosanta tranquilidade social. Que ven a perturbar a súa paz social de entre algodóns. E máis, os «alborotadores» son detidos, humillados na comisaria, encarcerados baixo graves acusacións e, nembargantes, os servidores do «orden» quedan impunes. Como é o caso dos policías que no ano 72 asasinaron a Daniel e Amador en Ferrol, e feriron de gravidade a unha ducia. Non foron procesados na ditadura nin na «democracia».

A crase traballadora cuestiona o sistema capitalista que o oprime e explota, que chúpalle ata a derradeira pinga de sangue. Os defensores do «orden» (policías, periodistas, tertulianos, políticos…) non só non cuestionan o sistema, senón que todo o seu afán e esforzo consiste en apuntalalo para que non se desmorone. Saben que os seus privilexios están ligados o actual estado de cousas.

Aquí está o quid da cuestión. Só así entendemos o trato dos mass-media a os que nos atrevemos a loitar e o trato que dispénsanlles ás forzas represivas.

Si queimamos un contenedor para defender o pan dos nosos fillos somos delincuentes, vándalos, terroristas, etc. Si a policía asasina a un traballador axiña o xustifican: «estaba defendendo a paz social», «nos estaba defendendo da chusma», «cumpría co seu deber», etc. Isto último é certo, cumpría co seu deber de mercenario e lacaio do capital. Ollo ó dato! Dádevos conta que só asasinan a obreiros e a persoa senlleiras do pobo, nunca asasinan a un empresario, a un banqueiro, a un terratenente. Clarísimo a quen defenden!!