Que violencia?

Por Telmo Varela / Vigo Antifascista

Nós, os explotados e oprimidos, non temos os medios que teñen as crases poderosas, entre outras cousas porque eles detentan o poder. Pero temos o dereito e o deber de dar a coñecer a nosa versión dos feitos, aínda que non alcance a difusión da deles.

Hai quen cre que a liberación do proletariado defendese con armas espirituais, pero é atacado con armas materiais cada vez que sae a rúa a reivindicar os seus dereitos; as aspiracións do proletariado non son só algo espiritual, senón tamén, e de forma especial, algo material, e debe ser defendido con armas materiais.

A oligarquía sabe ben que o inimigo auténtico do capitalismo é a crase obreira. Tras a súa ditadura [ a ditadura minoritaria da burguesía], tamén en isto ten razón, só pode vir o socialismo, e ningunha outra cousa. Por tal gallo, petrechase ata os dentes e derrocha inxentes sumas de cartos en difamar e calumniar ó proletariado. En querer presentar o preto branco, empeñándose, unha e outra vez, en presentar os violentos ( eles) en defensores da democracia e a liberdade; e os defensores dunha sociedade mais avanzada e xusta, os que queremos a xustiza social e o fin da explotación somos os violentos, vándalos, chusma etc., etc.

Antes de entrar en materia aí que deixar asentado quen son os violentos, para que non haxa lugar a dúbidas. Sempre que a crase obreira disponse a organizarse, en auténticas organizacións de crase, é brutalmente reprimida e atacada, sen piedade, pola burguesía. Este fenómeno repítese na Galiza de hoxe.

Quen viviu as folgas do naval ou a folga xeral do 27 de xaneiro do 2011, sabe ben do que estou falando: Vigo estaba, literalmente, tomada polos antidisturbios e pola policía de paisano.

Non poden permitir que a crase obreira organícese e loite ao marxe dos cauces establecidos polo sistema capitalista, porque saben de sobra, que desa maneira non poden controlala nin encauzala. É un verdadeiro perigo, para o sistema capitalista, que a crase obreira se organice e decida por sí mesma en asembleas democráticas e participativas o que facer en cada intre.

Isto é o que o sistema capitalista quere evitar, por todos os medios, para elo, armase ate os dentes e non dúbida reprimir con saña e inusitada violencia calquera atisbo de loita ó marxe dos cauces establecidos por ela mesma. Esta violencia, a verdadeira violencia do Estado ninguén a condena, porque é a súa violencia, a violencia dos poderosos contra os oprimidos e é necesaria para continuar perpetando a explotación e as inxustizas. Só impondo medo e terror é como o pobo ten medo a mobilizarse.

Hai que sufocar calquera atisbo de loita independente e consecuente coa represión e difamando e calumniando as persoas que atrévense a loitar.

A experiencia de numerosas folgas e loitas, de todo tipo, ensinounos que ser pacíficos é inútil, non se consigue ren. Só cando as loitas revístense de algún grao de violencia teñen visibilidade e conseguen algún obxectivo.

Para que se entenda mellor, é moito máis grave enviar ó hospital a manifestantes sen ollos, costelas, brazos e pernas rotos e incluso asasinar a persoas, como ten acontecido en numerosas protestas, que a perda de contenedores e mobiliario urbán. Para os defensores do sistema, está clarísimo e non o dubidan nin un intre, é máis importante o segundo. Para os periodista e tertulianos de pouca monta as vidas humáns non valen un «pemento». Non deixan de ser alborotadores, violentos que alteran a súa sacrosanta tranquilidade social. Que ven a perturbar a súa paz social de entre algodóns. E máis, os «alborotadores» son detidos, humillados na comisaria, encarcerados baixo graves acusacións e, nembargantes, os servidores do «orden» quedan impunes. Como é o caso dos policías que no ano 72 asasinaron a Daniel e Amador en Ferrol, e feriron de gravidade a unha ducia. Non foron procesados na ditadura nin na «democracia».

A crase traballadora cuestiona o sistema capitalista que o oprime e explota, que chúpalle ata a derradeira pinga de sangue. Os defensores do «orden» (policías, periodistas, tertulianos, políticos…) non só non cuestionan o sistema, senón que todo o seu afán e esforzo consiste en apuntalalo para que non se desmorone. Saben que os seus privilexios están ligados o actual estado de cousas.

Aquí está o quid da cuestión. Só así entendemos o trato dos mass-media a os que nos atrevemos a loitar e o trato que dispénsanlles ás forzas represivas.

Si queimamos un contenedor para defender o pan dos nosos fillos somos delincuentes, vándalos, terroristas, etc. Si a policía asasina a un traballador axiña o xustifican: «estaba defendendo a paz social», «nos estaba defendendo da chusma», «cumpría co seu deber», etc. Isto último é certo, cumpría co seu deber de mercenario e lacaio do capital. Ollo ó dato! Dádevos conta que só asasinan a obreiros e a persoa senlleiras do pobo, nunca asasinan a un empresario, a un banqueiro, a un terratenente. Clarísimo a quen defenden!!

1 Comment

  1. Hola, Bona nit
    Muy cierto. La observación es contundente.
    Y siempre serán las fuerzas represoras, hasta que no lo cambiemos.
    El capitalismo es la antítesis de la democracia.
    Me gustaría que planteaseis el siguiente dilema.
    Los valores de nuestro ordenamiento jurídico superior, o sea la Constitución, son la libertad, la justicia, la igualdad y el pluralismo político.
    El último lo obvio.
    Pero los anteriores deben someter al capitalismo a un juicio.
    Es justo, produce libertad y favorece la igualdad de la sociedad?
    La realidad dice que no, y las leyes que se hacen contra la sociedad, lo demuestran.
    Vulneran todos los principios
    Creo que entre otras cosas, la lucha contra el capitalismo debe incluir cuestiones jurídicas, y desde la prensa revolucionaría se pueden provocar muchos debates,
    LO QUE HE LEÍDO ME HA IMPRESIONADO, UNA CONTESTACIÓN MUY CLARA

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.