Angelo Nero
No agosto de 2017 o xornal dixital Praza.gal, un dos que acostumo pescudar na rede (xunto, claro está, a Nueva Revolución) –aínda que teño que confesar que sigo preferindo o papel de Sermos, do Luzes ou do Tempos Novos, poño por caso-, para me informar da actualidade política e cultural do noso país e do mundo, publicaba unha novela por entregas, unha refrescante aventura con tintes detectivescos, titulada “A memoria dos meus pasos” dun, descoñecido ata o momento para min, escritor arousán chamado Carlos Meixide. Non tardei en me enganchar a esta historia de intrigas e paixóns, pola galería de homes e mulleres que a protagonizan, máis tamén pola cidade onde transcorre acción, Porto –a autentica protagonista do libro-, non so pola mestría da trama e do ritmo que o autor confire a cada capítulo, senón polas preciosas acuarelas de María Meijide que acompañaban cada entrega.
Teño que confesar que copiei cada ilustración e cada texto para beneficio propio, para animar os meus propios recordos do meu paso pola cidade do Douro nesa altura, facendo brincadeiras en cada un dos lugares comúns nos que coincidiamos, dende o concerto dos The Gift no Coliseu, ata os aloumiños etílicos nos sofás do Maus Hábitos, os tamales de rajas no Frida e os filmes de Manoel de Oliveira (aínda que teña pendente “Aniki Bobo”). No verán é doado dispersarse, e máis se, cómo me sucedeu a min, apareces de súpeto nun local heavy de Stepanakert escoitando ós Moonspell coma se tiveses nostalxia do Hard Club, e cando quixen recuperar a historia xa non aparecía no histórico do xornal dixital, polo que fiquei sen saber si o noso antihéroe atopara finalmente a súa amada Paula.
Quedei á metade dos pasos do protagonista polas calellas de Porto, entre cómicos e tráxicos, e mesmo suspendín a miña crónica particular das miñas pegadas pola cidade portuguesa, para narrar, en troques, as miñas aventuras polas terras de Armenia, que non foron poucas. Non souben da publicación da novela, grazas a un proxecto de Verkami, e esquecinme da historia ata que nesta primavera, facendo tempo no Café da Flor, no casco vello compostelá, para coller ó tren de volta a miña cidade, botei man dun libriño que me chamou a berros dende un andel, para acompañar o café.
O titulo do libro era “Ons”, como a illa na que pasei moitos dos meus veráns na adolescencia, e o firmaba tamén Carlos Meixide. Estiven unha boa hora gozando das andanzas do grupo de rapaces protagonistas naquela xeografía tan gravada na miña pel: Melide, o Buraco do Inferno, a enseada de Caniveliñas, o Curro… padaleando un café que semellaba portugués e o licor de herbas –a falta de ginjinh- que o acompañou. Mais a esgrima dos reloxos venceume, e tiven que deixar demediado tamén esta historia do Meixide, abandonar a placidez do Café da Flor, e camiñar cara a estación do tren, onde, unha vez dentro do comboio, adurmiñei imaxinando un final das aventuras daqueles cinco rapaces na illa no que, quizais, podía ter un pequeno papel aquel cativo que fun eu, cando nos oitenta andaba a descubrir os primeiros bicos na area do Canexol.
Non foi ata pasados uns meses que volvín atoparme co Carlos Meixide, desta vez en corpo e alma (e libro, habería que engadir), no Festival de Poesía do Condado, esa illa poética –e non só- que leva máis de trinta anos celebrándose en Salvaterra, onde tiña un postiño coas súas obras, entre os do colectivo internacionalista Mar de Lumes e o dunha asociación na defensa dos dereitos dos animais. Pouco puiden determe nos postos, mentres soaban os versos de Iolanda Zuñiga ou Xiana Arias, pois había dúas cativas de ollos resgados que turraban de min, unha para cada lado, mías nun despiste delas achegueime ó mostrador do escritor arousán, merqueille “A memoria dos nossos pasos” (“Ons” tería que agardar, que ese mes xa levaba o cupo de libros máis que cumprido), e conteille ás circunstancias nas que coñecera os seus libros, o que motivou que soltara unha gargallada, e me escribísese unha desas dedicatorias que lle engaden valor a un libro: “Para Anxo, que quedou colgado en medio da trama, con amor e humor, un descenso ao corazón da escuridade de Porto”.
Non tardei máis que un día en poñerme coa lectura, e nunha tarde chimpei o libro, sabedor que non sería a derradeira lectura, e aínda que quedei un pouco amolado co final, pois non son moito dos “Happy end” –aínda que este non poda chamarse exactamente así-, as tribulacións daquel galego nas rúas de Porto, con persecucións policiais, encontros (ou desencontros) eróticos, e moito humor (ou sorna, se quixer), pechei o libro sabendo que tería que recomendalo dalgún xeito, e, para non descubrir a trama, non se me ocorreu mellor xeito que este…
Se el primero en comentar