Por José Vieira
O pasado ano de 2009, na cidade de Londres, o entón alcaide, o señor Boris Johnson, por razoes de orde de turismo, aproximábase os Xogos Olímpicos de 2012, os cognominados tamén os XXX xogos da nova era, tiña o problema de limpar a cidade dos “indesexábeis sen abrigo”.
Para quen non teña constancia, se trataban dos terceiros xogos Olímpicos da nova era, realizados no Reino Unido.
Para o Reino Unido, estes xogos irían proporcionar a creación de infraestruturas, entendidas como indispensábeis para a cidade e seu entorno, dunha forma sustentábel.
Ao redor do ano en cuestión, o entón alcalde de Londres, fixo aplicar un experimento absolutamente revolucionario, sobre todo tendo en canto o conservador que é o seu país.
Foron seleccionados os máis habituais, usuarios de vivir nas rúas de Londres e se lles proporcionou, sen “ningunha condición nin sequera contrapartida”, a cantidade de 3.000 libras por cabeza.
Non é segredo para ninguén que coñece a cidade de Londres, que cando se pon o sol, renace unha outra cidade a dita Noite de Londres. Se trata da noite das discotecas, dos pubs e toda a rasa de diversións nocturnas.
É entón que se xustifica a medida de Boris Johnson, de inxectar as libras, para intentar verse libre dos indesexábeis ocupas, dos locais onde se podían refuxiar, máis protexidos das inclemencias do clima londiniense.
Queremos recordar que naquela cidade, conviven cerca de 5.000 persoas carecidas de lugar permanente onde vivir. Este experimento, tivo como executor unha ONG, chamada Broadway. Tamén é importante recordar que algúns dos sen lugar, xa vivían nesa situación a cerca de 40 anos. Foilles fornecido un asesor, para os aconsellar, que verificou que a maioría destes as súas necesidades inmediatas, se situaban en “ter un móbil, un audífono ou un dicionario”.
Un ano e medio despois de iniciado este experimento, se verificou que entre 13 escollidos, 7 xa posuían un sitio onde vivir e dous máis estaban xa igualmente a días de se trasladaren para apartamentos. Máis, os 13, deran os pasos esenciais, para o seu cambio de vida, volvendo a contactar con súas familias e facendo cursos de inserción voluntaria. É espectacular, o caso dun deles, que tiña un pasado de adhesión ás drogas de máis de 20 anos, se ter desenganchado e comezar a frecuentar un curso de xardinaría, que terminou e dicindo que finalmente a súa vida comezaba a ter sentido.
Fagamos un balancee dos custos da operación, pois só coñecendo os respectivos gravames para o erario publico é que podemos avaliar o éxito ou non.
O custo anual do mantemento e respectiva vixilancia destes sen abrigo, custaban ao erario público nada menos do que 400.000 libras anuais (incluía gasto coa policía, custos xudiciais, servizos sociais, e outros). Poderiamos mesmo que para cada un o custo anual do seu mantemento na rúa custaba cerca de 30.000 libras. Pois con esta medida que deu realmente uns resultados moitísimo mellores e definitivos, non foron gasto nin sequera 50.000 libras.
Este experimento, que hai sido un éxito, trouxo moitos problemas ao partido de Johnson, pois pon en cuestión, as solucións neoliberais (que non podemos esquecer, que son mortais). Recordamos que se agora as poboacións queren transformar o sistema, reconduci-lo realmente en democrático, e onde a dignidade este a medias co combate ás desigualdades sociais, deixando de ser escravos, ten a oportunidade de ouro do facer.
Non teñamos medo, o “Pobo é quen máis ordena”, non os políticos, eses só son empregados do pobo e que ten que responder polos seus actos.
Esta é a verdade que nós esquecemos.
Recordemos que as últimas enquisas deron que unha maioría do 56% dos inquiridos aproban a renda básica. Que significa, que a maioría dos españois quere realmente un cambio de escenario político/económico.
Logo veñen os políticos de dereita e até os menos de dereita, como o PSOE e Unidos Podemos, que din que non é posíbel aplicar unha Renda Básica Universal Incondicional, e como xa temos referido, noutros artigos, á que ser valente e facer unha xubilación fiscal, como debe de ser, e esquecer as portas xiratórias.
Toda a xente de bo senso, sabe que é posíbel, non só repor a saúde pública ao nivel do que xa á sido (repor os roubos efectuados polos gobernos anteriores e este mesmo, en nome dunha austeridade), mellorar a educación, dar asistencia aos discapacitados, a impor as residencias de maiores de propiedade públicas, reintroducir como servizos públicos (a distribución de auga, saneamento, lixos, distribución da enerxía).
Para iso, será necesario, impor un servizo de administración xudicial, eximo, sen vinculación ao pasado franquista herdado, obrigando as empresas actualmente concesionarias a entregar, as instalacións, en condicións capaces e non deterioradas por unha exhaustiva desmedida na obtención de lucros, o que conduciu ao robot e adulteración por utilización intensiva, dos equipamentos, cedidos polos concellos, sen as reintegracións necesarias do capital real (para iso é que está consignado na lei o sistema das amortizacións, que non é outra cousa do que proporcionar o encaixe financeiro para a recuperación os equipamentos).
Entón si, podemos e debemos instalar entre outro instrumentos económicos, a Renda Básica Universal e Incondicional, cuxo valor deberá ser igual ao “limiar da pobreza”, debidamente calculado, e actualizado, non en termos do actual IPC (Índice dos Prezos ao Consumidor), pois este é unha falacia como todos sabemos (ver o noso artigo sobre os índices, neste mesmo periódico).
Non podemos deixar de levar a efecto, na Xubilación Fiscal, que estamos a conceder auténticos roubos á poboación e as pequenas e medianas empresas así como aos autónomos, a conceder un auténtico festín coas exencións e subvencións no Imposto de Sociedades.
Que é necesario, urxente, indispensábel, acabar co rearmamento do exercito español, pois nin estamos en guerra con ningún pais, e non temos que roubar o pobo español, do diñeiro que pagamos por ese monte de ferro que pagamos “coa lingua de fóra e aínda por riba dando enormes comisións aos intermediarios”, se trata dunha vergoña.
Temos todos, que esixir, aos gobernos que nos toquen, que dunha vez por todas, penalicen “sen calquera medo os miles de millóns que rouban aos españois, e colocan en paraísos fiscais”.
Se a poboación, quixer realmente vivir ao nivel dos países máis desenvolvido, pode e debe impor as súas condicións aos gobernos. Non se pode deixar na non de partidos, neofranquistas e moi menos neo nazis, que todos sabemos cales son.
A poboación española ten todas as armas necesarias para o facer, mesmo tendo en canta que a súa Constitución non é minimamente garantista. Só non o fai, porque ten medo de ir parar ao inferno, como as curas indican nas súas homilías e sobre todo nas confesións.
Quen non estiver de acordo con aproveitar a oportunidade infelizmente creada por esta combinación de pandemia e crise económica, está a desprezar o futuro seu e dos seus fillos.
Se el primero en comentar