Non é posible apertar as liñas de crédito dun momento para outro, do mesmo xeito que non é posible, nesta situación inflacionista, deixar de comprar débeda pública, a pena dos intereses que subirán de forma nefasta, como aconteceu no pasado na crise de 2008.
Por Jose Vieira
Cremos sinceramente que, unha vez máis, se repetirá o desastre ocorrido durante a administración do Banco Central Europeo por parte de Jean-Claude Trinchet.
Para quen non recorde quen era este señor, foi o gobernador do Banco Central Europeo (a partir de agora só se utilizarán as súas siglas E). Este señor foi o presidente do BCE desde o 1 de novembro de 2003 ata o 31 de outubro de 2011.
Precisamente na época en que o BCE estaba dirixido por este señor, antes citado e, co vicepresidente do portugués Victor Constâncio, ocorreron os momentos máis críticos de austeridade e do aumento desbocado das desigualdades sociais. Este equipo, ditou durante esta crise, que se declarou nos anos 2007/2008, unha actuación que, en lugar de contribuír a solucionar a crise, a fixo aínda máis profunda e inxusta para os cidadáns europeos. É un período triste, que quedou marcado na memoria de toda a xente contemporánea, como o da austeridade, si, por que si.
Deixemos esta información contextual, que son consideracións, que nos traen malos recordos e, sigamos indicando, cales son as funcións estatutarias do BCE. Nos seus estatutos fundacionais, as súas funcións esenciais son manter a estabilidade de prezos na zona do euro, o que significa que mesmo está a manter a inflación nun máximo do 2% (mídese o Índice de Prezos de Consumo harmonizado).
Antes da fundación do BCE e, cando se adoptou a moeda única, os primeiros ministros dos países que naquel momento constituían a Comunidade Europea, así como os respectivos gobernadores dos seus bancos centrais, constituíran o Instituto Monetario Europeo, levando este a xestión dos tipos de cambio, tanto bilaterais como centrais.
Esta situación prolongouse ata que o 1 de xuño de 1998 e, en virtude do Tratado de Maastricht, nome da cidade onde se asinou o Tratado da Unión Europea, creado polo BCE, só comezou realmente a exercer as súas funcións no seguinte xaneiro, é dicir, 1 de xaneiro de 1999.
Así o BCE, de acordo cos seus estatutos, apoiará as políticas económicas da Unión Europea, xunto co resto de autoridades competentes, na «supervisión prudencial das entidades de crédito e na estabilidade do sistema financeiro».
Podemos dicir que a segmentación dos mercados interbancarios, no fondo reflicten igualmente esa segmentación nos mercados de débeda soberana e, por suposto, a crise de débeda da zona euro, existente nalgúns dos seus países.
Por suposto, unha das medidas máis importantes é a fixación dun tipo de xuro fixo para os préstamos, sempre que falla o mercado interbancario. Non debemos esquecer que este instrumento é utilizado principalmente polos bancos.
Unha limitación na actuación do BCE redunda na súa temporalidade, na resolución dos problemas, xa que non pode resolvelos de forma permanente. E esta situación temporal xorde do feito de que é imposible separar as entidades do estado financeiro dos seus Estados.
Neste punto, consideramos fundamental a recapitalización inmediata e ben coordinada do banco, como vía imprescindible para a boa saúde do sistema.
Este pensamento, ten que ver coa necesidade de solucionar o problema da divisa soberana, dunha vez e, para iso, os países que se atopan nesta situación, deben realizar os axustes fiscais oportunos, así como as alteracións estruturais necesarias, como ou fin de impulsar o crecemento debidamente apoiado.
Tense moitas veces falado da condonación de débeda dous países máis febles, con todo, esta idea non saíu adiante.
Pasando ás necesidades de control da inflación, naturalmente parécenos unha tarefa moi difícil, non no momento actual, pola falta manifesta dunha verdadeira gobernanza económica da zona euro. En ningún momento, como ese goberno non existe, é responsabilidade de cada dous países, completar as medidas do BCE, polo mesmo motivo, a Europa, non vai ter unha velocidade ou estratexia, máis simplemente, unha para cada país.
Esta situación, penalizou ao conxunto da Unión Europea como un todo, e se vai a remolque de Alemaña, ou mellor dous intereses desta, que necesariamente, non seremos uns e outros, menos, un verdadeiro común denominador.
Necesitado dun goberno económico europeo, é unha urxencia, polo tanto, non se pode continuar, sistematicamente en función dos intereses de Alemaña, non porque sexan máis, senón simplemente porque cada un dos dous países membros, da zona euro, teñen os seus propios problemas posúen idiosincrasia, e só un goberno de todos podería resolver sen a visión integradora nos intereses de Alemaña.
Cremos sinceramente que o estatuto do BCE debe ser debidamente reestruturado, porque as actuais liñas programáticas non satisfacen as necesidades da súa actual área de actuación.
O BCE tivo durante o goberno de Mario Draghi, un papel moito máis próximo e adaptado, ás necesidades de ambos os países, porque sufrimos durante a crise de 2008 unha política, de estancamento ou polo menos, de moi feble crecemento, debido a unha política de austeridade, ditada polos países nórdicos e os Países Baixos (os chamados austeros), con Alemaña para gobernar ou no seu conxunto, fazendo pai tirano, ou que ten entre outras consecuencias, ou aumento da pobreza da poboación e, como tal ou aumento respectivo da desigualdade social.
Só coa entrada do citado Mario Draghi conseguiuse cambiar o ciclo, comezando a ter esperanzas de retomar a senda do crecemento económico.
Actualmente, Mario Draghi, que foi o gobernador da BCE, é o primeiro ministro de Italia, está actualmente dimisionario. Este gobernador, era realmente moi eficiente e, ou máis flexible dos que estiveran ó fronte da institución, realmente foi o home certo, no momento adecuado.
Actualmente o BCE, está gobernado por Christine Madeleine Odette Lagarde, cuxo currículo é moi grande e de calidade nas institucións onde pasou. Foi ministra de Comercio e ministra de Economía e Facenda, non do goberno francés, presidida por Dominique de Villepin, máis tarde, foi presidenta do Fondo Monetario Internacional, entre o 5 de xullo de 2011 e o 16 de xullo de 2019. Non o momento actual, xa que referímonos , é o actual presidente do BCE.
Ou o seu vicepresidente, é o español Luis de Guindos, exministro de España no goberno de Mariano Rajoy, no departamento de Economía.
Pensamos que a indecisión do BCE, respecto das medidas de carácter financeiro a adoptar, como, por exemplo, as subas do tipo de interese do euro ou a compra de emisións dos países da súa zona euro, como así como os respectivos momentos de actuación, non parecen ser os mellores, pois, prevese querer continuar as desastrosas liñas dos tempos do señor JJean-Cloude Trinchet. Elevar os taxas de xuro, sen prestar atención ás dificultades das economías de cada país.
Non é posible apertar as liñas de crédito dun momento para outro, do mesmo xeito que non é posible, nesta situación inflacionista, deixar de comprar débeda pública, a pena dos intereses que subirán de forma nefasta, como aconteceu no pasado na crise de 2008.
Non sei en que estamos, en que nen todos os países saíron ben da crise de 2008, que aínda non se recuperarán da crise provocada pola parada da económica, en virtude da pandemia do covid 19, e que veranse inmersos nunha inflación provocada polas restricións económicas impostas a Rusia (por mor da súa invasión de Ucraína), para favorecer os intereses particulares de América do Norte a costa do colapso da economía europea.
Como podemos ver facilmente, en ningún momento, os problemas da economía europea non se poden resolver, só a través dunha política monetaria, ademais de limitar a escalada da inflación. Non hai ningunha variña máxica en canto a esta política, nin tampouco as restricións de crédito resolven a situación.
O que se consegue, con esta política desgarradora, en que se esquecen que esta é só un instrumento político, que debe ser moito máis integral e diversificado, é un aumento deliberado da pobreza e un enriquecemento dos máis ricos.
Se o BCE sigue as medidas que queren os países nórdicos e os Países Baixos, liderados polo goberno de coalición alemán do señor Olaf Sholz, que se manifesta con probas “brutais”, un desexo de que non seremos solidarios nin realistas, seguramente camiñamos cara unha Europa onde o volume dos pobres chegará a números insoportables.
Parece que os desexos destes países, non son doutros, de que imos crear un depósito de cidadáns servís e de columna partida, que estarán na total dependencia dos intereses deses, e como tal, ao servizo dos Estados Unidos de América do Norte, que busca incesantemente o dominio impío do mundo, impoñendo unha guerra económica que xa está perdida en favor de China.
Se el primero en comentar