Este é o resultado das restricións impostas a Rusia, polos produtores de armamento dos USA esixiren a venda de armamento que tiñan en stocks e, ao mesmo tempo, os intermediarios especuladores, de combustíbeis fósiles e de cereais e outras materias primas necesarias para a industria europea, sabendo que a súa procedencia era da Rusia.
Por Jose Vieira
“Volvamos á vaca fría”, esta é unha expresión popular, que significa que imos volver a un tema, sobre o cal xa anteriormente falaramos.
Tratase da inflación, e de como está a ser esta tratada, con vista a repor a respectiva taxa, no nivel dos 2%.
Así que estamos ameazados de tres sucesivos aumentos das taxas de xuro, na reunión dos vicepresidentes do Banco Central Europeo (BCE), de 75 puntos, probabelmente na do mes de outubro e outros 75 puntos o próximo mes de decembro.
Non podemos ignorar, que no momento en que escribimos este, a taxa da inflación, recoñecida pola Eurostat, é do 9%, o que nos mostra un desvío de nada menos do que 7 puntos.
Como resposta ao aumento de prezos, neste mundo globalizado, operación que se comezou a desenvolver, xa o ano pasado (2021), levou os distinguidos bancos centrais de case todo o mundo a aumentar as taxas de xuros. Isto significa, precisamente, nun mundo globalizado, que estamos a endurecer a política monetaria, até límites até hoxe descoñecidos, a non ser, a cando do inicio do diñeiro fiduciario, os anos de 1970.
Parece que entre os señores gobernadores, senten o “medo” de que se repita a situación dos anos de 1970.
Queremos recordar a ameaza pronunciada pola Presidente do BCE, a semana pasada en que deu a entender que as taxas deberán subir aínda bastante pois, segundo Christine Lagarde “aínda estamos moito lonxe da taxa que nos axudará a traer a inflación de volta a 2%”.
Temos que chamar a atención, para un aspecto que non se ten falado tanto, tratase da similar alteración, mais agora por parte da política fiscal. Tamén até ao momento, só tivo precedentes na década de 1970.
Cabe referir, que durante a crise de 2008/2010, houben moitos países que axustaron as súas políticas monetarias, mais convén dicir, que actualmente o número destes, en axustes fiscais e monetarios é moitísimo maior do que a cando das políticas de austeridade, falamos do período que segue a 2010.
Recordemos o momento en que foi presidente da Reserva Federal Americana (FED), o home grande (máis de dous metros de altura e actualmente con 83 anos de idade), produciu o que se veu a coñecer polo “shock de Volker», nos medios dos macroeconomistas.
Se conta en media ducia de palabras, así tocou a este macroeconomista, controlar a inflación nos idos de 1970 e, ao mesmo tempo restaurar a confianza no dólar americano.
Como o fixo?
Comezou a súa camiñada na FED, cunha subida da taxa de xuros de 8 % en 1978, a 19 % en 1981. A isto se chamou o “Shock de Volker”. No entanto foi máis alén, desencadeando unha auténtica guerra contra os Sindicatos dos Estados Unidos da América do Norte (USA). E conseguiu anular completamente as esixencias de actualizacións dos salarios dos traballadores americanos.
Desta época, queremos recordar o pulso que o presidente de entón da USA, Ronald Reagan, probou contra a famosa folga dos controladores aéreos, completamente en sintonía con Volker.
Foi unha inflación controlada á custa da destrución do poder dos Sindicatos, o que significou que o custo da inflación o pagou a clase que nada contribuíra para esta.
Imos ser prudentes e, iso significa saber se o aumento das taxas de xuro será un remedio sen efectos secundarios ou polo contrario, os seus efectos colaterais, aínda traen demasiados problemas para a sociedade.
Deixamos aquí, unha reflexión, que aínda que con estas subidas xa en curso, esas taxas nominais, axustadas pola inflación, se manteñen aínda moderadas.
Entón, cal é o perigo inminente que vemos no horizonte?
Para nós, o perigo que vislumbramos é de que estas políticas monetarias veñan a cavar unha gran recesión na economía mundial.
Todo nos parece indicar ese perigo inminente, basta ter en atención, o estado da economía dos USA, que presenta en dous trimestres consecutivos o estado técnico dunha recesión.
E como todos vemos, a economía dos USA, arrastra e arrastrou toda a Europa, a esta situación das represalias á economía rusa, sabendo de antemán, como ningunha outra economía, o que ía a acontecer a Europa.
A economía dos USA, ou sexa, os grandes conglomerados industriais e sobre todos financeiros, impuxeron aos seus políticos (aos demócratas e ao seu presidente, unha política o máis de extrema dereita e, que probabelmente, nin os republicanos se atreverían a realizar), o que arrastrou de forma inminente a Europa, para unha recesión.
Este é o resultado das restricións impostas a Rusia, polos produtores de armamento dos USA esixiren a venda de armamento que tiñan en stocks e, ao mesmo tempo, os intermediarios especuladores, de combustíbeis fósiles e de cereais e outras materias primas necesarias para a industria europea, sabendo que a súa procedencia era da Rusia.
Este é o carácter explorador sen escrúpulos dos grandes conglomerados empresariais e financeiros, dos USA, que lanzaron a Europa, na xa máis que evidente recesión, como sendo as consecuencias, da invasión da Ucraína pola Rusia.
Pois, hoxe se sabe, que fora posíbel frear esa invasión o ano pasado, por eses mesmos políticos americanos. No entanto, as empresas americanas, están actualmente retirando pingues beneficios da situación na Europa, sendo os fornecedores intermediarios e especuladores, substituíndose como provedores da Europa.
Esta situación é tan patente, que os mercados enerxéticos xa se están a resentir, basta ver como o petróleo esta tremendo, con quebras de prezos, ben no Crudo ben no Brent, de cerca de 30 ou máis dólares por barril.
E todo porque, os señores dos combustíbeis fósiles, vén xa a recesión económica no seu horizonte e, como tal, a desaceleración das necesidades dos seus combustíbeis. Menos procura do petróleo.
Volvamos ao aumento das taxas de xuro, e respiguemos as palabras do economista Maurice Obstfeld, ex-xefe dos economistas do Fondo Monetario Internacional (FMI), nun estudo encargado polo Instituto Peterson, afirma “unha vez que permitimos a interacción entre aas distinguidas economías, o efecto debía ser o de moderar os aumentos das taxas de xuros e non os aumentar”.
Este se basea na amplitude dos mercados de bens e non dos tipos de xuros.
Naturalmente é dramático que o aumento das taxas de xuro, se autocondicionem en todo o mundo, o que significa que no mundo dos tipos de cambio relativamente flexíbeis (cando desvalorizan ou revalorizan), os países debían ter un correcto grao de liberdade en relación aos USA, por exemplo para protexer as súas exportacións o importacións respectivamente.
Mais o que acontece, é que o entramado estendido pola economía dos USA, á praza do mundo, aprisionou as outras moedas (cerca de 70 moedas nacionais), pois, de forma calma e sutil, estenderon o poder estrangulador do dólar, á praza do planeta.
Como consecuencia, unha vez que a FED comeza a subir os tipos, os outros países non teñen moitas opcións, a non ser de seguir na súa esteira ou ter que afrontar unha forte desvalorización das súas moedas, o que faría de inmediato subir os prezos das importacións e, como tal, sería lanzar máis fogo no incendio da inflación.
Non poderemos terminar este, sen referir porque a dereita pide incesantemente que se baixe os impostos, pois, como sabemos, esa política beneficia esencialmente os ricos e ten como consecuencia máis outra restrición que é, o investimento público e, como tal, maior a caída da economía, pois, lle falta esa muleta, aínda que os seus efectos tamén sexan de certa forma, alimentadores da inflación, mais sería un posíbel amortecedor da quebra do investimento privado.
Con todo o que fica dito, non nos parece ser a subida a todo o custo dos tipos (imitando o shock de Volker), ou chegando a este valor, de forma disfrazada, a panacea para a inflación, mais si algo que debe ser moi criteriosamente utilizada, e non só unha política monetaria “estrito senso”, mais un conxunto integrado e coeso de políticas, que sexan complementarias, como as xubilacións fiscais de grande calado, entre outras.
Se el primero en comentar