Humillados e ofendidos

Por  José Vieira

Este título está quitado dunha novela de Feodor Dostoievski, que foi un dos escritores máis famosos do século XIX, da Rusia.

Esta designación para un texto do século XXI, vén mesmo a asentar como unha luva ao momento, a situación da gran maioría dun conxunto de poboación española que está a pasar por unha situación, desde xa inusitada, para a cal non a contribuído en nada, a non ser única exclusivamente, vítima dunha situación, a todos os títulos inesperada e aleatoria.

Se trata da pandemia, do chamado popularmente, coronavirus, que se expandía como o lume por un cordón de pólvora.

Así ao ser unha situación perfectamente extraordinaria, que como todos temos coñecemento, como que, suspendeu no voo a case totalidade da economía, do reino de España.

A primeira consecuencia, á sido que as empresas, pola súa parte, ao non poder producir de forma habitual, garantindo aos seus traballadores os controis de sanidade, necesarios á non expansión da referida pandemia, tiveron que suspender as súas actividades.

Por outro lado, e por esa mesma razón, o actual goberno, a través dunha solicitude ao Congreso dos Deputados, obtivo unha autorización especial, onde consta poderes especiais, o chamado estado de Alarma, para poder centralizar, a loita contra a expansión da pandemia, con todos os poderes inerentes a tal réxime.

Esta situación, no Congreso de Deputados, a primeira petición de concesión do estado de Alarma, por parte do goberno, case suscitou unanimidade entre os partidos, o que non aconteceu nas prórrogas, vindo a suscitar cada vez menos apoio, hasta ser no último, ser case imposíbel.

Nótese a falta de honorabilidade dos partidos que ten asento no Congreso, o que mostra o desapego destes aos seus electores. Unha autenticas xornadas de desrespeito político a seus votantes.

Se trata das idiosincrasias dos partidos existentes neste Reino. Verificouse que en España e coas direccións dos partidos existentes, non están estabelecidos para representar os seus electores, pero os intereses particulares dos políticos. Unha unanimidade, mesmo en causas de emerxencia manifesta, non é posíbel.

A primeira consecuencia, foi que de inmediatamente se encontraron sen traballo, centenares de miles de persoas, sen ter a certeza de como ían a pasar os próximos meses e, como poderían comer, eles e seus familiares, así como pagar os alugueres ou hipotecas de súas vivendas.

O Goberno, reaccionou e estabeleceu un comité de condución da crise, tendo o primeiro ministro, varias conversas en “familia”, intentando calmar os ánimos e evitar o pánico.

Cos confinamentos impostos para que non se propagase a pandemia resulto o seguinte panorama:

– Se perderon 3,8 millóns de emprego,

– Outros 3,4 millóns de empregos,

Que se encontran pendurados dunha medida temporal, completamente prendidos polos pelos, os chamados ERTES.

Esta é unha medida administrativa, que ben podemos clasificar, de insustentable levedade do peso deses traballadores, nunha situación, de funambulismo.

Pero á máis, todo o sistema socio/económico se veu completamente abaixo. Segundo os máis esclarecidos economistas, das máis prestixiosas institucións mundiais afirman, por exemplo, o Banco Mundial, o FMI, a necesidade de se construír algo de novo, o día despois, da coronavirus, dato perfecto fracaso do capitalismo global en que nos tiñan amarrado.

Non son da mesma idea, os que sempre nos ten explotado, co apoio dos varios e distinguidos Gobernos sexan de que horizonte político se titulen. Falamos da Reunión máxima dos empresarios españois, realizada entre 15 e 25 de xuño, a denominada CEOE. Pois, concluíron por unanimidade, que o que é necesario é volver ao antigo pero, impondo o sacrificio e os custos aos traballadores.

Sen, grandes diferenzas, nese sentido estiveron de acordo, Pablo Isla por Inditex, Rafael del Pino, pola Ferrovial, José Miguel Guerreiro, pola Confemetal, Ismael Clemente pór a Merlin Properties e aínda máis duros, Huertas pola Mafre Piar de Froitos, estes pór a liquidación en termos prácticos dos sistema de pensións e por último o señor Goirigolzarri pola Bankia (institución bancaria estatal).

Máis o señor, António Garamendi, presidente da institución enriba nomeada  CEOE, na súa  comparecenza na Comisión de Reconstrución no Congreso dos Deputados, aínda esixiu máis flexibilidade para as empresas, para se descolaren dos convenios colectivos de traballo, unha moratoria fiscal, posibilidade de cambiar os traballadores xeograficamente ao agosto dos empregadores, incrementar a distribución das xornadas de traballo, etc.

Como non temos de cambiar de cima a baixo o sistema?

Recordemos que segundo as analices do FMI, o PIB de España debe superar unha caída de máis de 15%

A dereita e os grandes empresarios, queren volver á antiga normalidade, onde os números non cadrar pois, cun paro, como enriba referimos, é imposíbel sen máis austeridade.

 Claro que queren volver á antiga normalidade, cando nos tres últimos meses, as 23 persoas máis ricas de España, viran a súa fortuna aumentada en máis do 16%.

A CEOE, reclama que os diñeiros da Unión Europea, cheguen o máis á présa posíbel, as súas mans. Que, por tanto, os prestamos do ICO, se entreguen, sen contrapartidas, o máis rapidamente ás empresas.

Os empresarios, piden aínda máis posibilidades de escravizar os traballadores. Piden que os prestamos sexan co aval do estado (o que representa poderen xestionar cunha correcta lixeireza os préstamos, dado que o Estado proporciona avais do 80% do valor dos créditos obtidos).

 Así, quen asume os riscos, de non restitución dos créditos do ICO, é o goberno, igualmente piden planos de infra estruturas (as construtoras), no entanto, de iniciativa privada, o que quere dicir que o diñeiro é público, mais na realidade quen o xestiona e retira os proveitos son esas empresas e non a poboación en si. No entanto, queren que o Estado adelgace…unha contradición que non lles interesa recordar.

Se trata dun negocio redondo para os grandes empresarios

Resalta, de inmediato, unha outra pregunta a este continúo pedir de diñeiro, polas grandes empresas, que á súa vez, exportan os seus beneficios a paraísos fiscais, non contribuíndo á fiscalidade española, a non ser o estritamente imposíbel de non evadir.

Pois aproximadamente se escapan á fiscalidade española cerca de 77.000 millóns anualmente.

Esta é a pregunta:

Quen vai pagar todo isto?

A pregunta ten unha resposta que fai sangrar o corazón de todos os españois non capitalistas – os traballadores no activo e os xubilados – Todos nós.

Máis, con novas medidas de austeridade, unha débeda insoportábel, no entanto, os membros dese Club de ricos e poderosos, da CEOE, se queixan de que o Estado é demasiado grande e que ten que adelgazar e que debe entregar todo o que sexan servizos públicos á explotación privada.

Así estes grandes señores, piden diñeiro publico para continuaren a amontoar os seus lucros para pronto coa compracencia do Goberno os colocaren nos paraísos fiscais. Como tal se opón a que se realmente se faga unha certa xubilación fiscal, onde os últimos dos deciles (significa esta indicación que os 20% dos máis ricos deberán ter que pagar máis impostos), ou sexa, os que realmente deberon soportar unha maior carga fiscal, e que actualmente se escapan de cumprir as súas obrigas como cidadáns.

Igualmente terá que haber unha fiscalidade, que poña fin, dunha vez por todas, ás subvencións criminais, ás grandes empresas e naturalmente, tamén acabar, cos oligopolios que viven á custa dos gobernantes ollaren para outro lado, pois senón poden se pecharen as portas xiratórias.

Pois aproximadamente se escapan á fiscalidade española cerca de 77.000 millóns anualmente, só as grandes empresas.

Dunha forma moi simplista e fácil de comprender, as grandes empresas, están a prepararse para unha vez máis e, desta vez moi máis fortemente saquearen o Estado, que é de todos nós.

Non á a menor dúbida, que os españois son un pobo o máis pacifico posíbel e respectuoso, no entanto, as grandes empresas, están, por activa e pasiva, convidado o pobo a unha loita de clases, pois, naturalmente as propostas que deixa a CEOE, na mesa de negociación, son a fame o desemprego, o saqueo do Estado, a liquidación do que aínda resta da sanidade pública, da educación pública, etc.

Non nos resta dúbida algunha, que as patronais, e as xentes de dereita, cos seus intereses, impoñan un criterio de crispación, para que o goberno se divida e se debilite.

Entón, só resta aos traballadores, no activo e aos xubilados, así como as xuventudes, un camiño para romper esta diabólica maquinación de destrución do resto do estado de protección social, así como da moribunda democracia, que din, en que vivimos.

 Así, se esperan mobilizacións, e protestas, independentes dos partidos, como forma de defensa das conquistas da poboación, tan sufridas e obtidas á praza de tantas xeracións, a través de loitas de clase.

Realmente o que se propón o cume dos empresarios, cuxos seus intereses non son posíbeis de conciliar, pois os intereses capitalistas neoliberais (léase, os empresarios no cume da  CEOE, propón un réxime de escravitude), non son máis do que unha invitación á loita de clases, sendo unha chantaxe o que fixeron á uns días, ao goberno e aos sindicatos, para que se estabeleza, unha paz podre, para que os poderosos poidan escravizar a seu belo pracer, servíndose da bolsa de traballo, de indefensos operadores.

Finalmente, a CEOE, está realmente a impedir a derrogación de varías leis impeditivas da liberdade e dignidades dos traballadores españois, como son as chamada Xubilación da lei do Traballo e da lei Mordaza, de entre moitas outras, presionando e chantaxeando ó goberno actual, que é de coalición. Máis, está a facer pasar a través dos órganos de comunicación social a mensaxe á poboación de que as medidas propostas, pór o goberno son instrumentos comunistas. 

Non estamos en contra do Ingreso Mínimo Vital, o que dicimos é que este xorde como un parche, como unha esmola, aos que nada ten. Todos os poderosos, así como todo o “bo capitalista”, sempre desexan manter os pobres, como tal pois, coitadiños, a que ter un pouco de pseudo solidariedade, dado que cunhas esmolas, os mantemos en “baño María” e, non haberá tentación, a grandes movementos disruptivos da orde estabelecida (este é o raciocinio dos que mandan especialmente o Club CEOE).

O que se tería que facer, non era volver a antiga normalidade (bolsas de desempregados, susceptíbeis de seren contratados por salarios que os manteñan pobres), por exemplo, onde os empresarios poderán continuar a practicar a lei do traballo do señor Rajoy, que permite que mesmo empregados continúen pobres.

Por iso, o que se debía ter feito, é preparar e executar un novo sistema socio económico, completamente distinto do chamado, de “antiga normalidade”. Con empregos estábeis e salarios xustos que permitisen que os traballadores, tivesen posibilidades de teren unha vida socialmente sustentábel e, realmente verdadeiramente digna (acceso á vivenda, a educación gratuíta en todos os escalóns, unha sanidade pública de calidade e gratuíta, servizos públicos de calidade, como por exemplo a distribución de auga e enerxía eléctrica, etc.)

 Como dicimos enriba, isto se conseguiría, cunha certa xubilación fiscal e, entón si, se podería aplicar un Encaixe Básica Universal e Incondicional, en que o límite inferior, fose igual ao limiar da pobreza, debendo ser actualizado anualmente de acordo cun conxunto de índices e non só co IPC.

Coa referida xubilación, será posíbel financiar, ese instrumento de política económico perfectamente, tendo como resultado, poder realmente dar dignidade e solvencia a toda a poboación española, en vez de dar ESMOLAS, cuxo obxectivos é para que continuemos HUMILLADOS E OFENDIDOS.

1 Comment

  1. Ineresante artigo. Esta sociedade necesita saír do seu «confinamento mental» e avanzar en soliedariedade. Por desgraza segue imperando a lei do medo e así non sairemos nunca da humillación.
    Fan falta voces, quizais así seremos mais, seremos ALGUÉN.

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.