É hora de militancia, é hora de poder dicir que non queremos máis miseria no noso país
Por Jose Vieira
Moi recentemente e durante unha breve tertúlia de amigos fronte a Ría de Vigo, se falaba de que era necesario que as capas máis mozas, tomasen o relevo ás xeracións actuais, na busca de solucións para o mundo en que irán vivir.
Entón un dos presentes, un certo loitador de sempre, suxeriu que só se podía trillar un novo camiño, indicando de forma sintética que ese camiño, a seguir na busca dun futuro realmente democrático e de certas oportunidades dignas para todos, cunha palabra lapidar: militancia.
Como militancia, debemos designar a adhesión a determinadas ideas e, da súa posta en práctica, así como, da súa defensa intransixente. A militancia pode ser dunha persoa ou dun grupo, en especial agrupadas no seu entorno así como da súa defensa, sen treguas nin desistencias.
Non fai falta ser un gran coñecedor da historia das grandes conquistas sociais, para sabermos que sempre as que foron conseguidas, o foron cun grande empeñamento (militancia-como sinónimo), dos seus promotores, que conseguiron transmitir as súas ideas, ampliando expandido a súa militancia a cada vez máis persoas (principio físico dos vasos comunicantes). Non debemos esquecer que “a unión fai a forza”.
Todos temos a consciencia perfecta, de que en España, como na maioría dos países do noso entorno, a crise se está a implantar cunha violencia que non deixa ninguén indiferente. Non é necesario ser un esperto en economía, para ver o seu día a día, que os prezos dos produtos están aumentando a un ritmo bastante forte, mentres por outro lado, os seus ingresos (en especial dos que viven de vender a súa propia forza para executar traballos), non suban da mesma forma, repondo de inmediato, o seu poder de compra.
Tampouco é novidade para ninguén, que estamos nunha conxugación de estímulos perversos, que xurdiron no horizonte do noso mundo, sen seren convidados e, que nos arrastraron até á crise en que nos encontramos.
Non imos volver a explicar que esta crise, ten características unhas aleatorias, mentres que outras resultan de intereses pura e duramente imperialistas dos Estados Unidos da América do Norte e, axiña obedientemente observados por unha Europa, obediente, sometida e escravizada aos seus desexos.
Non dubidamos, que a maioría dos gobernos de quenda, non so en España tamén na Europa, están a facer esforzos no sentido de minorar os impactos da crise, no entanto, non ten pasado da aplicación de meros parches e xamais, de solucións de fondo realmente resolutivas. O que o as poboacións necesitan é un cambio radical e seren acredores da riqueza que teñen creado, e non dos delgados marxinades, case esmolas do capitalismo salvaxe de que estamos prisioneiros.
Volvamos a España, pois, o goberno de quenda, ten posto en práctica, un conxunto de medidas para intentar satisfacer as leis da gravidade, ou sexa, para que a súa base de sustentación, non deixe de ser estábel. Tratase parches, desconexos e convulsos, para satisfacer este o aquel sector, mais nunca dunha forma planeada de forma consistente, para realmente servir a poboación.
Este goberno en exercicio, como os anteriores, como os que poderán xurdir con novas eleccións, están submisos ás ordes do grande capital e dos intereses do imperialismo americano. Con isto, o que queremos dicir, é que o que está en cuestión politicamente, é o seguimento do ordenamento do liberalismo capitalista e, que non poden deixar de seguir, senón deixarían de ter os apoios financeiros, nas próximas eleccións, nin as portas xiratorias, esperadas.
Dito dunha maneira máis directa, é que os partidos que posibelmente poden gobernar en España, só difiren nas portadas dos seus programas, mais na súa esencia, son partidos de dereita de filiación perfectamente liberal/capitalista.
PP = PSOE e seus socios, diferindo unicamente en pequenas cuestións, en relación a orientación económica e social e, son exactamente neoliberais capitalistas, ao servizo das grandes compañías.
No entanto, temos un exemplo moi recente de como os profesionais de transporte, conseguiron premer o goberno conseguindo un subsídio de 20 céntimos por litro nos seus abastecementos. No entanto, non podemos deixar de dicir, que a quen usufrutuou, deste subsidio, foron os ricos que pasaron a se beneficiar enteiramente del. O mesmo pasa co abaixamento dos IVAs.
Baixar impostos indirectos é o que pide a dereita pois, beneficia directamente e liquidamente deles. Máis, é unha vergoña a forma como está a ser desenvolvida o chamado aumento de impostos aos bancos e enerxéticas. Máis, xa veremos eses mesmos impostos, se é que se van aplicar, para o ano de 2023, como serán repercutidos e máis que proporcionalmente aos usuarios dos seus servizos, co ollar benévolo por parte do goberno.
Como todos sabemos o que o goberno ten estado a facer é a beneficiar o aumento da desigualdade social, pois, na realidade non está a beneficiar só os que máis necesitan, mais realmente a potenciar o aumento das desigualdades, colocando en pé de igualdade os ricos cos que máis necesitan.
ISTO TODO FAI AUMENTAR AS DESIGUALDADES SOCIAIS, TORNANDO OS RICOS CADA VEZ MÁIS RICOS E FACENDO A CONCENTRACIÓN DA RIQUEZA NA MAN DOS MÁIS RICOS E PODEROSOS
Temos insistido numerosas veces que a través de escritos ou de charlas en diversos locais e en distinguidos niveis de asistencia, sobre a necesidade dunha solución plástica e definitiva, para o problema da DESIGUALDADE SOCIAL, que non pode deixar de ser pola implantación dun Renda Básica Universal e Incondicional, como instrumento fundamental, dunha política Económica mais abrangente, onde estean consignados unha profunda xubilación fiscal e como non podía deixar de ser a limitación do salarios máximos e a igualdade de salarios entre xéneros.
Volvemos neste momento ao problema da militancia e súa persistencia para obtención dos instrumentos enriba referidos, que van naturalmente en contra da ideoloxía do Partido Popular, Partido Socialista Obreiro Español e seus respectivos socios e, como non, palabras malditas, para as grandes compañías e respectivos donos dos partidos de poder.
É hora de militancia, é hora de poder dicir que non queremos máis miseria no noso país, recordemos un anuncio da gobernación, “QUE VIVIMOS NO PAÍS MÁIS RICO DO MUNDO”, no entanto, todos os días o exército dos que non chegan ao fin do mes, engrosa e de que maneira. Máis dun terzo da poboación española está en serios riscos de pobreza. Como que é posíbel sermos o país máis rico do mundo se só o é para unha minoría.
Porque non facemos nada?
Temos a impresión de que o problema non nos cabe a nós solucionar, mais si ao veciño e, este á súa vez pensa de igual maneira e, nada nin ninguén, pensa empuñar a bandeira da iniciativa. Este círculo vicioso ten que acabar. E no territorio que abrangue o país, dito de España, xa existen dúas iniciativas moi interesantes por unha RENDA BÁSICA UNIVERSAL INCONDICIONAL, que resultan de INICIATIVAS LEXISLATIVAS POPULARES e que estarán brevemente en discusión nos Parlamentos Autónomos das súas respectivas autonomías. Se tratan do Pais Vasco e das Illas Baleares. Que é unha INICIATIVA LEXISLATIVA POPULAR?
Se trata dun proceso mediante a cal, a través dun conxunto documental se presenta unha determinada proposta ao Congreso de Deputados. Estes deberán examinar toda a documentación presentada e se deberán pronunciar, no prazo de 15 días, sobre a súa admisibilidade ou non.
Se for de iniciativa nacional, deberá ser ao Congreso de Deputados nacional, se non ao congreso de Deputados Autonómico.
Este procedemento está regulado a nivel nacional e autonómico. A Constitución Española de 1978, prevé este procedemento no seu artigo 87,3 e seguintes, así como na lei regulamentaría número 3 Orgánica de 1984 (para ter cabemento mínimo legal a nivel nacional, son necesarias 500.000 sinaturas de propoñente, ou sexa cerca de 1,11% da poboación española).
No entanto, o número de sinaturas esixido para a súa admisión, varía de comunidade a comunidade, así como os seus criterios, como se pode intuír das diversas lexislacións autonómicas e, cuxos números de sinaturas necesarias, abaixo indicamos. Aínda que desde a xeneralidade, algúns temas xamais son admitidos nas Iniciativas Lexislativas Populares (1).
Así como referimos os diversos Estatutos de Autonomía, asumen as condicións esixidas para a súa utilización. No entanto, por exemplo os plebiscitos necesitan da autorización do Goberno do Estado. Por esa razón, son súas as atribucións seguintes:
1- As iniciativas de lexislación corresponden ao Goberno Estatal, ao Congreso de Deputados e ao Senado, sempre de acordo coa Constitución de 1978 e o regulamento das Cámaras respectivas.
2- As Asembleas das Comunidades Autónomas, poderán solicitar ao Goberno do Estado a adopción dun proxecto de lei a remitir á mesa do Congreso, unha proposición de lei, delegando ante a dita Cámara un máximo de tres membros da Asemblea, que serán os encargados da súa defensa.
3- Unha lei Orgánica, regulará a forma do exercicio e respectivos requisitos da iniciativa lexislativa popular, para a presentación de proposicións de lei. En todo o caso, se esixirán non menos de 500.000 sinaturas cridas. Non procederá a referida iniciativa en materias propias de lei orgánica, tributarias ou de carácter internacional, nin relativas a prerrogativas de Grácia.
(se trata da tradución do artigo 87 da C.E.)
Postas estas regras de como son admitidas as Iniciativas de Lexislación Popular e, antes de avanzar máis, xa podemos dicir sen pena de cometer un gran erro de xuízo de valor nin de existencia, que os lexisladores da Constitución Española de 1978, non tiveron ningún problema ao tornar moi difícil a intervención popular, na iniciativa e xestión lexislativa popular, sempre que esta puidese ter a intención de actuar, fóra do control dos partidos.
Así en termos de autonomías as Iniciativas Lexislativas Populares, necesitan dun número moi máis axustados as súas poboacións e así teremos, que o número por cada unha das autonomías é:
– Andalucía: 40.000 sinaturas cridas
– Aragón: 15.000 sinaturas cridas = idem
– Asturias: 10.000 idem
– Baleares: 10.000 idem
– Canarias: 15.000 idem
– Cantabria: 10.000 idem
– Castilla-La Mancha: 20.000 idem
– Castilla e León: 25.000 idem
– Cataluña: 50.000 idem
– Comunidade Valenciana: 50.000 idem
– Extremadura: 45.000 idem
– Galicia: 10.000 idem
– La Rioja: 6.000 idem
– Madrid: 50.000 idem
– Murcia: 10.000 idem
– Navarra: 7.000 idem
– Pais Vasco: 30.000 idem
Mesmo así, non podemos deixar de referir, que desde a entrada en vigor da respectiva Constitución de 1978, foron presentadas ao Congreso 66 iniciativas, aínda que só 12 destas atinxisen o número de 500.000 sinaturas cridas. Así a maioría destas foi liminarmente ou rexeitadas, no entanto, algunhas aínda continúan en estado dormente no Congreso, agardando unha posíbel oportunidade.
Se nos reportamos a totalidade realmente presentada, desde 1978 até ao ano de 2012 (27/4/2012), podemos contar 142 iniciativas, onde xa, se inclúen as 66 antes indicadas (2).
Que é necesario para que se poda seguir ese camiño?
A resposta é demasiado obvia, pois, en só unha palabra se resolve a cuestión: militancia e esta insistente e constante. Isto significa que se trata das ganas de mellorar a vida de todas as poboacións que se implican nesta maratona, de loita contra os actuais partidos dominantes do panorama político do país, que non queren ser confrontados con iniciativas lexislativas, que poñan en cuestión a súa orgánica corporativa.
Porque non se arranca cunha Iniciativa Lexislativa Popular, para resolver dunha vez por todas, as desigualdades gritantes e criminais a que están votadas as poboacións galegas?
Existen inmensas asociacións de veciños, e outros moitos colectivos, que unidos, poden naturalmente ser os arietes para iniciativas deste teor.
Non faltará apoio teórico, para a elaboración dun proxecto deste tipo, pois, está todo debidamente estudado e pronto, para por en a man dos colectivos interesados, os medios técnicos para xerar ese movemento social. Se trata da resolución do proceso, que ten levado, cada vez con máis velocidade, grandes cantidades de poboación a ingresar no bloque de pobres, mesmo estando a traballar (traballadores pobres).
Están xa en movementos Iniciativas Lexislativas Populares, quere no Pais Vasco, quere na Illas Baleares. Por iso, non me parece que na Galiza, sexamos menos necesitados ou menos activos, ou que nos temos tornado apáticos, o que pasa é que enfermamos dunha natural inercia proveniente dunha tradición de medo ou receo, as mudanzas ou ir contra a corrente, o que é un “apanágio” da boa xente Galega.
Termino este, cunha proposta
Imos por mans a obra, e desenvolvamos xa unha Iniciativa Lexislativa Popular a favor de eliminar as desigualdades sociais, a través do instrumento de política económica da RENDA BÁSICA UNIVERSAL INCONDICIONAL!!!
NOTAS:
1) “A Iniciativa Lexislativa Popular en las Comunidades Autónomas. La Necesaria reforma de su lexislación”, da autoría do Profesor de Dereito Constitucional da Universidade Politécnica de Valencia.
2) Pode lerse todas as 142 iniciativas lexislativas populares en el portal:
s.wikipedia.org/wiki/Iniciativa_lexislativa_popular_en_España#::text=La%20Iniciativa%20lexislativa%20popular%20en,Nº%203%20Orgánica%20de%201984).
Se el primero en comentar