Volvemos a San Simón

HOMENAXE A CHATO GALANTE, INCANSABLE LOITADOR POLA XUSTIZA

Por Angelo Nero

Volvemos a San Simón, ¿sabes, Chato?, a pesar desa maldita pandemia que nos privou da túa palabra e do teu sorriso, volvemos a nosa Illa da Memoria tamén para lembrarte, como faremos, a partir de agora, todos os anos, e para lembrar a todos os que sufriron cadea e tormento, coma ti, a todas as que tiveron que agocharse, silenciarse, volverse invisibles, ou procurar o camiño do exilio.

Pero non volvemos derrotados e tristes, e a pesar das máscaras, cando desembarcamos, aprenderamos a sorrir cos ollos, a pesar de que nos faltaba un anaquiño do noso corazón, que se fora contigo. Sorría, aínda que timidamente ata Justa, a túa compañeira da alma e de tantas loitas, rodeada pola tenrura dos que a querían de sempre, coma ti, e dos que, nuns días, aprendemos a querela.

Erguemos unha barricada de sorrisos cómplices para derrotar ó esquecemento e á tristura, entre os teus camaradas de clandestinidade e de prisión, e os que, coma eu, fóronse sumando na defensa da Verdade, e da Xustiza, da Reparación á Memoria das vítimas.

Seguro que te alegrará saber, querido Chato, que nesa barricada, xunto a Justa, estaban Gus, Ibargutxi, Kinki, Rosa, os teus irmáns de La Comuna, que nos agasallaron durante os días que compartimos con un feixe de historias preciosas, e tamén estaban Montse, Luís, Celso, que sempre te acompañaron nas túas intensas visitas a Galiza, esa terra que xa sentías tan túa que ata aprendiches a cantar o noso himno.

Tamén estábamos Sonia e eu, co corazón partido porque non estiveras alí, por haberte perdido, e por haber atopado a Justa no noso camiño, coa certeza de que esa corrente de afecto que se creara entre nos xeraría novos camiños.

Volvemos a percorrer os pequenos sendeiros de San Simón, sementando as sementas da Memoria, coma un exército pacífico, pero conscientes da nosa forza, para lembrarte, como lembramos a Celestino Poza, a Rosario Hernández, a Calesa, a Abraham Zbarsky, a Alexandre Bóveda, a Urania Mella, porque ti tamén contribuíches para que non se esqueceran os seus nomes e as súas voces.

Cruzamos xuntos a ponte ata a pequena illa de San Antón, onde escoitaremos para sempre o ecoar da túa risa, como só un ano atrás, cando nos animabas a seguir estreitando lazos, a cavar trincheiras coa culler, a compartir horizontes.

E ese horizonte xa é noso, ¿verdade, Chato? Porque, como dicía Galeano, por moito que se afaste, nos obriga a seguir camiñando…

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.