Hoxe, a China, está na vangarda de toda a investigación científica e, máis, en case todos os campos de saber. Sexa en enerxía nuclear, sexa na explotación do universo, sexa no campo da informática, sexa na intelixencia artificial.
Por José Vieira
Case sempre pensamos en nos implicar en afectos, especialmente cando esas din respecto a simpatías deportivas, neste ou naquel club que é da terra onde vivimos ou onde nacemos ou aínda, na falta doutra notoriedade, buscamos un referente da maior potencia que coñecemos.
Case sempre, neste último caso, a nosa escolla sempre mira a chamada sala de trofeus, e en particular, se estes son, da máis recente actualidade.
Normalmente, excluímos habitualmente, aqueles referentes, que xa foron grandes, mais que debido ás vicisitudes do acaso, e non só, xa se encontran noutra “división”, ou sexa, dos que “da lei da morte”, xa teñen dificultades en se liberar.
Todo isto vén a propósito da correlación de forzas na actualidade, e non nos imos referir ao conflito entre a Rusia do señor Putin coa Ucraína, e dos restantes protagonistas, pois, iso será obxecto doutra historia.
Ao que nos queremos referir, por agora, nestas nosas liñas, é de algo que xa ten algúns largos anos e, que a pesar do tempo, se ten vindo a engrosar e a cambiar os seus aspectos, co decorrer das variadas situacións e, seus respectivos choques de orde económica, aumentando sistematicamente a súa importancia.
O que queremos e, estamos a iniciar o traxecto, é de nos centrar, nesta pequena e rápida análise, nas relacións entre os Estados Unidos da América e a China.
A comezar, estes dous inmensos países, aínda por riba están non só, aparentemente, nos antípodas políticos, como bastante próximos, en termos xeográficos. Só os separa un mar salgado, como dicía o poeta (1), que parece ser unha distancia xeográfica facilmente salvábel, e sen dramas.
Deixemos o sabor poético, para seguirmos os faustos e saber o que nos pode reservar, nun futuro máis ou menos previsíbel, quen é quen, o que portará o estandarte, de “primus inter pares (2)”.
Como todos sabemos, pois, sempre nos foi vendido que todo o que viña da América do Norte (referímonola os Estados Unidos da América do Norte) era o mellor, o máis avanzado e, que os debiamos imitar e, xamais, sexa sobre que tema sexa, xamais poderiamos por en cuestión, o seu liderase e, todos debiamos seguir as súas orientacións, sen calquera excepción, pois, quen tal non fixese, non era nin bo cidadán “nin fillo de boa xente” e como tal se suxeitaba as súas represalias, estamos a falar non soa do seu cidadán na práctica, mais sobre todo dos países do seu circulo (por exemplo da Nato).
Por outro lado, tamén nos habituamos a desconfiar, das poboacións chinesas, que de tempos a tempos, viñan até á Península coas súas tendas, onde de todo se vendía, mais que era, máis do que discutíbel a súa calidade. De aí, dicirmos que o que viña da China, ou o que se compraba nas súas tendas, non tiña calidade e eran todo imitacións de baixo prezo e de peor calidade, do que era “made C.E.E.”.
No entanto, no extremo máis occidental da Península, as cousas non eran ben así, pois, os portugueses coñecían mellor os chineses pois, estaban, na China, administrando e vivindo nunha cidade sobre a súa administración, á case 500 anos (3). Razón pola cal había menos malo concepto sobre o país en cuestión e, os seus cidadáns en particular.
Igualmente temos mentalizado, que a China non pasaba do país coa maior poboación do mundo e, como tal, posuía e posúe, a man de obra máis barata do mundo, que non posuía calquera tipo de tecnoloxía nin especiais especialidades produtivas.
As empresas occidentais, en especial as da chamada OCDE, co advento da globalización económica, foron trasladando as súas producións, para ese país (se chama a ese proceso a “deslocalización” da produción), con vista a obter vantaxes competitivas, a través do menor peso dos salarios dos operativos. Estaba o occidente a facer xusta a idea da falta de calidade técnica dos obreiros chineses.
Obtiñan e obteñen, os empresarios occidentais, con esta deslocalización, unha maior marxe de beneficios e, ao mesmo tempo, se liberan das responsabilidades sociais dos seus traballadores en seus países.
Tampouco debemos esquecer, que ao principio desta deslocalización, soamente se trataba de produtos cuxa tecnoloxía o dificultade de súa produción, era practicamente nula. No entanto, co evolucionar dos tempos e as necesidades competitivas, cada vez máis as empresas occidentais, foron tornando máis avanzados os produtos colocados en produción na China, así como foron trasladando cada vez máis tecnoloxía. Esta era un descanso e, un aumento de beneficios que os industriais da OCDE, non poderían resistir a esa atracción.
Estas sucesivas transferencias e, consecuente aumento de complexidade das producións, resultou nunha tamén cada vez máis complexa transferencia de tecnoloxía.
Por outro lado, as autoridades económicas do Partido Comunista Chinés, prontamente comezaron a desenvolver un sistema de aprendizaxe dos seus traballadores, instituíron, institutos de desenvolvemento tecnolóxico, crearon auténticas redes de universidades especializadas no desenvolvemento da ciencia e das súas aplicacións tecnolóxicas e, a marchas forzadas, foron nos últimos 35 ou 40 anos, se aproximando dos padróns tecnolóxicos do occidente.
Con todo, pareceu que o occidente non se quixen apercibir do que era inevitábel, que o país, en cuestión, non estaba adormecido, e o Dragón comezou a espertar e se puxo en marcha, todo un esforzo e empeño total, para tentar recuperar o gap tecnolóxico e científico.
Estaba máis do que evidente, de todos que a economía da China viña crecendo, xa a unhas decenas de anos, con cifras de dous díxitos e, mesmo nas crises que asolaron o occidente, pouco ou nada afectaron o progreso dos planos de desenvolvemento chinés.
Basta recordar, que tanto na crise de 2008/2009, como recentemente coa pandemia (2020 e 2021), a economía que non deixou de crecer, a pesar dos ritmos bastante menores.
Hoxe, a China, está na vangarda de toda a investigación científica e, máis, en case todos os campos de saber. Sexa en enerxía nuclear, sexa na explotación do universo, sexa no campo da informática, sexa na intelixencia artificial.
Probabelmente, un dos poucos sectores en que non se encontra en tan avanzado momento, sexa eventualmente no campo militar, sobre todo no aspecto operacional. No entanto, a China en termos de oxivas nucleares, se teme que estea moi adiantada e señora dun gran arsenal bélico. No entanto, estas son armas de destrución masiva e como tal unicamente disuasorias. Queremos recordar, os últimos adiantos espectaculares no campo do desenvolvemento da enerxía nuclear, para fins de produción eléctrica, eximes de contaminación.
Tamén queremos referir, que as guerras hoxe non son desenvolvidas como eran a cando, das Guerras Mundiais, ou mesmo dos conflitos rexionais. E de novo, volvemos a que a China é unha potencia de primeira liña incontestabelmente, no campo dos robots voadores, vulgarmente coñecidos polos drones.
Chegado a este momento, cabe destapar a manta diáfana do diñeiro e, neste tema, a China é o principal acredor da débeda Americana do Norte. Unha posíbel forma, de exercer o poder que dá a detención dos créditos.
Vale a pena consultar, por exemplo un libro dun analista americano insospeitábel, que escribiu unha interesante descrición do que estamos avanzando. Este analista, ao longo de case 270 páxinas, mostra dunha forma moi esclarecedora, o que aquí, acabamos de deixar escrito.
Se trata de “O mito da excepcionalidade americana” (4), escrito por Stephen M. Walt, que dunha forma moi clara e simple, pois, pensamos que este texto está dirixido a ser lido pola poboación americana, esclarece e chama a atención, sobre quen será ou pode ser o próximo líder.
Pensamos que ou se cambia de orientación, os gobernos americanos e, sobre todo os señores que máis mandan nos Estados Unidos, ou estes, non conseguiron saír do calexón en que se meteron, perdendo completamente a posición de primeira potencia mundial.
No entanto, non os vemos realmente saír do atoladeiro, pois, como podemos ver, xa se están a meter, de novo no uniforme de sheriffs do mundo, cunha má avaliación e má condución, no conflito entre a Rusia e a Ucraína.
Claro que sabemos que os americanos, o que queren, é vender o seu gas excedentario á Europa (transportado en barcos) e, así no permitir nin admitir a entrada do gas Ruso, na Europa, a través do gasoduto Ruso, que para alén do máis é máis barato que o americano. Mais os Estados Unidos da América e os seus empresarios, non queren nin van deixar que a mina de ouro, que é vender en exclusivo ou case, o gas americano aos europeos, en vez do gas Ruso, vía o novo gasoduto, que non pasa pola Ucraína e, que é máis barato e garantía as necesidades deste combustíbel para a Europa.
Basta saber que o gas americano é naturalmente moi máis caro, mais mesmo así, estes o impoñen a débil e submisa Unión Europea, afirmando que están a axudar a Europa.
Chega de cinismo…
Nos quedamos, por último volvendo ao tema central, cunha pregunta:
Ao final quen gaña a longo prazo, e é o próximo porta bandeira, o sheriff americano, ou os fillos do Sol Nascente?
Notas:
(1) – Poeta portugués Fernando Persoa e o poema resumidamente é:
“*Ó mar salgado, canto do teu sal, San lagrimas de Portugal…Para que foses noso, ó mar! Valeu a pena? Todo vale a pena, se a alma non é pequena…”
(2) – A expresión latina “primus inter pares”, significa de forma literal, o primeiro entre iguais. Tamén significa quen comanda unha determinada tarefa ou dirección unha determinada actividade.
(3) – Se trataba da cidade de Macau, de seu nome portugués San João de Deus de Macau. Esta hoxe é unha das cidades de estatuto, propio que goza de estar entre as 10 cidades de maior capitación medía do mundo.
(4) – o libro en cuestión está editado en español, co título de “El mito de la excepcionalidad americana”
Se el primero en comentar