Este goberno, se está seguindo o camiño de baixar os impostos aos ricos e as grandes empresas, pois, seguen o camiño imposto pola CEOE, que é aumentar os lucros empresariais das grandes empresas e, como non, quen terá que pagar as contas e os impostos, son os máis débeis
Por Jose Vieira
Todos sabemos, desde o máis elemental coñecemento da economía, que esta estuda a adecuación das infinitas necesidades humanas e os escasos recursos para as satisfacer.
Tamén sabemos desde a nosa propia experiencia, que a cantidade das nosas necesidades, en bo rigor, se pode dicir que son ilimitadas.
Diremos que os humanos, son uns animais, cuxo comportamento fronte á satisfacción das súas necesidades, que son ilimitadas por un lado, e que o ser humano é por iso insaciábel.
Tamén sabemos por experiencia propia, que existen humanos cuxo seu nivel de satisfacción de necesidades é moito máis elevado do que outros, pois, a capacidade, ou sexa, os medios para conseguir satisfacer as necesidades, para moi poucos é moi grande, mentres, para a maioría é moito máis restrinxida e, con tendencia, aínda a diminuír.
Dito doutra maneira, o número de persoas que teñen dificultades para satisfacer as súas necesidades, é cada vez maior, mentres que na outra punta da humanidade, existen uns cantos, que cada vez posúen máis medios, para satisfacer as súas.
Podese dicir, que o número de ricos é bastante restrinxido, aínda que estes sexan cada vez máis ricos por outro lado, a cantidade de humanos máis pobres non deixa de aumentar.
Este drama, é acto vello canto o é a propia humanidade, só que as desigualdades, en vez de diminuíren, se ten vindo a agudizar, isto é, a aumentar, cun acelerador maior que a unidade. Por outro lado, existe unha tendencia a que os chamados ricos, sexan, cada vez máis ricos.
Este paradoxo se está a tornar cada vez máis insoportábel, á medida que a poboación mundial, vai aumentando.
Non partillamos na totalidade as teorías de Malthus, mais non deixan de nos impresionar, a marcha dos medios, que son cada vez máis escasos, para satisfacer, as cada vez o maior número de necesidade, quere individuais, quere colectivas.
Imos só por en relevancia o problema do cambio climático e os seus efectos na diminución dos medios para satisfacción das sempre crecentes necesidades.
Non avanzamos por este sendeiro, pois, non é obxecto deste texto. Probabelmente volveremos a ese tema noutra ocasión.
Nos imos centrar en España e, utilizaremos elementos de medición dos fenómenos que nos permiten facer unha separación entre os que son ricos do resto da poboación.
Para iso, temos instrumentos de medición, que xa posúen bastante tempo de asentamento estadístico, o que nos dá seguridade, até onde é posíbel, de separar os intervenientes en cada unha das clasificacións: ricos e non ricos.
No caso de España, que é o que nos concirne, como fontes de información de microdatos, onde se pode cuantificar os colectivos de ricos e, para iso, con dous tipos que se poden cruzar, un para familias e, nos socorremos do EFF (que significa Enquisa Financeira de Familias) e outro, para lugares designado como PH (Panel de Lugares).
Con estes dous elementos, que nos permitirán chegar a unha “medición”, temos que referir as datas a que nos imos socorrer, en cada un destes auxiliares.
Co EFF, utilizamos a última edición, que é de 2020 e, que ten como referencia o encaixe e a riqueza na obtención de resultados e así, para un estimado do 5% de poboación, se concentrara, cerca de 1,04 billóns de euros de riqueza liquida (non se consideraba a vivenda habitual) e, isto significaba que a riqueza liquida das familias, co desconto referido (vivenda habitual), atinxía 33,4 %do total de todas as familias.
Trocados en linguaxe corrente, que 5% das familias do grupo dos 5% superiores, dispuñan dun encaixe que é maior do que 89.000 euros e cuxa riqueza roldaría a maiores que 935.000 euros.
Para se ter unha idea aínda máis aproximada en números absolutos de poboación estamos a falar de cerca de 370.000 familias o que representa non mais do 2% do total de lugares, ou sexa, de 18,8 millóns de lugares.
Utilizando agora o PH e excluíndo, o País Vasco e Navarra, para os mesmos 5% do respectivo percentil superior, as distribucións persoais de encaixe liquida e patrimonio igualmente liquido, caracterizando que estamos a falar de persoas cun encaixe superior aos 36.183 euros (sen débedas) e, igualmente o seu patrimonio eximo de ônus e, condicionado a ser superior a barreira dos 128.266 euros, estariamos perante cerca de 1,6 millóns de individuos. No entanto non esquecer que estamos perante soamente 3,7% da poboación, segundo o PH.
Este pequeno grupo de persoas ten un patrimonio líquido de 1.086 billóns de euros, que significa nada menos do que 45,4% do patrimonio total. Máis posúen un encaixe liquida de 136.000 millóns de euros, que representan no global de 20,1 % do total.
Se agora utilizamos o PIB de España, do ano que dispomos (2019), temos 1,245billóns de euros, no entanto, hai que retirar o valor do País Vasco e Navarra, que se acercaron a 95.000 millóns de euros.
Así considerando os datos existentes e comparándoos, verificamos que os que consideramos ricos, por estaren realmente e obxectivamente na intersección considerada, non superan os 350.000 e, soamente representan cerca de 0,78% da poboación que o PH conseguín estudar.
No entanto, este pequeno grupo, seguen concentrando, nada menos do que 54.000de renda e uns 770.000de patrimonio, en números aproximados, correspondendo en porcentaxes a respetivamente a 8 e 32 % en ambas magnitudes.
Non é posíbel extraer outra conclusión, sen ser como mínimo “sesgada” e mal habida, do que afirmar sen calquera dúbida, que no Reino de España, segundo Marketing do Goberno, o “país máis rico do Mundo”, é tamén de verdade, un país donde campioa de máis inacreditábel desigualdade social.
E o máis grave, é que mesmo con gobernos que se din de esquerdas, só practican políticas económicas, de máis que recoñecido perfil liberalista, seguindo as indicacións da ultra dereitista Unión Europea, que á súa vez, está axeonllada, às ordes do máis ultra e liberal capitalismo Norteamericano.
Máis este goberno, se está seguindo o camiño de baixar os impostos aos ricos e as grandes empresas, pois, seguen o camiño imposto pola CEOE, que é aumentar os lucros empresariais das grandes empresas e, como non, quen terá que pagar as contas e os impostos, son os máis débeis, pois, os ricos o que desexan é manter os exércitos de retagarda de xentes, e que ten que aceptar as esmolas en forma de salarios de miseria.
Esa lexión de poboación, pobre ou en vías de estar en pobreza severa, é o que os ricos impoñen, pois estes en estas circunstancias, teñen que aceptar eses tales salarios de esmola, para minimamente poder vexetar e non vivir, e xamais poderen pronunciar a palabra NON aos seus empregadores exploradores.
Como se debía obstar a esta progresión sen límites nin calquera coidado de non levar as “clases” menos favorecidas a unha chamada “morte lenta, mais, constante e continúa” por parte dos ricos?
Está todo descuberto, e debidamente estudado até ao máis ínfimo pormenor, non habendo ningunha dúbida, sobre a sustentación posíbel do sistema, que sería a solución para a situación, que denunciamos na primeira parte deste texto.
Queremos falar da aplicación dunha forma séria e inmediata dunha Renda Básica.
Non nos imos implicar neste texto, na súa defensa, pois, o temos feito moitas veces á praza dos textos por min escritos e, tamén por miñas publicacións en forma de libros.
O que imos é dicir, sen calquera dúbida, de cometermos algunha inxustiza, é que o único camiño posíbel para a enorme maioría da poboación, conseguir se pór de pie, con toda a súa dignidade, é que sexan recebedores dun ENCAIXE BÁSICO E, POR ISO, OS LIBEREN DO XUGO DA ESCRAVITUDE (1).
Este Encaixe, cubriría as súas necesidades básicas e, como tal, sempre que os señores ricos pretendesen escravizar as poboacións, con salarios de miseria e traballos precarios, como o fan até aquí, a poboación posuía nese caso da capacidade de dicir que non, que por ese salario e condicións, non traballarían.
O ENCAIXE BÁSICA DARÍA A CAPACIDADE DA POBOACIÓN PODER NEGOCIAR COS PATRÓNS, COUSA QUE NO MOMENTO NIN OS SINDICATOS SE ATREVEN.
É necesario que as poboacións poidan volver a dicir NON hai escravitude dos ricos.
Nota: 1) Recomendamos a lectura do admirábel libro saído, sobre esta materia, este pasado día 27 de setembro, os autores son os máis prestixiosos loitadores pola implantación do Encaixe Básico: Jordi Arcarons, Julen Bollain, Daniel Raventós, e Lluis Torrens
Se el primero en comentar