O que acontece é que non é esa a excelência que o pobo arxentino debía esperar. Unha vez máis, o espectro do modelo que Henry Kissinger, implantou en 1973 no Chile, coa intervención da CIA, e posta en práctica polo ditador Xeneral Pinochet, paira nos seus dos arxentinos.
Por Jose Vieira
Elon Musk, Steve Forbes ou Donald Trump, son algúns dos extremistas de dereita, xefes de fila da máis ortodoxa corrente do libre capitalismo mundial, cuxa vitoria de Javier Milei nas presidenciais na Arxentina, os encheu de pracer e, recoñeceron que lles foi moi ben empregado os medios que dispensaron, como apoio para o seu o demandante, fose o gañador.
Quen é este señor Javier Milei, que se tornou presidente da República da Arxentina?
Javier Milei veu ao mundo o día 22 de outubro de 1970, en Palermo, Buenos Aires. Estudou na Universidade Torcato Di Tella, na Universidade de Bergrado e no IDES, Instituto de “Desarrollo Económico Social’.
PERTENCE AO PARTIDO LIBERTARIO.
En 19 de novembro de 2023, nas eleccións para a presidencia da Arxentina, este demandante obtivo 14.554.560 votos, dos seus paisanos, rendo sido o demandante a presidente até hoxe elixido coa maio maioría de votos e naturalmente coa maior porcentaxe ou sexa do 55,65% a seu favor, tendo en contra, 44, 36%, para o seu opositor en segunda volta Sergio Masa. Por certo, este demandante gañador se impuxo en nada menos do que en vinte dos vinte e catro no total do país.
Isto significa que as provincias en que foi derrotado, foron CHACO, FERMOSA, SANTIAGO DEL ESTERO e BUENOS AIRES.
Formou parte de equipos de fútbol de categorías menos importantes do país, cantante de rock, compositor de música, declarase adepto do amor libre e de ser participante de tríos de prácticas sexuais. Tamén se comprace de ser instrutor de prácticas tántricas (en aplicacións sexuais). É e foi un demandante ultra dereitista, que entre outras cousas pretende crear un sistema de “vouchers”, “cheques educativos”, de tal forma que terían que ser os pais dos mozos arxentinos, a ter que xestionar a educación en vez dun ministerio da educación (baleirase de medios o ministerio da educación).
Outra das novidades é a eliminación da educación sexual integral, como disciplina obrigatoria (estas medidas foron básicas no seu programa de candidatura a presidencia) e que captaron o gosto dos arxentinos.
Non entendemos a razón desta adherencia da poboación a tan estrañas e retrógradas medidas!
Resalta esencialmente, para o lugar, que desde a súa elección para Presidente da República Arxentina, este señor, é nada máis que un fervoroso admirador das correntes máis extremista do capitalismo salvaxe. Digamos un seguidor ultra, das ordes dos “Amos do Mundo” do “Foro de Davos” e como non obediente seguidor das liñas de orientación ordenadas polo Club de Bilderberg.
Para o capitalismo enriba indicado como salvaxe e, que ten como máximos expoñentes os mercantilistas de ortodoxia liberal capitalista, fixeron unha aposta que redundou perfecta, pois, conseguiron unha vitoria democrática, e puideren institucionalizar que un seu servidor, fose electo presidente do país que eles desexan explotar, sen calquera limitación.
Temos que avanzar, que a Arxentina, por distinguidas razóns nunca foi capaz de entrar nun camiño dun franco desenvolvemento, aproveitando a oportunidades que se lle depararan, para sacar adiante, dato as riquezas de que naturalmente dispoñen.
Porque Javier Milei gañou as eleccións?
Claro que as razóns son moi diversas e difíciles das agrupar e ordenar, dunha forma lóxica.
Polos idos de 2021, o deputado Milei, afirmaba que era “filosoficamente un anarquista de mercado”.
Posteriormente nunha recompilación dos seus discursos, efectuada en 2022, sobre o título de “El camino del libertário” explica cal é o camiño que seguiu para entender e despois seguir en contra da que chamou “casta política”.
Ten feito até ao momento, un camiño de populista, que a través das súas “rasgaduras de vestimentas”, en programas de televisión, en horas nobres de gran audiencia, chegar ao corazón das poboacións, afirmando por exemplo, “veño a sacar a estes delincuentes a patadas”.
Centro o seu esforzo, durante as súas campañas políticas, en dar as máximas garantías e respecto aos mozos, así como conquistar a clase media, que estaba cansada de promesas incumpridas e mentiras piadosas.
Todo un home, que axudado polos métodos de marketing político, dos americanos, para uso nos países da América do sur, verificou a excelência do proceso.
O que acontece é que non é esa a excelência que o pobo arxentino debía esperar. Unha vez máis, o espectro do modelo que Henry Kissinger, implantou en 1973 no Chile, coa intervención da CIA, e posta en práctica polo ditador Xeneral Pinochet, paira nos seus dos arxentinos.
Os seus patróns americanos, desta vez fixeron aas cousas con máis “supless” pois conseguiron virar as pautas electorais, cunhas eleccións presuntamente limpas.
Así un ditador tírete, dos intereses americanos chega ao poder sen ser a través dun golpe de estados militar e ou palaciano, mais si a través dunhas eleccións limpas.
Este encantador de serpentes ao servizo dos intereses das grandes empresas e, sobre todo das petroleiras americanas, tamén traballo como economista asesor de bancos e igualmente en consultoras.
Nalgunha ocasión foi xefe na Corporación América e, até chegou a ditar algunhas clases en universidades arxentinas.
Publicou algúns títulos, como: “Outra vez sopa: Maquinita, infleta e devalua”, “O Camiño do Libertario” e “O fin da inflación”.
Este foi o instrumento escollido polos dominadores americanos, para inverter a situación na América do Sur, e meter un posíbel membro que destrúa as posíbeis contestacións contra a autoridade americana, como sexan, as saídas de ton do grupo dos BRICS.
Isto mostra que os señores que mandan, verdade, na política dos USA (non son os políticos, mais si “Os Amos do Mundo”), están a impor a través da Casa Branca, a sede do goberno dos USA, unha nova política e, a refinar máis os seus procesos, dominadores na América do Sur.
Esta política, no entanto, en relación a súa colonia designada EU (Unión Europea), é realmente distinta, pois, a EU, “é completamente servil e submisa a todo o que manda o amo USA”. Aquí, explotan os medos, contan historias de terror, menten con conxuntos de informacións falsas e até recorren á súa vella estratexia de guerras por delegación ou mellor por encargo, como non, fóra do seu territorio.
Tamén se comprende, pois, os americanos dados a súa crise económica, só conseguín algo de ar, impondo a compra de armas á Europa.
Comezamos por unha razón máis psicolóxica, que no fondo é o resultado do estado de fatiga, que o pobo arxentino viña sentido, polas múltiples promesas de un futuro máis risoño e, sempre encalan en autenticas frustracións de promesas non cumpridas.
Parece, no entanto, evidente que onde viñan, estaba máis do que aceptado, pola gran maioría dos arxentinos, que non levaba a un futuro sustentábel.
Aquí, aparece a mensaxe, que o demandante gañador, moi ben asesorado polos medios postos a súa disposición, polos grandes empresarios, non só americanos, como tamén polos grandes exploradores arxentinos.
Despois, dentro dos argumentos sociais e emotivos, chamou a atención, o chamamento a traballar polo desenvolvemento sustentábel do país, apelando a unha esperanza dun futuro radicalmente bo para a gran maioría da poboación, tendo petición o sacrificio do presente con vistas a obter o “el dorado”, no futuro.
Infelizmente non cremos que poida ser un camiño democraticamente aconsellábel para o futuro da democracia arxentina, mais si para a implantación dun réxime practicamente, non diremos fascista, mais polo menos corporativista no peor dos sentidos.
Non pode a poboación do país estar contento, co lanzamento de miles de traballadores no desemprego e, sen perspectivas da curto ou mesmo a medio prazo dun traballo minimamente estábel e remunerado con suficiencia.
Non podemos esquecer o apoio expresado comunicado desde a “Asociación Empresaria Arxentina” (designada adiante por AEA), que con todo o entusiasmo, dos seus potentados, viran a súa oportunidade de “imporen as súas leis”, como por exemplo, os despedimentos arbitrarios.
Esta Asociación o primeiro que fixo foi felicitar o goberno de Javier Milei, “con gran satisfacción”, polo seu triunfo, engadindo sendo “unha oportunidade histórica “e despois da aprobación no xeral da “Lei Ómnibus en Deputados”, engadir como fose “un paso adiante”, para a tal conquista do “ceo na terra”.
Así o que parece poder extrapolar-se do que se pode antever das medidas e da ideoloxía que os seus amos están a impor na Arxentina a través do servilismo deste falso profeta, talvez sexa un bo profesor de “TANTRA”, o que non pasa é dun monicreque a soldo dos Amos do Mundo, en prexuízo de toda unha nación …a Arxentina e o seu sacrificado pobo.
Por iso dicimos DON’T CRY FOR ME ARXENTINA.
Se el primero en comentar