Instrumentos adecuados: Renda Básica Universal Incondicional

Por Jose Vieira

Recollemos neste texto, repetindo a definición internacionalmente consensuada de Renda Básica Universal Incondicional (por siglas RBUI), de acordo co concepto, explícito pola sección que se ocupa deste instrumento económico, na BASIC INCOME EARTH NERWORK (en siglas BIEN).

A renda básica é un ingreso pagado polo Estado, como sendo un dereito da cidadanía, a cada membro de pleno dereito o residente na sociedade, que aínda que non queira traballar de forma remunerada, sen tomar en consideración se é rico o pobre ou, dito doutra maneira, con independencia de cales son as súas fontes de rendas, sen importar con quen vive. Por tanto, unha renda básica é unha asignación monetaria pública incondicional a toda a poboación.

Posta esta conceptualización, a queremos diferenciar das distinguidas e múltiples formas de encaixes, subsidios e outras aportacións, que son proporcionadas ás poboacións, que por algún motivo, se encontran carecidas de medios para vivir.

Queremos desde xa, distinguir por seren cousas completamente distinguidas, a iniciativa levada a efecto polo actual Goberno de España, unha coalición dos partidos PSOE / Esquerda Unida / Podemos, co chamado INGRESO MÍNIMO VITAL, que é un ingreso condicionado, e que os posíbeis usuarios dese subsidio terían que probar o seu estado de pobreza, a través dunha xincana de trámites administrativos, como mínimo complicados e demorados. Como sabemos desde nosos escritos, debía chegar en tempo útil a 850.000 familias. Prometeu o goberno que era inmediato e sen calquera demora para esas familias, no entanto, se encontran por contemplar, cerca de 600.000 desas 850.000.

Para alén do máis, segundo o propio Goberno era de inmediato, falaban en xuño de 2020 e os números enriba, se refiren a febreiro de 2021.

Máis, este subsidio condicionado, por unha tramitación perfectamente restritiva e absurda, resulta dunha mente estrañamente afastada da realidade e, que sabemos que coñece os problemas pois, o señor Escrivá (que é o ministro da tutela do IMV), estivo a xestionar o AIREF e, como tal, só se pode entender, por falta manifesta de ganas de solucionar os problemas.

A situación que fundamentalmente as distingue, unhas das outras, é que mentres a Renda Básica, para alén da súa Universalidade, non carece de ningunha condición previa para a súa obtención, a non ser cidadán ou residente dese Estado, que utiliza ese instrumento económico.

Mesmo en España, existen múltiples subsidios ou rendas distinguidos unhas das outras, igualmente con distintas condicións de acceso, así como, os importes proporcionados por cada unha delas, son igualmente varios.

Moitas de estas, son até acumulabades, e teñen distinguidos escalóns de pagamento. No entanto, ten todo un denominador común, a súa condicionalidade e, por tanto, esixen unha candidatura administrativa, longa cravada de dificultades e, de distinguidos custos, para chegar a bo termo para a súa obtención.

Unha das razóns da súa existencia, falamos das condicionadas, é dar unha posibilidade de que as persoas carentes de medios de subsistencia, viren a poder ter os mínimos medios para non morreren de fame.

Dito dunha maneira, máis clara, son ingresos proporcionados para axudar aos pobres. Digamos, aínda dunha maneira máis ruda, son esmolas para pobres, e o dador da esmola é o propio Estado.

Esta situación de carencia de medios, só por si xa é estigmatízante, para cada un dos perceptores, da referida axuda pois a necesidade de se dirixiren a un determinado departamento administrativo e, facer a proba de que é indixente, xa por si só, é humillante.

Se trata en bo rigor dun acto discriminativo. Tamén é corrente equipáralo a unha situación de discriminación identicamente racial.

Naturalmente, que o común das persoas, son capaces de ser susceptíbeis de aceptar dar unha esmola a quen non ten que comer, no entanto, non toleran que alguén reciba algo do Estado e non estea a traballar.

A cultura predominante nos nosos países, é de que quen quere vivir, ten que facer todos os posíbeis para ser capaz, de por si propio, se sustentar economicamente.

Se é un vago, un inútil e non merece o pan, que necesita para non morrer de fame. Non admiten que hoxe en día, a situación laboral é completamente distinguida da que antes había.

No entanto, esquecemos facilmente que nin todos tivemos as mesmas oportunidades e, que algúns por distinguidas ordes de razóns, non tiveron capacidade das saber aproveitar.

Esta é a principal razón, con que o común das persoas, que se encontran xubiladas despois dunha carreira de traballo e de descontar para un subsidio de xubilación e, que se sustentan por ese ingreso ganancia a pulso, non quere ouvir falar da existencia de subsidios, pois non aceptan xustificacións, de que outros non poidan saír adiante pois, os consideran vagos inútiles, aproveitados.

Esta situación, ten a ver cunha identificación das propias persoas que non toleran os necesitados como seres idénticas a si propios, pero si como seres inferiores e desperdicios da sociedade.

Será que se poderá manter, por moi máis tempo, esta noción de falta total de solidariedade e fraternidade social?

Pensamos que antes era máis fácil aceptar esta segregación por parte da sociedade estabelecida pois, os estigmatizados, os pobres, estaban como que vivindo só en guetos e como tal non contactaban cos non solidarios.

Temos que ter consciencia que o mundo se transformou moi rapidamente, que as crises económicas ditaron secuelas espantosas, as guerras locais fixeron estragos e cavaron diferenzas sociais intransponíbeis.

En fin, todo cambiou para que as consciencias das persoas, que antes podían ollar para o lado e non crer ver a miseria allea, hoxe forzosamente ombreia con ela e se cruza a diario cos menos privilexiados cidadáns.

Como que a paisaxe se modificou de forma completa, e os guetos hoxe poden estar mesmo á nosa porta. Este cambio, é imposíbel de ignorar, por máis que ás persoas o tenten esconder.

Esta falta de recoñecemento das dores sociais, é practicamente imposíbel de non ser perceptíbel, sobre todo para os maiores, que fixeron toda unha vida de loita e sacrificio para gañar a súa retirada da actividade.

Pero é unha realidade, e como esta é completamente distinguida da que aqueles viviron, de aí a dificultade de aceptar os máis marxinalizados da sociedade.

Existe como que un muro intransponíbel de prexuízos que deberán ser demolidos dunha vez por todas.

Como temos vindo a anunciar, cada vez hai máis xente que non chega ao fin do mes, co problema de subsistencia resolto.

A FAME, SUBSTITÚE A ESPERANZA E A ILUSIÓN DE DÍAS MELLORES SE DESVANECEM, RESTA O DESESPERO E A REVOLTA.

Felizmente a poboación é conformista e, como tal, non é dada a comportamentos violentos. Antes, son conformados e pacíficos, como se os estados de carencia de medios para unha vida digna, fosen algo que formaba parte do destino de cada un dos pobres. Era algo inelutábel.

Máis, igualmente se habituaron a que os ricos son outra raza e que os pobres, non son feitos da mesma masa que eles.

Cremos que está suficientemente ben denunciada, a indiferenza que posúen os que poden e, todo ten, en relación aos que nada ten e, nada poden.

Agora imos intentar explicar, que mercé na ineficiencia dos partidos políticos, que nos teñen gobernado, quere sexan de que cadrante sexa, ten virado a cara e até favorecendo, dunha forma, descarada e irresponsábel, as desigualdades sociais.

Esta situación, que se debe aos comportamentos cómplices dos partidos cos “Amos do Mundo”, cuxo resultado mostra que 3 ou 4% dos máis ricos do mundo, ao día de hoxe, posúen cerca de 70 a 75 % da riqueza mundial.

Por esa razón non podemos deixar de censurar o comportamento de quen nos debía representar e, non permitindo que esta fose a situación. No entanto, os políticos con moitas poucas excepcións, son elementos profesionalizados, que o que pretenden é ascender na carreira, e ocupar o máis alto do escalón de ben estar da pirámide social.

Regresemos a España e, ao protagonismo do país onde vivimos, para dicir que realmente se pode resolver o problema das desigualdades sociais existentes, desde que haxa ganas dos partidos.

As únicas limitacións, veñen dos partidos, que como todos sabemos necesitan que os seus electores non sexan capaces de ter nin coñecemento de que é posíbel saír en fronte, nen que iso non é ningunha misión imposíbel.

O que acontece, dunha maneira xeral, é que por doutrinamento, por conviccións relixiosas, por hábitos conservadores ancestrais, en que non se debe xamais afrontar ou ir en contra os caciques e ou os ricos pois, non llo debe facer, por respecto relixioso, ou unha moral desvirtuada.

Así, até hoxe, os partidos que nos teñen gobernado, teñen tido o coidado de nos manter nun auténtico “baño María” (pois nos manteñen  anestesiados, con falsas ideas e restricións de toda a orde), ás poboacións, pois os “Amos do Mundo”, necesitan non só do seu exército (chamado exército no activo) de traballadores, cordatos e  disciplinados,  pero tamén teñen necesidade do chamado exército de reserva, que son os traballadores pobres e os desempregados, para que poidan dispor deses continxentes.

Debemos agora, verificar con ollos de ver, que quen é quen, que paga realmente impostos sen ter posibilidade de utilizar habilidades fiscais para se evadir e, a resposta e elemental, son os traballadores máis humildes ou aqueles que ten nóminas onde van incluídas as retencións. Pagan e anticipan mensualmente, os ingresos estatais.

O QUE PASA COS RICOS OU PODEROSOS?

Ten toda unha artillaría de técnicos ao seu servizo, para utilizar todos os subterfuxios legais e menos legais para que os seus patróns non paguen nada ou o mínimo posíbel, defraudando, non o fisco pois, este é unha entidade abstracta, pero iso si, a todos nós, roubando aos que non teñen e, que non fuximos a lei fiscal.

É importante que teñamos a consciencia que cada rico que defrauda o fisco, está a roubar o seu semellante máis humilde. Este é o drama que os partidos políticos, sexa de que cadrante sexa, varren para debaixo da alfombra.

Claro que as dificultades son cada vez maiores e, coas consecuencias da crise e da pandemia, o número de poboación en situación de pobreza por un lado e o aumento cada vez maior e máis rápido do aumento da pobreza severa, nos está a levar a un camiño que parece non ter saída.

No entanto, hai futuro, mais esa saída, xamais pode ser co timo estabelecido polo Ingreso Mínimo Vital. Como xa referimos amplamente.

QUE DEBE SER FEITO PARA SAÍR ADIANTE?

A aplicación dun ingreso monetario dun importe debidamente estudado, con criterios científicos e, non feitos nos xeonllos, como o fixo este actual Goberno, para o fracaso anunciado do IMV.

Primeiro, utilizar debidamente os elementos do Instituto Nacional de Estatística e, naturalmente saber calcular o límite, a que normalmente, se chama o LIMIAR DE POBREZA. No entanto, isto implica coñecemento, capacidade de análise e de realización técnica. Todo o que o Goberno non mostrou posuír.

Así, a cláusula a facilitar como RENDA BÁSICA UNIVERSAL INCONDICIONAL, terá que ser, maior o igual a ese limiar, axustada anualmente en relación a un conxunto de índices, entre eles os IPC, para que non se veña a perder capacidade de compra, á praza dos anos subsecuentes.

Despois, seriar por idades, os membros menores de cada familia, para que se calcule naturalmente os medios a por á disposición de cada un dos compoñentes da sociedade.

Logo estabelecer os importes, necesarios para calcular os medios, para que esa entrega de diñeiro, estea dispoñíbel para todos os cidadáns independentemente do seu grao de fortuna ou rendemento.

Unha vez calculada a cantidade de medios necesarios para esta RBUI, se estabelecerá unha certa XUBILACIÓN FISCAL, que debidamente estabelecida dunha forma progresiva, fará recaer a carga dos ingresos fiscais nos dous últimos deciles do cadro de suxeitos pasivos do IRPF.

Está comunmente estudada este instrumento económico, para que 80 % da poboación española, non sexa penalizada por esta xubilación.

Máis esta mesma Xubilación Fiscal, deberá ser de ámbito xeral, incluíndo a actualización dos outros impostos, como por exemplo o de Sociedades, todos os máis inclusive, o réxime especial de subvencións ás grandes empresas que hoxe pululan no sistema español, usufrutuando dun auténtico paraíso fiscal encuberto.

Como todos sabemos os que sobre este tema temos estudado, mesmo así, a carga fiscal xeral, ficará abaixo da media actual europea.

Este RENDA será Universal e Incondicional pois, non será necesario ningún tramite administrativo, para que todo o cidadán nacional e, ou residente no país, reciba automaticamente o importe que lle é asinado, a través dunha conta bancaria instituída para cada individuo.

Estas cláusulas serán recibidas por todos os individuos, estean ou non a traballar e posúan ou non calquera outro rendemento ou o veñan a recibir.

Logo serán acertadas as contas de acordo con cada declaración de rendemento individual, e unha vez por ano.

Será nesa altura que pagarán impostos pola demasía recibida, os que teñan de pagar e, resultarán exentos de pagamento os que non excedan os importes estabelecidos.

Utilizando, unha frase moi coñecida dos estudosos da economía, a RBUI non está en cuestión se se pode ou non aplicar, do que se trata é de que os partidos, sexa da extrema dereita até à extrema esquerda, non queren pois, senten a perda de control das poboacións.

Consecuencias inmediatas, é que ninguén se quedara para tras, como tiñan pregoado o Goberno, co timo do IMV pois, non conseguiron sequera pagar a esmola que prometían, de máis do que uns escasos 20% do que calcularon. Erros atrás de erros.

– Coa RBUI, todo estará pagado ao día,

– Todos recibiron na mesma data,

– Todos os que pasarán a ter menos ingresos por traballaren agora menos horas, estarán complementados pola RBUI,

– As donas de casa pasarán a recibir tamén a paga correspondente o que dará outra tranquilidade á familia,

– As mulleres ou homes que queiran dedicar máis tempo a súa familia, o poderán facer dado que a RBUI, completará seus medios,

– Permitirá, dispor de máis medios a sociedade, o que será un excelente medio de facer aumentar o consumo e se tornaron un motor de calidade da economía,

– Permitirá ao cubrir as necesidades básicas, que un traballador poda escoller, onde e en que desexa traballar e, non ser máis un escravo do exército de reserva do capital,

– A RBUI, traerá naturalmente, a dignidade e a maior capacidade de negociación dos traballadores, coas entidades empregadoras e, como tal non haberá humillacións. O traballador poderá declinar un determinado salario ou traballo, sempre que non sexa de seu agrado.

Antes de máis queremos aínda referir que o modelo de Renda Básica Universal Incondicional, que desexamos e, que se pode aplicar, é auto sustentábel, coherente e a súa aplicación é fácil.

A súa tramitación administrativa, é dunha simplicidade impresionante pois, para facer chegar os respectivos ingresos a cada usuario, como que bastará presionar un botón, para que o sistema bancario cargue as contas bancarias de cada español. É practicamente cero, o seu custo administrativo e máis non hai necesidade de lexións de funcionarios a controlar sexa o que sexa.

Tamén queremos tranquilizar a todos os españois, que se encontran por encima dos limiares medios, en que non senten a necesidade dunha renda básica, este sistema non é confiscatório, e representará soamente cerca duns 3,5% do PIB. E se situará, mesmo así, por debaixo de oito puntos da media europea, como carga fiscal.

Por último queremos dicir, que neste momento da economía, e da falta de ganas do capitalismo ortodoxo neoliberal, para inversións económico sociais, que irían aumentar a sostibilidade da procura (habería un aumento de poder de compra das poboacións, como xa o afirmaramos), o que sería economicamente positivo, para o grande capital, por rexeita da súa ideoloxía pois, o que pretenden é manter a maioría da poboación en réxime de dispoñibilidade escravista.

No entanto, manteñen sen calquera rendemento, só na Europa, cerca de tres billóns de euros inactivos, o que por si só poderían resolver o problema da actual crise económica e da pandemia.

O CAPITALISMO NEOLIBERAL GLOBALISTA É ANTE SOCIAL E, COMO TAL, NIN É SOLIDARIO NIN FRATERNO, SÓ É CANÍBAL.

Postas estas consideracións, remitimos para o estudo inserido no libro “A Nova Orde”, de José Vieira edición de 2019, onde poderán encontrar un estudo, mais específico sobre a referida RBUI.

HABERÁ POSIBILIDADE DE SE CONSEGUIR IMPLANTAR A RENDA BASICA UNIVERSAL INCONDICIONAL, SEN SER POR INICIATIVA DOS PARTIDOS?

O ideal sería que os partidos tivesen consciencia das dificultades e das necesidades dos seus representados. Como iso é como pedir a un cego que vexa, non restan dúbidas da pouca ou ningunhas ganas de se empeñaren a resolver os problemas, as súas ocupacións, se limitan a súas guerras de poder e nada máis.

Máis, imos propor un instrumento alternativo, que permite contornar esa situación de boicot dos partidos, no entanto, tamén alertamos que estes mesmos, dato os poderes corporativos de que dispoñen, todo farán para non deixar seguir as vías respectivas a bo termo. Non queren perder as súas prerrogativas pois, podería xurdir que apuntase o dedo, dicindo que o rei vai nu.

SE TRATA DAS INICIATIVAS LEXISLATIVAS POPULARES, COÑECIDAS POLAS SIGLAS ILP.

Así a posibilidade de se poder conseguir unha forma de implantación dunha Renda Básica Universal Incondicional, conforme enriba referimos, en territorio de España, que polas súas características, antes apuntadas, poida ser a forma de resolver os estados de carencia da poboación actual e sobre todo os futuros, sería a través dunha INICIATIVA LEXISLATIVA POPULAR.

Esta figura, que pasaremos a designar de aquí para diante, unicamente polas súas siglas (ILP), existe na democracia e, está contemplada na Constitución Española, mormente no seu artigo 87.

É naturalmente a única forma posíbel, de ser contornada a falta de ganas dos partidos de esquerda, actualmente existentes, para defender un proxecto de tal envergadura, mentres por outro lado, se levantarían totalmente en oposición todos os partidos de dereita e centro, por certa saña de ausencia de solidariedade e fraternidade.

Sería unha autentica carreira de fondo pois, por un lado, pola esixencia de 500.000 mil firmas de cidadáns para apoiar a referida ILP e, por outro lado, o prazo para a súa obtención que é de 9 meses, tendo a posibilidade dunha prorroga de máis 3 meses, se fai moi curto.

Para se poder aquilatar das dificultades de tal tarefa, basta recordar que soamente unha de cada 10 destas iniciativas populares conseguiu ser votada no Congreso.

Esta é unha forma de democracia directa que pode e debía ser utilizada popularmente, sempre e cando os partidos non son suficientemente representativos das ganas dos seus electores ou fallan por intereses inconfesábeis.

Igualmente o Congreso, conforme as estatísticas, por si só, se defende, eliminando as restantes 9 ILP, na presentación na respectiva Mesa.

Se trata naturalmente da defensa corporativa dos políticos de profesión.

Imos mostrar con algúns números, para que se poida dar canta de como se subtrae á poboación, ese dereito:

– Foron presentadas desde 1983 até 2019, 107 iniciativas de ILP.

– A Mesa do Congreso admitiu a tramite só 45 destas se trata dunha primeira etapa.

– Destas 45 ILP, 44 non conseguiron en tempo útil as 500.000 firmas, impostas pola lei.

– En 5 ocasións as ILP, acabaron por ser retiradas polos seus promotores, desánimo dos propoñentes.

– Resumindo só 13 iniciativas chegaron a fase última, ou sexa, á consideración do Congreso.

– Destas 13, 10 foron rexeitadas polo Congreso.

– Das restantes tres, dúas foron incluídas noutras iniciativas e, só unha foi aprobada, no entanto, con enormes modificacións.

Non podemos deixar de recordar, que as decisións da Mesa do Congreso, poden ser recorridas para o Supremo Tribunal Constitucional.

É evidente que, esta forma de facer aprobar a creación dun Renda Básica Universal Incondicional, sería a solución dos problemas de pobreza actual e futura, no entanto, só se fose de ámbito de todo o país.

Xamais podía ser de resolución autonómica pois, se trata dun problema, de todo o país e non de ámbito autonómico. Actualmente as autonomías están facendo a entrega de subsidios condicionados.  Pero a RBUI, tenderá e deberá ser unha solución a nivel total.

En principio, estas ILP, veñen da man de grupos aparentemente anónimos de cidadáns, no entanto, tamén teñen aparecido por parte dalgunhas organizacións populares, como por exemplo os grupos dos Verdes, os amigos do Medio Ambiente, etc.

Posto isto, queremos dicir que as democracias como están concibidas ou mellor, desenvolvidas no momento, non só non cumpren os obxectivos dos cidadáns, como non se incomodan a resolver de verdade os problemas, non só existentes, como en desenvolver as estruturas, para que o futuro sexa realmente a meta que todos desexamos, non soa para nós, como para os vindeiros.

NOTAS:

O goberno de Mariano Rajoy, estabeleceu unha lei de xubilación do traballo, sobre a tutela da súa Ministra do Traballo, Fátima Bañez. Se tratou do Real Decreto-Lei 3/2012 de 10 de febreiro. Este é un conxunto lexislativo mandado polos patróns da economía española (CEOE), onde se retiran os dereitos conquistados, e onde só existen obrigas para os traballadores, cun futuro máis que incerto.

Existe o libro do autor José Vieira, en edición en castelán, “El Nuevo Orden” e en portugués co título “A Nova Orde”, ambas as edicións son de 2019, donde poderán encontrar un estudo máis pormenorizado sobre o tema das RBUI.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.