nos achega a un capítulo histórico como é o da inmediata posguerra desde a atalaia dun universo que nos relata, con transparencia e sen ambaxes, os diferentes ángulos desde os que se pode abordar a miseria e mais a descomposición moral que sobrevén logo da guerra civil
Por Ramón Nicolás / Caderno da Crítica
Lin máis propostas de Manuel Veiga das que recensionei. Por veces ocorre así por diversas circunstancias e nunca se deberon a non considerar a súa unha voz atractiva pola pluralidade temática que exhibe, pola riqueza e atención que sempre deposita no rexistro lingüístico e pola inequívoca solidez na arquitectura narrativa que deseña.
Nesta ocasión acaba de saír publicada outra novela do autor monfortino radicado en Vigo baixo o título de Perder as bestas -expresión fraseolóxica que, como sinala nunha nota previa, indica actuar de maneira insensata e, por extensión, perder o xuízo- que percorre un asunto que nos achega a un capítulo histórico como é o da inmediata posguerra desde a atalaia dun universo que nos relata, con transparencia e sen ambaxes, os diferentes ángulos desde os que se pode abordar a miseria e mais a descomposición moral que sobrevén logo da guerra civil. Para iso, inspírase na utilización do poder sen límites e no uso da violencia indiscriminada para loitar contra as partidas das guerrillas galegas -os denominados “ateos”- e así subliñar a conivencia entre o poder político, o relixioso e o xudicial para acabar cos gromos da resistencia armada contra o franquismo.
Perder as bestas, así pois, únese á preocupación por reivindicar unha capítulo histórico desde a ficción como no pasado realizaron Méndez Ferrín, Carlos G. Reigosa ou Pemón Bouzas, cada un coas súas propias modulacións, como é o da xénese, composición e obxectivos das chamadas contrapartidas, desde unha perspectiva interna e, nesta ocasión, situada nun territorio fronteirizo. Malia a filiación indubidablemente histórica, o exercicio narrativo resulta veraz, transparente e áxil talvez por presentarse a través dunha escrita directa e cómplice, en ocasións conscientemente crúa e sen tabús, e tamén pola solvente configuración psicolóxica coa que se revisten os diversos personaxes, algúns anónimos e outros non, o que non está rifado cun poderoso pulso descritivo, tanto nos espazos de interior como naqueles ámbitos naturais, agrestes e duros, onde se desenvolve a maior parte da trama.
Feliz continuidade da traxectoria creativa de Manuel Veiga de quen agardamos novas entregas.
Se el primero en comentar