Greedflacion (Inflación avariciosa)

esta desaceleración da economía estadounidense, como país dominante e imperialista, non se limita ao seu territorio e, como estamos nunha economía fortemente globalizada (a gran imposición da estrutura económica impón EE.UU.) , é «réplica», nas grandes economías, especialmente na OCDE

Por Jose Vieira

Avaro significa, o que desexa de xeito obstinado, adquirir e acumular, cada vez máis riquezas e atesouralas.

Comezamos este texto cunha transcrición que serve de base, dada a exactitude que cremos ver no diagnóstico da situación, así como a autoridade dos economistas que o subscriben.

«Aínda que a nosa estimación suxire que o crecemento da marxe de beneficio foi un dos principais contribuíntes a que a inflación anual en 2021 fose persistente e crecente. Pero isto non nos asegura que estas marxes creceran sempre tan rápido”. Así, temos evidencia de que, no momento, os patróns intersectoriales de crecemento da marxe de beneficio son máis consistentes nas empresas que aumentan os prezos en previsión de futuros aumentos de custos, en lugar dun aumento do poder de monopolio ou dunha maior procura” (esta é unha afirmación de os autores sobre este tema, a saber: Isabella Weber e Evan Wasner, nun artigo conxunto, que foi apoiado pola Reserva Federal do Estado de Kansas nos Estados Unidos de América – USA).

Porén, o propio título do noso texto, ten que ver cunha denominación atopada por un dos homes llave del Banco Société Général (gran banco francés), Albert Edwards, na que segundo el, nas economías desenvolvidas, se están a utilizar o aumentos do custo das materias primas, desde a pandemia, así como, coa invasión de Ucraína por parte de Rusia, como escusa (unha coartada torpe, pero que funciona), para subir os prezos, máis que proporcionalmente e, decatándose así, de beneficios supranormais. .

Esta situación estendeuse un pouco polo mundo da produción, non só nos países, senón nos países desenvolvidos.

Sen embargo, sinalemos algúns momentos esenciais desta estratexia:

O crecemento das marxes de vendas, estamos a falar de beneficios, en primeiro lugar, comezou no segundo semestre de 2021. Estes incrementos fan que os que confían en explicar que a inflación persistente no seu conxunto, é resultado só da pandemia.

Pero se os grandes monopolistas que subiron os prezos ante un maior incremento da demanda estivesen a aumentar as marxes de beneficio, tendería a crer que as empresas necesariamente serían, no seu momento, como consecuencia inmediata, un aumento das súas marxes de beneficio, de forma constante e continua. O que non parece ser así, dado que o crecemento das marxes de beneficio foi máis ou menos similar, a pesar de que o nivel de demanda era moi desigual entre eles.

Nestes momentos son moitos os autores que consideran que as subas dos prezos inflacionistas non tiveron unha motivación tan avara como a de Albert Edwards, citado anteriormente y, que serve de título a este texto. Pois, consideran que un aumento do poder dos monopolios non xustifica tal subida dos prezos por parte das empresas para aproveitar o incremento da demanda.

Isto parece indicar que as teorías post-keynesianas da inflación e a conclusión política dos controis de prezos parecen estar equivocadas. Non compartimos plenamente esta posición.

Por exemplo, Michael Roberts, un recoñecido economista do Reino Unido, no seu último artigo de setembro, xa advertía daquela que os beneficios das empresas empezaban a caer.

Porén, pensamos que tamén coexiste o que podemos denominar un aumento crecente do prezo de reposición das existencias de materias primas e, como tal, o que está a suceder, parece ser que as marxes de beneficio das empresas, foron vindo a diminuír. Ben, estes aumentos toman a forma dun resorte helicoidal acumulativo.

Isto é o que se está vendo, por exemplo, en EEUU, desde o ano 2022, en comparación co 2021.

É evidente que a medida que estas marxes van cobrando cada vez menos importancia, o seu crecemento, o que fai que se reduzan os seus ingresos, redundará case instantáneamente nunha desaceleración do crecemento económico, no caso de que se trate, en EE.UU. Isto xa está a suceder desde a pandemia, ata onde temos datos para 2022.

Por iso, para nós, os días dos grandes beneficios están contados.

Queremos deixarvos unha situación actual, que hai que ter en conta, que é que a desaceleración do crecemento dos beneficios, xa era unha realidade dende 2019 (xa diminuía dende entón).

Pero, como adoita suceder, esta desaceleración da economía estadounidense, como país dominante e imperialista, non se limita ao seu territorio e, como estamos nunha economía fortemente globalizada (a gran imposición da estrutura económica impón EE.UU.) , é «réplica», nas grandes economías, especialmente na OCDE.

Pero hai máis, e non menos importante, a actuación dos bancos centrais, e en particular da Reserva Federal dos EE.UU., co señor Jerome Powell á cabeza, foi un impulsor desastroso, dunha única política, como terapia para inflación, a suba dos tipos de interese, como un milagre absoluto para controlar a inflación.

Cremos sinceramente que xa hai probas suficientes de que estas políticas escurecen as verdadeiras causas da inflación, polo menos a actual.

Transcribimos un informe da Reserva Federal do Sr. Powell, que traducimos: «coa inflación seguía sendo inaceptablemente alta, os participantes esperaban que sería necesario un período de crecemento baixo a tendencia do PIB real, para equilibrar mellor a demanda agregada con oferta agregada e, como tal, reducir as presións inflacionistas” (esta transcrición resulta das actas da propia Reserva Federal).

Subliminalmente, estaban admitindo, que sería necesaria unha recesión para reducir a inflación. Aínda que leva moito tempo admitilo, parece que aquí, a Reserva Federal do señor Powell, ten razón, aínda que dolorosa.

Temos que facer un chamamento á memoria, lembrando que despois da pandemia, os bancos centrais fixeron toda unha política de distribución de diñeiro a baixo custo, coa vista posta en que iso reactivaría a economía.

Foi un aumento dos créditos a cantidades astronómicas. Foi unha auténtica explosión de préstamos bancarios. A débeda corporativa volveuse astronómica, alcanzando valores incribles. As bonificacións e préstamos ascenderon a 12.700 millóns de dólares nos EE.UU., co que a calidade dos préstamos, os chamados de mala calidade, disparouse, neste momento, en torno ao 40% do total.

Así, o que vemos facer os bancos centrais, ao parecer polas medidas que están a impoñer, está a demostrar que a ciencia económica se lles perdeu e, como tal, non teñen nin idea de como controlar a inflación, porque non son conscientes do as súas verdadeiras causas e, se realmente non as estás identificando, non poderás controlala.

Por outra banda, o que xa comezou a aparecer son os bancos en quebra, un pouco por todas partes, aínda que sexa o seu tamaño e importancia.

Finalmente, parece que os banqueiros centrais estadounidenses están de humor en que para deter a inflación será necesaria unha recesión económica completa (como se mencionou anteriormente).

Rematamos isto transcribindo as palabras dun señor que foi gobernador da Reserva Federal estadounidense, que traducimos e transcribimos, sobre as consecuencias dunha recesión: “o custo dunha recesión será a perda de emprego e no futuro, que teremos que enfrontarnos a y que será moi malo e significativo”. Engadindo que «ao seu xusto saber, no mundo académico, non hai modelos macroeconómicos que resolvan o problema». Son palabras escritas por Ben Bernak.

Engadimos, no marco no que se está a desenvolver, este salvaxe sistema de mercado capitalista, no que nos vemos obrigados a vivir, por imposición do “padriño” Estados Unidos de Norteamérica (queremos informarvos de que calquera semellanza coas películas de Francis Ford Copolla é unha mera coincidencia).

Pero, hai solucións, pero “OS AMORES DO MUNDO” non as queren.