As distintas inflacións do mundo

Ao panorama da situación dos pasados anos de setenta e oitenta, do século pasado, se xuntou agora, o estado de guerra, cunha presión fóra do que se sentiu entón, coa subida incontrolada dos combustíbeis e demais materias primas

Por Jose Vieira

Vivimos nun mundo onde as desigualdades son realmente máis do que algunha vez pensariamos, que puidesen existir.

Estas desigualdades, ten a ver cos distinguidos momentos, en que se encontran as economías, dos cerca de douscentos países que reenchen o noso planeta.

Tamén, para alén do estado de desenvolvemento en que cada país se encontra, hai que ter en conta, as políticas que cada un dos países existentes.

A xuntar a estas diferenzas, temos que ter a idea de que normalmente os europeos, funcionamos nun sistema en que o noso mundo se restrinxe ao noso espazo continental e, engadimos o continente americano, ou sexa, a parte norte con admiración e o sur, aínda case cunhas miradas colonialistas e, como non, a China como fornecedora de “produtos de baixo prezo e relativa calidade. Para nos, europeos, son illas, mesmo que non o sexan, do Xapón, a Australia e a Nova Zelandia.

O restante, son a chamada paisaxe, que se coñece unicamente como fornecedora de materias primas e moi pouco máis.

Posto esta introdución, serve a mesma para introducirmos a palabra inflación. Esta palabra, se trata dunha praga, para unha gran maioría da poboación do planeta e non só para o chamado primeiro mundo, que por enriba dunha maneira, moi sucintamente referimos.

Debemos tamén ter en conta que os países, que referimos enriba, ten institucións de carácter financeiro e económico, mais apetrechados, humanamente e con máis profundos e sedimentados coñecementos, dos fenómenos monetarios.

Estamos a introducir os chamados Bancos Centrais dos principais espazos económicos mundiais, como a Reserva Federal Americana, nos Estados Unidos da América do Norte (de agora en diante, referiremos polas siglas USA), o Banco Central do Canadá, o Banco de Inglaterra do Reino Unido, e para o espazo da Unión Europea, o Banco Central Europeo.

Igualmente, institucións de idénticas funcións se encontran en cada un dos enriba países referidos. Todas estas institucións, ten como unha das súas principais liñas de actuación, o control da inflación, para alén doutras funcións específicas.

Claro que a calidade e cada banco central de cada un dos países non é considerados de primeira división (en similitude co fútbol), non cremos sinceramente que se encontren tan ben apetrechados de medios humanos e, como tal poidan cumprir con eficacia o control das “pandemias” inflacionistas”.

Mesmo así, con toda a ciencia económica e, tantos instrumentos de control e cautelas, saen por veces, informacións que nos causan dúbidas, de que este surto de inflación actual, é distinta dos anteriores e, para os mesmos espazos económicos. Recordemos que para 2022, o Fondo Monetario Internacional, apunta que a inflación irá ter un percorrido descendente, ao que tivera, quere na Europa, quere na América, os anos de 70 e 80, do século pasado, para os que aínda se lembran, levou a unha subida xeral dos xuros dos bancos centrais, acompañados de recesión e desemprego. Non estamos correctos de que a inflación abrande ou até remita, ao contrario dalgúns compañeiros, mesmo que os bancos centrais de USA e da Europa, reduzan os déficits e aceleren a contención monetaria. Gustaríanos estar errados.

Ao panorama da situación dos pasados anos de setenta e oitenta, do século pasado, se xuntou agora, o estado de guerra, cunha presión fóra do que se sentiu entón, coa subida incontrolada dos combustíbeis e demais materias primas de orixe dos países belixerantes, situación aproveitada pola inmensa maioría dos provedores mundiais.

Asimesmo, sendo socios económicos, a USA e a Unión Europea, os seus respectivos bancos centrais, no caso a Reserva Federal e o Banco Central Europeo, respectivamente, van cada un ao seu ritmo. Parece ser, porque as dificultades de actuación e a profundidade dos problemas son máis graves no caso da USA, do que propiamente na Europa.

Imos dar unha pequena lista de inflacións existentes no mundo actual, donde se pode constatar, que nos movemos con distinguidas velocidades no mundo económico.

Presentamos axiña, algúns números que nos fan como mínimo pensar, de como se distribúe a lacra inflacionista á praza do planeta:

China 15,5%

Rusia 21,3%

Turquestán 17,5%

Turquía 60,5%

Irán 32,3%

Iemen 59,7%

Nixeria 16,1%

Angola 23,9%

Sudán do Sur 16,0%

Sudán 245,1%

Etiopía 34,5%

Zimbabwe 86,7%

Arxentina 51,7%

Suriname 38,9%

Venezuela 500,0%

Moldavia 21,9%

Haití 25,5%

Mongolia 15,5%

Sri Lanca 17,6%

Zambia 15,7%

Serra Leona 17,3%

USA 9,0%

Zona do euro 7,4%

Como podemos ver dos elementos, enriba referidos, existen números completamente dispares. É evidente que tamén as razóns que dan xustificación aos valores indicados tamén son naturalmente os máis diversos.

Non podemos deixar de referir, que as sancións que o mundo dirixido polos USA, teñen imposto, a correctos países, que “non aliñan” na súa esfera, fan que as referidas imposicións resulten no empobrecemento das súas poboacións. Caso concreto entre outros á Venezuela.

Quen perde coa inflación?

As familias con rendementos fixos, como salarios e pensións, desde que este non sexan actualizados ao mesmo nivel da inflación. As familias con créditos hipotecarios e outros tipos de préstamos, pois, está aí a subida do Euribor.

Quen gaña coa inflación?

A nivel de países, os países exportadores de combustíbeis, doutros produtos enerxéticos e materias primas. Os aforradores, pois, subirán as taxas de xuro dos bancos por depósitos a prazos. E como non, todos os especuladores, que verán os seus beneficios subir a custa do empobrecimento da maioría.

E o estado?

Os efectos poden ser contraditorios, pois, subindo os prezos o Estado recada máis impostos, como é o caso do IVA, así como doutros impostos indirectos. No entanto, tamén pagarán máis xuros polas súas débedas, aínda que, os capitais en saldo contabilístico, das débedas, pesarán menos no Produto interior bruto.

Como podemos constatar, a inflación parece ter vindo coas maletas feitas, e non dunha forma meramente pasaxeira, ou sexa, temporal. O mesmo parece se estar a pasar, coa guerra entre a Rusia e a Ucraína, pois, non se trata dunha invasión lóstrego, mais si dun estado prolongado de belixerancia, con todas as consecuencias de aí inerentes e, non soa para os conflituantes. Como por exemplo, na implementación e mantemento, por parte dos especuladores da inflación.

Todos imos ter que pagar, dalgunha maneira, o custo de algo e, neste caso especificamente, a favor do enriquecemento duns cantos, ou sexa dos poderosos especuladores e dominadores da economía e, para a cal, non temos ningunhas culpas directas.