a Alemaña aproveitou a ocasión para utilizar os tratados estructurantes da EU, a seu belo pracer, copiando naqueles, os seus propios intereses, quere en termos macroeconómicos, como políticos e financeiros.
Por Jose Vieira
Comezamos este con unha perspectiva, cada vez máis correcta e real.
Para nós e, para moitos máis analistas, cada vez temos máis a certeza de que o “Tratado de Roma”, non tivo outra finalidade, idea hoxe perfectamente pacífica, de que estabelecer un colonialismo intramuros europeos.
Máis, podemos engadir sen medo, que o respectivo tratado, significou que o liberalismo alemá se o sobrepuña sobre o intervencionismo francés, resultante da correlación de forzas saídas da Segunda Guerra Mundial.
No período tras o fin do conflito mundial, enriba referido, se desenvolvía e estendía, un dos máis potentes períodos do keynesianismo, mais, no entanto, aínda que fose ese o predominio da corrente económica instalada, o referido “Tratado de Roma” (de aquí en diante T.R.), veu abrir, definitivamente, as portas ao liberalismo.
Este liberalismo que entraba polas ventás abertas polo T.R., aínda non se podía considerar neoliberalismo, pois, este como tal se desenvolvería coa ESCOLA AUSTRÍACA DE ECONÓMICA, a través das leccións dos seus principais membros, de que se destacan Carl Menger, Eugen von Bohm- Bawerk, Ludwig von Mises de Frederich Hayek e Milton Friedmann, non estando estampado no referido tratado.
No entanto, este viría a ser activado máis adiante, no “ACTO ÚNICO EUROPEO”, de 1986 e no “TRATADO DE MAASTRICH” (T.M) de 1991.
Así cabe agora, referir que esta camiñada da Unión Europea, está dirixida ou foi dirixida, como a capitulación da Europa, aos desexos, chamados “Consenso de Washington”, pasando esta a estar na dependencia total, política e económica dos Estados Unidos da América do Norte.
Por fin o golpe de misericordia acabou por ser reparado no “TRATADO ORZAMENTARIO” de 2012.
Para que este dominio se tornase realmente efectivo, os alemáns tiñan que dispor doutro instrumento económico e, que para tal, despois do referido T.M., se aprobou sobre a súa inspiración, a Unión Económica e Monetaria (UEM), sendo creado, para ese fin, un Banco Central Europeo (BCE), que sería o titular único da política monetaria e, como tal, estrito censo, o responsábel pola estabilidade do euro.
Este banco central, foi imaxinado u institucionalizado, de acordo exclusivamente cos desexos de servir a Alemaña.
Máis, como banco central, non ten outras funcións que non sexa o tal pacto de estabilidade. Todas as atribucións que tiñan os bancos centrais dos países europeos non transitaron para este novo órgano institucional da EU.
Así, este non ten outra finalidade, que non sexa satisfacer as ganas alemás, como seu policía, das actividades dos países seus adherentes, a través dun instrumento económico, que pasou a designar por Pacto de Estabilidade e Crecemento (PEC).
A Francia aínda procurou corrixir a man, na institucionalización do BCE, a través do seu Presidente de entón François Mitterrand, pois, este tiña receo que o poderío da Alemaña, viñese a ser desencadeante dunha nova aventura alemá, como a que levou Hitler a bombardear París.
Infelizmente, tal actitude de defensa da Europa por Mitterrand, foi derrotada polo apoio que Helmut Kohl, chanceler alemá na altura, tivo no brazo de ferro co presidente Mitterrand, pois contou co apoio incondicional dos Estados Unidos da América do Norte e, pasme-se co incondicional apoio de Gorbachev.
Mesmo así, Mitterrand, conseguiu que a UEM, seguise un patrón, que tiña como base un famoso informe, que repara no nome do dirixente socialista francés Jacques Delors, estabamos en 1989.
Entón a Alemaña, xogou a forma de inverter a pírrica vitoria de Mitterrand, dicindo que con base dos tratados efectuados no percorrido de formación da EU e de acordo cos seus intereses macroeconómicos (alemáns), as competencias do BCE, serían as súas (alemáns) e o estatuto do euro sería o estatuto cognominado de “deutche euro”. Unha vez máis a chantaxe política alemá venceu as boas intencións da solidariedade e fraternidade entre os países. O argumento avanzado, polos alemáns, “foi ou era así” ou abandonaban a EU, encostando-se a Rusia.
Temos como camiño, dicir que a EU, constitúe un conxunto de países, que moi lonxe de constituír unha zona monetaria excelente, pois, son completamente desiguais, con estados de desenvolvemento económico, así como nas súas prioridades sociais, completamente distinguidos. Se pode dicir que se trata dunha manta de retallos, de diversa consistencia e distinguida resistencia económica/financeira.
Só podemos dicir, que a Alemaña aproveitou a ocasión para utilizar os tratados estructurantes da EU, a seu belo pracer, copiando naqueles, os seus propios intereses, quere en termos macroeconómicos, como políticos e financeiros.
Temos que estes tratados estruturantes da EU, foron concibidos exclusivamente a favor dos intereses hexemónicos da Alemaña, tendo como consecuencias, a quebra total das cuestións de cooperación e solidariedade no espazo comunitario.
Recordemos as actitudes da Alemaña, para cos países do Sur, impondo a deshumana política de austeridade, que tivo como consecuencia, o corte cerce das posibilidades de desenvolvemento de varios países con de a Grecia, Portugal, Italia e España.
Non podemos deixar de referir que esta política deshumana da Alemaña, tivo e continúa a ter, como gran consecuencia, o aumento acelerado da desigualdade social.
Queremos recordar que unha das consecuencias, da creación do espazo de moeda única, tivo por exemplo, a perda de independencia en políticas económicas, para os países máis débeis, que deixaron de poder utilizar os instrumentos monetarios, como a desvalorización das súas moedas, con vista a buscar máis exportacións, no sentido de equilibrar as súas Balanzas de Transaccións.
E como sempre o grande beneficiario, por encima de todos, foi, como non podía deixar de ser, a Alemaña.
Volvendo ao “Tratado Orzamentario”, de 2012, recordemos que por unha imposición da señora Merkel, esta afirmara, mesmo antes da súa aprobación, daquel, que se destinaba a que a Europa, garantise mesmo mudando os gobernos, por calquera acto, como por exemplo eleccións, as responsabilidades políticas non se puidesen eliminar. Protección aos bancos alemáns, que posuían títulos de divida dos restantes países e, da propia Alemaña.
Recordemos o acordo entre o Goberno de entón en España, que era presidido por José Rodríguez Zapatero (que era do Partido Socialista), este en acción lóstrego, co seu “amigo” Rajoy, do Partido Popular, alteraron a constitución (aínda bastante virxe de España), para introducir esa cláusula, que resulta nunha gran perda da independencia nacional, como país, desa famosa alteración ao artigo 109 do Constitución Española.
Recordemos as xustificacións de entón: “Se tiña que calmar os mercados e ao Banco Central Europeo así como ao eixe franco-alemán, co obxectivo de salvara a España dunha intervención”.
Mais este cambio da “virxe Constitución Española de 1978, que foi imposta, o cambio expresado do referido artigo 109, fora unha imposición da señora Angel Merkel da Alemaña, arrastrando, o entón presidente Nicolás Sarkozy para que a apoiase e, así esixiu que a partir de 2016, o déficit estrutural do Estado non superase 0,35% do PIB.
Foi este cambio constitucional, acordado como dixemos, de má fe, sen referendo nin outra calquera consulta, ao pobo español, sendo enviada ao Congreso, para que nunha sesión extraordinaria, levada a efecto en 30 de agosto, fose aprobada e que puidese chegar ao Senado no 5 de setembro seguinte.
Pois, segundo as ordes da Alemaña, todo tiña que estar completado, nos referimos ás alteracións das constitucións, dos 17 países da altura, antes do outono de 2012.
Reparemos que, no entanto, en súa casa, a Alemaña, nos seus “lands” (rexións de Alemaña), só estarían obrigados a tal tramite impositivo, a partir de 2020. “Se trata de que en política, fas o que che mando, mais en miña casa fago o que quero” ou entón “dúas varas distintas para medir a gravidade dos déficits.
Finalmente, terminamos, dicindo que o referido “Tratado Orzamentario” de 2012 constitucionalizou, dunha forma incorrecta e, dunha vez para sempre, sen ouvir os distintos pobos, como afirma Jurgen Habermas, as políticas de austeridade e, como non, o neoliberalismo.
Estaba implantado e inscrito, nas constitucións dos socios da EU, a dependencia colonial de todos, agora 27, a favor da imperialista e colonialista Alemaña.
Se el primero en comentar