Por José Vieira
Até para as maiores empresas dixitais mundiais, se está vivindo un momento, que para eles era non concebibel, que puidesen ter a posibilidade de facer unha experiencia real, da visión que posúen e que desexan, a través dunha experimentación empírica, xustificada por un problema de sanidade pública.
Esta situación, que para todos parecería de ciencia ficción, está acontecendo e, está consciente na mente, tanto de produtores como de consumidores en xeral, dado que dunha forma, sen outra alternativa, foron obrigados a resolver todos os seus problemas non só administrativos, así como, de todas as actividades, desde o ensino até ao traballo, pasando polas actividades recreativas, sen calquera contacto físico.
Se pregunta:
¿Foi isto tarefa sensíbel e verdadeiramente democrática e xusta para as poboacións de todas as idades e estadios socio económicos?
A nosa resposta é que non, no entanto, parécenos necesario adentar máis profundamente na cuestión, para que sexa posíbel termos unha visión mais concreta de porque non a encontramos, nin democrática nin fácil para a poboación en xeral e, como tal, pouco o nada xusta.
No entanto, non podemos deixar de recoñecer de que perante o panorama que se nos deparou, parece que foi inevitábel, como forma de trabar a situación de contaxio, o confinamento e naturalmente o non contacto entre os varios axentes sociais.
Servíndonos de elementos que están á disposición de calquera persoa que queira consultar as estatísticas oficiais, verificamos que a utilización da internet e doutros medios audiovisuais, como a televisión, ten estado sendo utilizados, moitísimo máis do que o habitual, durante este confinamento.
Tal aumento, non é de difícil de entender, dado que as persoas ao estaren retidas nas súas casas, os medios de se entreter, non van moito para alén da internet e a televisión. Máis esta segunda, a televisión pois, non necesitan as persoas de ter ordenador ou aínda de forma máis simple e fácil, unha conexión vía móbil a internet.
Segundo a Médiamétrie (empresa francesa que dispón e ordena os tempos de utilización, entre outros da internet), o tempo de navegación na internet, diario antes de marzo de 2020, era de 2 horas 50 minutos, diarios, no entanto, efectuada outra medición entre 17 e 26 de abril seguintes, período xa no confinamento, pasou para 4 horas e 41 minutos, en relación a igual período do ano anterior, ou sexa de 2019.
Esta situación, se torna extensiva a profesores que se vén compelidos a ensinar á distancia, por medio da utilización dos ordenadores.
Neste momento xorde a dúbida, de saber se o ensino á distancia é eficiente tanto como o presencial, no entanto, moitos dos alumnos especialmente nos países do sur, non están todos equipados co seu propio ordenador, á partida xa existe unha discriminación que carrexa unha eficacia en si propia.
Esta situación xa afecta dunha forma moi importante, o rendemento dos alumnos pois, acontece que nalgunhas casas, os seus pais, tamén utilizan o único ordenador, para levaren a efecto, o seu traballo, pois dado o confinamento, ten que tele traballar.
Isto no caso de teren a sorte de conservar o emprego e continuar a traballar desde casa. Esta situación, precaria na maioría dos casos impide a posibilidade de adquisición de equipamentos, por parte dos proxenitores.
Outra das profesións tamén afectadas por esta súper utilización do ordenador, é a de médico, que moitos contra as súas ganas, ten que practicar a tele consulta. E como sabemos os enfermos non están preparados para este tipo de intervención e a maioría non sabe posicionarse en tales situacións.
Tamén a través da internet, se someten por parte das universidades, os estudantes a tele vixilancia durante os exames á distancia.
Podemos dicir que a utilización da internet, se tornou vital para a cidadanía, e naturalmente o terminal para a súa utilización.
Agora nos xorde un problema de índole económico, volvendo a algo que xa tiñamos aflorado, e que sintetizaremos nas seguintes preguntas:
¿Teñen todos os alumnos, os terminades adecuados para desenvolver as súas clases á distancia, así como dispón de internet, en condicións de baixada e de subida, coa potencia suficiente?
¿Será que os respectivos gobernos permiten o acceso á internet de forma gratuíta, para que haxa igualdade de oportunidades?
¿Será que todas as persoas posuidoras dun terminal con acceso á internet, están preparadas para a saber utilizar, ou se encontraron completamente illadas na máis estrita soidade?
Tamén recorrendo ás estatísticas, verificamos que nos países do sur do continente Europeo, un en cada 5 de individuos con máis de 25 anos, se confesaron que non se encontraban totalmente a gusto co ilectronismo (este termo designa o analfabetismo dixital).
Recorrendo de novo a empresa especializada francesa nestas analices, xa referida (Médiamétrie), cerca de 38% da poboación maior de 30 anos, confesou non posuír habilidades, máis do que básicas na utilización de terminais informáticos.
Debemos recordar, que igualmente en Franca o goberno colocou á disposición destas persoas, que non son posuidoras dalgún ilectronismo, ou por menos, pouco hábiles, cursos, habilitados por cooperativa de mediadores e de fácil acceso telefónico.
Cando en París, pasou despois de dúas semanas de confinamento, que as consultas médicas serían efectuadas en tele consulta, se verificou, que o volume destas, era de entre 60 a 70%, da poboación adscrita, a través dunha canle de web.
O sorprendente, é que pasou a seguir, os médicos verificaron, que nas súas tele consultas posteriores, os seus enfermos con idades superiores a 50 anos, pura e simplemente desaparecesen das súas pantallas do ordenador.
Tamén esta experiencia, que está hoxe consagrada, serviu para verificar, que este tipo de utilización á distancia, neste caso, a tele consulta, determinou que o público albo, con idades comprendidas entre os 25/30 anos e abaixo dos 40 anos, estaban presentes.
Isto só quere significar que, aínda as persoas non están preparadas, na súa gran maioría, para os tratamentos á distancia, sexa en que tipo de servizo sexa.
Con isto queremos indicar, que estamos aínda lonxe de poder ser unha sociedade, posibilidade total de vivir illada e cuxas súas necesidades poidan ser resoltas, por tratamento de súas necesidades por control remoto.
No entanto, non resta dúbida, que a desmaterialización, chegou a tal estadio de desenvolvemento, que é practicamente imposíbel, poder vivir sen un terminal, ligado á internet, e sen ter os mínimos coñecementos para a súa utilización o máis eficientemente posíbel.
Canto á educación, é unha área onde o confinamento é bastante bo para a experimentación a grande escala dunha sociedade sen contactos.
No entanto, tamén temos á partida, o problema da formación dos profesores, por formas a teren un perfecto dominio dos materiais que pon á disposición dos alumnos.
Igualmente outro problema xorde de inmediato, a calidade do material informático de que dispoñen os profesores, pois a teleducación contén dificultades, que antes na había na presencial, así como xorden as propias dificultades inerentes ao grao de ilectronismo que exista entre receptores e comunicadores.
Moitas e repetidas veces, a ultra tecnoloxía, lévaa que os docentes a pensar no fundamental da comunicación e, esquecer os contidos das clases e como tal nos alumnos.
Outra consecuencia espantosa, é que a clases non presenciais, aumenta exponencialmente as desigualdades escolares e como tal son un excelente vehículo para estender o círculo vicioso das desigualdades sociais. Se tivermos o coidado de analizar, o medio profundo en que estamos envolvidos, máis de metade dos estudantes dos institutos, antes do bacharelato, ou non ten ordenador ou o ten que compartir con outros elementos familiares.
No entanto, este proceso de ensino, está a se desenvolver a toda a velocidade, no mundo en que vivimos, ou polo menos, nos países da OCDE.
Temos falado con moitos profesores, que están nesta tarefa e, sen excepción, no existe ningún que teñamos interpelado que, non teñas chistes, por veces até dramáticas dos problemas xurdidos.
No entanto, en todas as situacións, que se en os deparan, existe unha constante, sexa no interior do país sexa nas cidades máis urbanas, aparece un grande gañador da situación. San as empresas que venden tecnoloxía e sobre todo aquelas que viven de aportar os seus terminades, como sendo a último remedio, para a enfermidade letal que pode derivar do confinamento dos cidadáns.
Terminamos, cun chiste dun país que foi sempre facendo un acompañamento constante e continúo da utilización da tecnoloxía, por certo un dos máis informatizados do mundo. Falamos da Lituania un pequeno país de 1,3 millóns de habitantes, que preguntados, sobre se estaban de acordo co confinamento, e as medidas de separación entre as persoas, de dous metros, eles se manifestan en contra pois, queren volver aos seus antigos hábitos de sempre entre eles, o distanciamento normal, é desde sempre de 5 metros.
Se el primero en comentar