É evidente que dentro destes 7.500 millóns que son a paisaxe humana, existen varios escalóns de “standard” de vida, mais que decisivamente se encontran fóra das cadeas de imposición, que os “Amos do Mundo”, utilizan para manter esta situación
Por Jose Vieira | 22/11/2024
Celebrouse entre os días 25 e 26 do pasado outubro, o XXIII SIMPOSIO DE RENDA BÁSICA, nas Palmas de Gran Canaria.
De entre as excelentes propostas e aportacións presentadas, para este instrumento de política económica, que é sen dúbida a RENDA BÁSICA, houben unha que nos suscitou especial interese e, que se debe ao profesor Lluis Torrens.
A propia forma como foi presentada, dunha forma extraordinariamente pedagóxica, o que tornou a súa comprensión moi evidente e, demostrou dunha forma cabal a súa sustentación a todos os títulos accesíbel ao cidadán, por máis ausente que destes temas estea.
Esta súa proposta, parte naturalmente da necesidade dunha transformación estrutural, pois, sen estes cambios, sería imposíbel que un modelo económico calquera, puidese alcanzar e garantir socioeconomicamente un benestar para todos, dentro das capacidades intrínsecas do noso planeta e, que permitise que a nosa especie, respectase a biodiversidade, non só na actualidade, mais si a largo prazo.
Estaría este modelo do profesor Lluis Torrens, respectando non só a responsabilidade social e como non a responsabilidade fiscal.
Na altura, o referido profesor, referiu unha restrición imposta, pola actual cúpula político económica da Unión Europea (adiante soamente EU), en relación aos límites do gasto público.
Non podemos deixar de referir que estas restricións, se enmarcan no “pavor” que a comisión do equilibrio financeiro da EU, transmite aos distinguidos gobernos, acerca dos excesivos déficits de endebedamento. Más por unha cuestión electoral os diversos políticos, teñen a lección aprendida que os déficits por endebedamento, serán a necesidade de impostos no futuro.
Naturalmente é algo que non perfilamos, dado que non somos seguidores ortodoxos, desas políticas de perfil liberalistas, importadas dos arautos da catástrofe financeira, herdados da escola austríaca e desenvolvida polos megáfonos dos estudos da escola de Chicago.
Esta austeridade, imposta pola Comisión da EU, recortando, ano tras ano, o gasto público, sobre todo en desenvolvemento e innovación, no espazo europeo, ten sido canalizado para favorecer o restablecemento dos equilibrios, que ten resultado rotos da economía dos Estados Unidos da América do Norte (USA).
Isto non é outra cousa do que os USA, se faceren cos excedentes de capital, que son subtraídos desa austeridade imposta aos europeos.
Dito dunha maneira mas académica, os refluxos de recursos europeos trasladados para a economía americana, demostra á saciedade, a dependencia estrutural imposta polos USA, para entre outras consecuencias retirar competitividade á EU e, finalmente a mellora da produtividade, resultando en perda de benestar social.
Se agora ollarmos coa atención debida para a débeda europea, vemos que esta é esencialmente de carácter interno, o que por outro lado significa que está na man dos particulares, o que tamén é o caso da débeda do Xapón. Esta característica da débeda europea, se ten denominado como sendo o “paradoxo do último europeo”, que traducida en linguaxe corrente significa, por simplificación que finalmente se todos os activos e dividas fosen liquidadas, o último europeo, acababa por deber a si propio.
Esta situación, transforma o problema da débeda, nunha cuestión de redistribución máis do que de sustentación, pois, os europeos, se poderían aproveitar dos superávits xerados, para así, financiar un desenvolvemento propio, inclusivo e sustentado.
Naturalmente que debemos ter en consideración os compromisos dos Acordos de París, así como todos os outros adiantos conseguidos, na política de protección climática, mais non debemos esquecer, que son de voluntario cumprimento, non habendo certas sancións polo seu incumprimento.
Mais os teremos que cumprir, se queremos manter unha estabilidade capaz ecolóxica, mais non ficarmos nesa etapa de intencións, debendo impulsar a transferencia deses obxectivos, até ao individual e ás empresas e, nos empeñar no seu cumprimento. Cada un de nós ten que ser fiscal de si propio e conselleiros dos demais.
Mais non podemos ficar por aí e, conforme este traballo referido, temos de garantir, o benestar da sociedade, facendo que esta sexa o máis equilibrada posíbel.
Así non podemos esquecer as tentativas que foron feitas, para tentar que os estados de pobreza dos cidadáns fosen eliminados dunha vez e, tamén sabe, no caso español o fracaso da tentativa que recolleu o nome de Ingreso Mínimo Vital (que se coñecía polas siglas IMV).
Cremos que este fallou por varias razóns, das que destacamos, por exemplo, a complexidade administrativa da súa aplicación e fiscalización, das respectivas restricións para ter acceso a esas prestacións.
Un dos grandes despropósitos era a falta de universalidade, outro foi a síndrome da busca do ingreso, a chamada de busca do fracaso, as reclamacións burocráticas, o custo da súa xestión así como os derivados ao cidadán para acceder a ese ingreso.
Enriba referimos a súa falta de universalidade, e a noso ver, esta é unha das principais causas do seu fracaso, pois, implica por si só unha implicación administrativa de complexidade inconmensurábel, cunha carga burocrática non desexábel.
O desexábel, sería aproveitar os moitos estudos xa levados a efecto por conceituados economistas, así como por especialistas en fiscalidade, podemos dicir por equipos multidisciplinares, que cos seus traballos debidamente analizados sobre os máis diversos ángulos e, tendo en conta as necesidades a teren que ser resoltas, demostran hai saciedade, que o mellor instrumento de política económica coñecido e debidamente probado, se trata da implantación dunha RENDA BÁSICA UNIVERSAL.
Temos en variadísimas ocasións referido até ao límite da saciedade, que este instrumento, por si só, non resolve as chamadas desigualdades sociais.
Pois, é só unha das ferramentas esenciais para a terapia desta enfermidade da economía mundial, designada como a desigualdade económica e social, esta tería necesariamente, como dicimos enriba, ser integrado nun conxunto de políticas multidisciplinares, que orientando os diversos vectores que destorcer a distribución da riqueza mundial.
Non debemos de modo algún, pasar en claro este noso pequeno texto, sen referir, que as ganas de entre 3 e 4% da poboación mundial, se opón totalmente a esta posíbel solución, ou até a calquera outra, contra as lexitimas aspiracións de poder ter unha vida máis digna de máis de 95% da poboación mundial
O que acabamos de dicir e tendo en conta de que a poboación mundial é duns 8.000 millóns de individuos, os que se opoñen, os chamados “Amos do Mundo” que acabamos de dicir e, tendo en conta de que a poboación mundial é duns 8.000 millóns de individuos, os que se opón, non chegan a medio millón de cidadáns. Por outro lado, os que teñen que soportar as prepotencias desa minoría, son máis de 7.500 millóns de cidadáns.
É evidente que dentro destes 7.500 millóns que son a paisaxe humana, existen varios escalóns de “standard” de vida, mais que decisivamente se encontran fóra das cadeas de imposición, que os “Amos do Mundo”, utilizan para manter esta situación.
Esta minoría, impoñen unha forma de vida ao mundo, que non só é non é democrática como é inxusta e a sustentan nunha manipulación, a través da comunicación social, dos gobernos dos distinguidos países, que dominan, a través, moitas veces das chamadas portas xiratorias, pois, para os seus máis fieis executores das súas ordes, sempre existen lugares temporalmente á luz do sol.
E cando as cousas non lles corren como queren, desenvolven conflitos armados, non só para repor as súas ordes, como para esgotaren os seus stocks de armamento.
Estes señores, designados como “Amos do Mundo”, tamén son os campións do negacionismo dos cambios climáticos, pois, para estes a explotación dos recursos naturais, non debe xamais ser afectada polas necesidades de preservar as condicións de vida da maioría da poboación.
Reparemos que algúns destes “Amos do Mundo”, se están a implicar na explotación do espazo, e non é soamente para se entreter en viaxes de turismo entre pares. Se trata a largo prazo de posíbeis refuxios cando estes destruíren totalmente a posibilidade de vida no noso planeta (eles non o consideran común, ou sexa, de toda a poboación, mais si, o seu “cotizo de caza privado”)
Por todo o que se caída dito e, este é un tema inesgotábel, A RENDA BÁSICA UNIVERSAL, salta como a solución, non só capaz de ser a solución para este gravísimo problema de desigualdade social, desta destrución do medio ambiente do planeta terra, e do autoritarismo de novo perfil, que non é máis do que un fascismo, en que as poboacións están completamente anestesiadas por medidas de adormecemento, informas falsas, creación de valores sociais inxustos e, sobre todo, por unha ortodoxia relixiosa de medo e como tal de submisión.
Propomos que nos deixemos de considerar seres humanos, para que nos designemos carneiros (pedimos perdón aos certos carneiros)
Se el primero en comentar