Tres calidades en política

Por  José Vieira

Moitas veces se di que “quen quere rube”, é unha expresión aforística moi característica dos portugueses.

Trocando a expresión, en linguaxe menos ancestral, para que se comprenda, sen lugar a unha deturpación significativa, quere dicir que, quen está interesado en obter calquera cousa, deberá facer as dilixencias necesarias para o conseguir, ou aínda doutro modo, só con traballo se consegue o que necesitamos ou satisfacemos os nosos desexos.

Esta pequena introdución, serve para explicar, que esta necesidade de implicación é o toque indispensábel, en todos os campos da actividade, diriamos a nivel xeral, quere humana ou non.

Cando pasamos para campos máis concretos, podemos ver que que esta calidade, o traballo persistente, debe estar asociada a outras, para que se consiga éxitos positivos, nas tarefas que propómonos levar a bo termo, como sendo a planificación.

Outra das calidades a ter en conta, como non podía deixar de ser, é a necesidade de formación (queremos referir, os coñecementos teóricos/prácticos), que os intervenientes, deben posuír, en relación aos distinguidos campos en que pretenden centrar a súa actuación.

Así xa agregamos tres calidades que reputamos de esenciais para calquera traballo que nos propoñamos realizar: persistencia (implicación), planificación (os obxectivos ten que estar moito ben determinados no espazo e o tempo secuencial) e finalmente é indispensábel, ter a formación suficiente sobre o tema ou temas, sobre os cales imos traballar.

Normalmente unha das características que máis se notan actualmente, en actividades como, na política estrito senso, na economía política, na asistencia social, son a improvisación e, como non, a necesidade de remendar o que está en curso.

Esta forma de estar, na sociedade, revelan na súa xeneralidade, o descoñecemento das varias disciplinas que, regulan e resolven, os distinguidos problemas do día a día, asociadas ã adopción de medidas avulsas. Moitas veces, estas son contraditorias ou non debidamente harmonizadas e enmarcadas. Isto vén a terminar demostrando que, a formación é ou era escasa, e como tal, as probabilidades de éxitos positivos, na súa execución real, serán limitadas ou até nulos.

Para dar un exemplo, que é do coñecemento xeral, sérvenos o que pasa nas campañas políticas, en que a maioría das veces, os intervenientes en tales traballos, “son auténticos aprendices de feiticeiro”, ou sexa, en linguaxe coloquial, uns “xeitosos”. Prevalecendo un criterio que podemos chamar de amiguismo subverserviente, en contraposición á competencia. Prima a improvisación ao encontrar o suxeito que está dispoñíbel, independentemente da súa capacidade cognitiva ou coñecemento de causa.

Aínda, tomando como tema o político, en sentido estrito, basta raciociniar, como os partidos, na actualidade se comportan, nos momentos nos seus membros políticos (léase profesionais da política), son chamados a baixar dos seus castelos, para transmitir as súas mensaxes á poboación.

Aquí vemos unha perfecta división, entre os partidos de posicionamento, de dereita e de esquerda (referímonola o posicionamento na cámara, que saíu da Revolución Francesa) pois, sempre vemos unha perfecta desorganización, dos chamados de esquerda, en xeral chegando a se intentar destruír, por unha mera cuestión de ciúme político, sendo en rigor até pertencentes á mesma familia fraterna de intereses. Por outro lado, vemos cada vez menos acontecer iso, nos partidos de dereita o centro dereita.

Esta crise, ten vindo a acentuarse na esquerda, un pouco por todo o mundo, e é habitual dicirse que é un problema de ideoloxía. Claro como a auga cristalina, falta evidentemente a formación.

Nestes casos, o que acontece, é que fallan as tres calidades enriba mencionadas e entón se xuntan un elemento moi importante, que non é unha calidade, antes polo contrario, é unha falta de calidade, a que chamamos personalismo autista e incongruente cos posíbeis electores a motivar.

Outro caso, é o que acontece cos chamados partidos de extrema dereita, que buscan un espazo político, “pescando” nas franxas dos outros partidos os posíbeis descontentos, do inconsciente popular.

Estes partidos ou movementos, ao contrario dos tradicionais, sobre todo de esquerda, están planificados, ten cadros formados con obxectivos ben definidos e utilizan a persistencia para penetrar no mundo electoral.

Nunha lectura atenta, desta situación, se dá conta, que os partidos de extrema dereita, sempre fan apostas de medio e largo prazo, e utilizando albos moi ben definidos e, preparando os seus cadros, para embates coas outras forzas. No curto prazo, a estratexia seguida é distinguida, pois están motivados, a asumir posicións ridículas pois, saben que a medio e á praza do tempo, a memoria das persoas é curta e, pouco relevante, cando se trata de eleccións e non se valoran de forma moi clara o camiño andado, polas tales formacións.

Tampouco se pode deixar por en relevancia, que aos poucos, os cadros dos varios partidos, se foron enchendo de personaxes, cuxa súa cualificación académica, sexan de partidos do centro dereita, sexan da esquerda, con formación en diversos campos, foron perdendo, á praza dos seus períodos de militancia, e de execución en cargos políticos, o sentido de clase social, estrito senso, para se consideraren dunha sociedade de elite, ou sexa, a de políticos.

Esta situación, á primeira vista, parece pasar desapercibida a poboación, no entanto, esta foi gañando cada vez máis, a consciencia de que estaban a servir de escaleira, por onde esas elites, subirían a esa tal clase de elite, ou sexa, ao “Edén da política”.

Estes cadros están cada vez máis afastados dos seus representados, pois eles mesmos se senten para alén do ben e do mal e tratan os seus representados con displicencia e arrogancia, tentando entre si, perpetuárense nos respectivos lugares.

O que está a acontecer, é que as poboacións están a dar conta, de que eses políticos non son outra cousa de que seus “empregados”, que eles colocan, para xestionar a cousa pública durante un período de tempo ben determinado, e que non son os deuses que eles se xulgan e, esta constatación, fai que se estea a sentir un traslado de votos para unha extrema dereita, por todo o lado.

Este desprazamento, non significa que pasen a ser adeptos dunha dereita, se debe entender, é que se senten traizoados polos seus. E votan polo castigo, sen ollar a quen. É o que se chama a cegueira do electorado.

Este fenómeno, está moito ben aproveitado pola extrema dereita en todo o Mundo, que está a levar “a auga ao seu muíño”, de forma constante e continúa, persistentemente, cunha planificación temporal perfectamente evidente, explotando os tempos no espazo dispoñíbel e con cadros preparados ao máximo pormenor, para preparar o asalto final á fortaleza da democracia, que dá cada vez máis sinais de evidente desmoronamento.

Cada vez, o tempo para a reacción, a este asalto as democracias é menor, se nota cada vez máis, que a extrema dereita, é consciente da fraxilidade dos gobernos, que aínda son o pretenden dicir que son democráticos.

Esta dereita, sabe que as corporacións de empresarios (están infiltrados nestas organizacións corporativas), presionan, eses mesmos gobernos, para que lexislen no sentido da limitación cada vez máis rápida das liberdades, dos dereitos e das garantías dos cidadáns. Os gobernos parecen estar a colaborar dunha forma reparada coa extrema dereita, e isto é unha realidade palpábel.

A razón desta actitude dos gobernos, no é económica nin ideolóxica, é sobre todo, a ansia de non cerrar as portas xiratorias, que os motiva.

É falta de formación sería e ética, de ideoloxía, sinatura que non pertence aos seus currículos