Nada máis elemental, do que ser necesario encontrar, a forma de que os señores sindicalistas, entren en razón e non mintan aos seus afiliados. Xamais de agora para o futuro, o mundo se poderá aproximara a un pleno emprego e, que ese signifique unha ocupación, das 35 ou 40 horas semanais, até aquí máis ou menos habituais.
Por Jose Vieira
Iremos falar de defensas e ataques ás posicións de como se debe procurar satisfacer as necesidades económicas e sociais das poboacións, a través da súa ocupación laboral.
Falar deste tema, é como se restrinxir a análise as dúas posicións habituais, que sempre teñen estado desde afrontadas, toda a vida.
Unha, se identifica como política de pleno emprego, mentres a outra, avoga pola non coherente posibilidade, de se obter este estado, tendo en atención, as condicións que presenta o mundo da economía de mercado.
Esta segunda posición, non é unha alternativa elemental, pois, se compón de varias combinacións de políticas, que tenden a resolver as necesidades poboacionais, de acordo cos desenvolvementos da economía e satisfacer as necesidades elementais das poboacións.
Cábenos neste momento dicir que, por estraño que pareza, a primeira solución, é defendida polos partidos de extrema esquerda, cremos por cuestións de ortodoxia política, e como non, por unha correcta extrema dereita (que dunha forma capciosa e maldosa), que sabe, perfectamente que tal situación, xamais será posíbel e, por tanto, tecnicamente non contrarian os sindicatos, simplemente saben, que tal meta, xamais será atinxida, até porque os capitalistas xamais deixaron chegar a ese punto, pois iría contra os seus intereses.
É costume ver os dirixentes sindicais, apelaren a que todos os traballadores deben estar a traballar e, que, por tanto, deberemos estar sempre moito cerca do pleno emprego, pois, só nese patamar, se poderá garantir un estado social, non só capaz, como tamén de paz entre clases. É o mesmo que dicir, que nestas circunstancias as poboacións traballadoras, poderán levar para casa, ao fin de cada mes, un soldo que lles permitirá vivir con dignidade.
Este é o cabalo de batalla dos variados sindicatos, sen atender a que as que as condicións técnicas económicas actuais, cambiaran de forma case radical, desde o medio do século XX.
Como todos sabemos, por experiencia propia, o pleno emprego, xamais foi posíbel atinxir, a 100%, da masa traballadora, aínda que, nalgúns momentos históricos se teña situado, en valores de desemprego moi baixos, só que, as condicións en que tal aconteceu, non se poderán vir a repetir, no mundo actual e moi máis no futuro.
Naturalmente, os sindicalistas, para ter a confianza dos seus asociados, afirman unha e outra vez, que este é o seu obxectivo e, que nunca poderá ser outro, pois, tenderá que haber sempre un traballo para cada traballador. Esta é, e será, a loita permanente dos sindicatos, por conseguir ter un medio de subsistencia (ocupación remunerada), para cada un dos os seus sindicalizados.
Só que con esta falacia, que coñecen perfectamente, de tantas veces a repetiren, acaban mesmo, por crer que é unha verdade alcanzábel.
Máis, estes señores, até cren que só co pleno emprego, se pode facer a transición da sociedade, para se atinxir o socialismo. Mesmo que no camiño para tal, admitan que non haxan unha homoxeneidade en termos de rendementos individuais. Dito doutra forma, os sindicalistas até admitían e admiten, que pode existir unha correcta desigualdade na distribución dos salarios.
Non podemos deixar de referir que o propio Keynes, chegou algunhas veces, segundo decorre dos seus escritos, chegar a admitir, que sería posíbel obter o pleno emprego, nun sistema capitalista. Cabe agora referir, que outro gran economista, o polaco Michel Kalecki e, admirador de Keynes, non era tan confiado canto este, pois, sempre afirmaba, que os capitalistas se oporían ao pleno emprego, pois, a súa existencia era naturalmente unha ameaza para o capitalismo.
Recordemos que os sistemas capitalistas, nun estado real de pleno emprego, xamais poderían ameazar con eficacia os traballadores, sempre que lles apetecese, co despido, dado que non terían onde recrutar substitutos.
Lles facía falta a existencia de desempregados, o chamado exército de reserva, para se sentiren as súas ganas, pois, así podían sempre recorrer, a masas desexosas de traballar, polos prezos e condicións, que os empresarios decidisen e perfectamente dóciles.
Non será tamén polos empresarios faceren os investimentos necesarios, que non hai pleno emprego, nin tampouco, existe unha unanimidade de obxectivos de investimento, entre os investidores. Non será o lucro xeral que motiva, os empresarios a investir, mais si o beneficio individual.
Por iso, cabe unha referencia a unha correcta descoordinación nas reaccións de “familia” entre os capitalistas, pois, a pesar de Rosa Luxemburgo, se referir a que as inversións dos capitalistas era un asunto de familia, nós non o vemos así, pois, cando se trata de investimentos, están moito máis motivados, a seguir os seus propios incentivos particulares en termos de investir, do que as accións colectivas.
Kalecki, “pensaba que podían chegar a efectuar acordos eficaces, entre oficiais do mesmo oficio (a familia de capitalistas), en situacións de perdas ou paraxes da procura dos produtos industriais”.
Este mesmo economista polaco admitía, que se podería asegurar un gran nivel de emprego, até cerca dun case pleno emprego, mais que os capitalistas, tras a posíbel visión dun estancamento da procura, deixarían de dar emprego e, cortarían as prebendas aos traballadores e súas familias, o que faría gorar as expectativas dos mesmos.
Non obstante, as ideas socioeconómicas e políticas dos anos 40, do século pasado, que impuxeron tanto Keynes como Kalecki, crearon o único punto de acordo posíbel, entre os grandes empresarios e, esta foi a existencia dunha crise inflacionista no horizonte, o que os uniu, que lles serviu esencialmente, para gañaren a confianza suficiente e, poderen combater, sen treguas as reivindicacións dos traballadores.
De calquera maneira, Kalecki foi sempre un seguidor de Keynes (tivo a sorte de poder vivir bastante máis, cerca de 25 anos despois da morte de Keynes), de quen xamais perdeu a fe nos “principios fundamentais da revolución económica proposta por Keynes, ou sexa, a posibilidade dos gobernos garantiren o pleno emprego, a través de políticas fiscais”. Mesmo así, era bastante máis crítico pois, o que se conseguiu, foi en países capitalistas e, en condicións moi especiais (economías de guerra e de tras guerra). E, non durou moi pois, no entanto, rapidamente chegou a desilusión, ao mundo a través da intromisión das políticas norte americanas, do macartismo.
Houben mesmo unha intromisión, imposíbel de se admitir, como foi a proporcionada, polo entón Secretario Xeneral das Nacións Unidas, Dag Hammarskjold, que deixou, co seu pleno coñecemento, que os membros do FBI, dirixidos polo irmán do secretario xeneral dos Estados Unidos, Edgar Hoover e, de seu nome J. Edgar Hoover (o xefe do FBI), perseguise e maltratase os traballadores que se opuñan, agora ás restricións aos dereitos adquiridos, os anos que precederon ao fin da Segunda Guerra Mundial e, que os empresarios americanos impuxeron co apoio dos gobernos.
Así dunha vez para sempre, queremos alertar, que o mundo de hoxe e, moi menos o mundo futuro, xamais, poderá seguir as ideas, completamente foron de tempo e de razón, coñecidas polo pleno emprego.
Nada máis elemental, do que ser necesario encontrar, a forma de que os señores sindicalistas, entren en razón e non mintan aos seus afiliados. Xamais de agora para o futuro, o mundo se poderá aproximara a un pleno emprego e, que ese signifique unha ocupación, das 35 ou 40 horas semanais, até aquí máis ou menos habituais.
Teñen que esclarecer dunha vez por todas, que os empregos que irán ser maioritarios no mundo do traballo, serán o de por días e por horas e, que os salarios auferidos, non lles van facer que cheguen ao fin do mes con todos os seus gastos satisfeitos.
O mundo que nos espera, nos obrigarán a encontrar solucións para esa inevitábel desocupación e consecuente diminución de salario.
É importante que os sindicatos venzan as súas limitacións ortodoxas e, vexan que é posíbel, unha solución para todos, co establecemento dunha participación, de que todos somos acredores, polo traxe de termos nacido no país en cuestión e, como tal, a responsabilidade de vivirmos con dignidade, como certos seres humanos, compite ao goberno dese país. Todos nos somos ou debiamos ser, partícipes na repartición do Produto interior bruto. Pois, somos sen dúbida, os únicos e certos propietarios do país en que vivimos.
Non esquezan os señores dos sindicatos e, os da gobernación, pois, as entidades patronais, esas non só coñecen a situación do traballo no futuro, como son os suxeitos activos da respectiva relación xurídica, mentres os traballadores serán sempre a parte débil ou o suxeito pasivo da relación laboral, que a masa laboral, ten que ser verdadeiramente esclarecida do mundo que nos cae encima.
O futuro, reservará traballos, parciais por horas días e ou ocasionais, de tal forma, que os traballadores en tales condicións, xamais chegaron ao fin do mes, co mínimo de dignidade humana. Non nos esquezamos que a menos horas, corresponde menos salarios.
A pregunta está centrada en que non haberá lugar, para o pleno emprego, que os vendedores de soños, de que son arautos os sindicatos, cometendo ese crime de enganar os seus asociados. Tampouco son estas institucións que van completar os salarios, aos seus asociados, dobre engano. O que pasa, cada vez máis, é que os traballadores, se transformarán cada vez máis rápido en pobres, mesmo estando empregados, pois, non conseguirán os medios suficientes, para a súa subsistencia e das súas familias.
Atención, nin tan pouco, ese experimento de má memoria, pois, xamais ningún ingreso condicionado, como é a actual, meniña dos ollos do goberno de coalición, que é o exemplo acabado dun fracaso anunciado. Referímonos ó “aborto” do Ingreso Mínimo Vital, será minimamente solución, de nada.
A solución para esta situación, xa existe e até se pode dicir, que ten séculos de existencia (ver nosos artigos anteriores), no entanto, continúan os políticos de quenda, a rexeitaren a solución, pois, os seus “patróns”, non queren que a poboación poda vivir sen problemas, pois, non pode abdicar, da súa única forma de saber xestionar os seus negocios, que é escravizar os seus traballadores no activo e, tamén o chamado exercito na reserva, que son os desempregado, para poderen facer chantaxe sobre os que ten ao seu servizo.
E como todos sabemos, esa solución está aí: o ENCAIXE BÁSICA UNIVERSAL INCONDICIONAL, e igualmente a LIMITACIÓN DOS SALARIOS MÁXIMOS. Ambas as medidas, están máis que estudadas, cuxa aplicación non resulta, de modo algún, calquera problema loxístico ou financeiro. Existe unicamente a resistencia FEROZ DO 10% DOS MÁIS RICOS DO MUNDO.
Que brillante exemplo de solidariedade humana.
Terminamos como comezamos, non é solución algunha para o presente E moi menos para o futuro, o Pleno Emprego.
Se el primero en comentar