Por Jose Vieira
Temos pensado moitas veces, sobre o que significa propiedade e en especial o que a súa definición tras en si mesma para o mundo en que vivimos.
Tivemos sempre constancia, de que o referido vocábulo en si mesmo, non era neutro, en termos de economía e da filosofía económica.
Así, o primeiro que verificamos, é que existen vocábulos que por si só, determinan unha toma de posición filosófica en relación ao noso encadramento político/social, en que nos inserimos.
Imos comezar por nos situarmos no campo do que é a filoloxía, ou sexa, un apartado “que nos permite estudar uña lingua a través dos seus documentos escritos, con vista non só a súa unha persoa, esa poderá obter beneficios materiais dese dereito, que posúe, sobre esa cousa.”
Supoñamos a propiedade dunha correcta cantidade de terra, ou sexa, por hipóteses unha hectárea de solo, por exemplo arábel. Nese solo, o propietario o utiliza, producindo un conxunto de produtos agrícolas e, que tras a súa maduración, os vende realizando unha cantidade de diñeiro, que mesmo despois de pagar as respectivas sementes e o traballo duns auxiliares e todo o máis inherente a esa produción, aínda lle deixou un substancial beneficio.
Partimos dunha base en que ese propietario desa porción de terra, a adquirira dunha forma normal, ou sexa, pagando o prezo que por ela fora pedido e que era xusto. Ou até que este propietario herdara esa terra de seus proxenitores.
Pensamos que agora un dos axudantes, os que auxiliaron a traballar a terra, era tamén conterráneo do referido señor e, no entanto, non tiña calquera anaco de terra para poder cultivar.
Posta esta situación, engadimos unha máis xeral, supoñamos que estabamos no estado cero da existencia do planeta en que vivimos. E que só había dous humanos, entón o que acontecía, sería unha das situacións posíbeis:
1 – un deles sería (o propietario) dono, de todo o planeta e o compañeiro sería o seu escravo e tería que traballar para o propietario.
2 – os dous dividirían o dominio (a propiedade terra), entre os dous e cada un se tornaría propietario dunha parte, eventualmente iguais.
3 – os dous dividirían o espazo terra, de acordo coas súas capacidades dun afrontar o outro, e así obter o máis e o mellor do terreo.
Estas tres imaxes son realmente avanzadas, como meras parábolas destinadas a dar a entender que a propiedade desde o seu inicio temporal, non ten sido nada máis do que unha situación de inxustiza e de prepotencia social.
Nos atrevemos a dicir que o dereito de propiedade, é algo que asenta nunha inmoral participación do home na comunidade, en que a lei, perpetúa a violencia de amparar uns cantos e facer recaer a carga da mesma, sobre unha maioría de desposuídos.
O lexislador, sempre hai estado forzando a existencia dun ordenamento, xurídico/social, en que favorece os titulares da propiedade. Con isto non queremos dicir que queira ser inxusto, o que desexamos que fique ben asente é que o xogo está viciado desde o momento cero.
Collamos unha afirmación dun grande filosofo alemán Hegel, este dicía que “en la propiedade as persoas se recoñecían unhas ás outras como persoas”, para el cada individuo se mostraba libre a través da apropiación dos obxectos que desexaba ou tiña necesidade. Ora isto, para Hegel, significaba que a propiedade privada, liberaba o individuo, de dependencias, no seu que facer cotián.
E os que non podían acceder á propiedade?
Eses o noso filosofo non considerou como individuos, ou por lo menos se esqueceu do recordar.
Non estamos de acordo con Hegel nin un pouco, pois, a propiedade privada, por exemplo da terra, para seguir o noso exemplo de parábola, non é unha relación entre homes, mentres persoas, coa natureza, é unha relación social pois, o individuo como persoa, non se pode afirmar como propietario, por virtude das súas ganas diante das ganas doutro que tamén pretende posuír ese mesmo “bocado”.
Aquí non existe unha relación entre un individuo e un ben natural (caso da terra), o que existe é a apropiación duns cantos, que de todo se apropian, contra a gran maioría de persoas imposibilitadas de conseguir ser tamén consignatarios dalgún “bocado”, por iso é unha relación social e xamais o que Hegel dicía.
Podemos ir un pouco máis lonxe. A propiedade privada, por exemplo da terra, a noso ver introduce un factor de monopolio, pois, unha determinada terra coas súas características especial non é reproducíbel integralmente, na economía.
E é evidente que ese monopolio é a base do capitalismo. A posesión do solo para poder producir. Mostremos un exemplo que por si só mostra como esta en a base da propiedade a explotación capitalista.
Os Estados Unidos da América, foron colonizados por emigrantes que do vello continente buscaron un eldorado, que era o seu fin en vista. A primeira cousa que fixeron os que por la chegaron, a ben o a mal, recordemos as películas do Oeste, se foron apoderando dos terremos que tiñan condicións para poderen producir.
Entón, cando a distribución destes terreos acabou e, se crearon toda unha saga de novos propietarios, mesmo a custa da eliminación dos pobos existentes, os chamados indios, que case foron exterminados, se desenvolveu unha nova clase de humanos desposuídos da propiedade e o eslabón inicial dun capitalismo agrario, coa entrada no proceso de colonización dos asalariados.
Estaba montada a explotación capitalista do traballo.
Se ve perfectamente, como se estabelece por esa arbitraria noción prevalente de propiedade, en que os desposuídos da mesma, só poden, ou mellor, son obrigados a vender a única cousa que posúen en propiedade que é o seu traballo.
Estaba montado, no novo mundo, as sementes do capitalismo máis feroz e completo e intensivo que aínda hoxe perdura.
Así terminamos este con a certeza de non ser posíbel xustificar a propiedade privada da terra.
Se el primero en comentar