Por Jose Vieira
Hai textos, que canto máis os vas lendo, máis disfrutas, encontrando contidos interesantes, chegando até á conclusión, de que o artigo ou libro en cuestión, ten moi maior pertinencia, do que fora detectada, nunha primeira lectura, quizais apresurada.
Iso non quere dicir, que sempre facemos lecturas de circunstancia, no entanto, por veces e dependendo das situacións, non fagamos a mellor apreciación ao lido e, como tal, en moitos casos, perdemos a certa mensaxe que o autor, pretendeu consignar no seu traballo.
Este é un mal común e, moi máis practicado, do que se pensa.
Acontece que por veces, se non a maioría delas, o tempo premia e a cantidade de oportunidades para desenvolver unha lectura coidada, nin sempre é non só a ideal, como tamén a preparación para a lectura, poida ser descuidada.
Non hai dúbida, que a maioría de nós, case sempre ten vergoña de confesar, perante os compañeiros, de que leu un determinado libro, mais a pesar diso, o fíxoo por encima. Claro que é unha vergoña dicir, pero é moito máis incongruente, dicir que o leu, cando só pasou os ollos por el. Peor aínda, se despois se atreve a emitir a súa opinión, perfectamente desfasada do contido.
Todo isto viña a propósito dunhas frases que me gustaba de transcribir dunha escritora, que aprecio, sobre todo pola súa coraxe, ao expor as súas ideas.
O medo, lévanos a correr, o medo pode facer que actuemos como se fosemos sobrehumanos. No entanto, ten que haber sitio para onde poidamos correr. Se non, o medo, é só paralizante. – Se trata de Naomi Klein (1)
Podería ser este tipo de reacción, contacto, ou esta transcrición, unha manifestación/descrición de medo, que se sentiría, ao se transmitir, a través de distinguidas manifestacións, acontecementos do día a día, con importancia, sobre todo, nas tomas de posición, sobre os distinguidos problemas, socio-políticos que se en os deparan.
É evidente para unha gran maioría de persoas, as decisións, son as actitudes, que máis relativizan as posicións que se van tomando á praza e estendido, quere do tempo quere do espazo.
Temos, ao diario, a constancia de situacións, en que sentimos a necesidade de tomar decisións e asumir as responsabilidades inherentes e as madurar con vista ao futuro, ou dito dunha forma, máis evidente, ter unha determinada esperanza razoábel, de obter a situación polo menos imaxinada, para (o que vén), un “pourvernir” (2), estendido a curto, medio e largo prazo. Será, xustificábel, que existan reaccións entre as poboacións provocadas polo medo?
Pasaremos, de inmediato ao asunto, que nos trae en coidado e, que non é máis do que a repartición do tempo de que dispomos nas nosas vidas.
Dunha forma, moi simple, nos desertamos, levantámonos, tomamos o pequeno xantar, imos traballar, logo comemos, volvemos a traballar ou non e, finalmente imos para a casa que nos toca, xa para case cea e reiniciar o ciclo do repouso.
O día seguinte será máis do mesmo e, así, sucesivamente. E esta rutina se estabelece á praza de toda unha vida, até que a mesma, se estinga dunha ou das dúas formas habituais, ou por xubilación, ou por xubilación e morte do respectivo cidadán.
Esta é a rutina da maioría dos traballadores deste noso “vale de bágoas”.
Actualmente suceden dous elementos estraños, a engadir a esta rutina pois, estamos perfectamente emerxidos naquilo a que chamamos unha crise económica, por un lado, no entanto, desta feita, acompañada dunha nova característica acumulativa e potenciadora, que se trata da pandemia Covid-19 (3), que se estendeu por todo o mundo, revisando unha forma estraña de se comportaren as poboacións, no planeta.
Por moito que pretendamos, rebuscar nos desenvolvementos deste “cataclismo” (perdón polo eufemismo), pois non encontramos palabra máis adecuada, para conseguir dar un encadramento de gravidade e, ao mesmo tempo telúrico, por iso a termos cognominado desa maneira (esta dobre crise).
Pasamos os nosos ollos, sobre as noticias dos periódicos de ámbito nacional, ouvimos a televisión (nos seus múltiples e diversas canles), concluíndo que realmente estes ten levado, este ano, unha dura e intensa vida moi informativa, que dunha forma moi completa, mostran un panorama do entorno que nos cerca, sendo naturalmente, o que ouvimos e vemos, bastante dramático.
Millóns (xa neste momento), de completos e absolutos desempregados, unha inmensidade de traballadores, e empregadores, servíndose directa ou indirectamente dos instrumentos a que o goberno de quenda, chamou ERES e ERTES, así como todos os instrumentos adecuados ou non, no sentido de estabelecer diques de contención a esta dobre crise. Chamamos en especial atención, a outros en situación non ben definidas e, no entanto, probabelmente roldando o estado de pobreza. Finalmente, nos quedamos estancados, nos últimos da fila, para os cales o encadramento non é outro que non sexa o da pobreza severa.
Parece que para estes, segundo a propaganda do máis esquerdista Goberno español desde a Transición, o actual, se estabeleceu un sistema de axudas, absolutamente innovador e que ía a resolver todos os problemas.
Era só unha cuestión de esperar, pois era novidoso, brillante, eficaz e resolvía o problema definitivamente.
Só que a fame non pode esperar!
Creo que non merece máis a pena, levantar a alfombra do goberno pois, está plena de po infectado.
Queren mostrar un camiño de sol e ventura, cando o que mostran, é a desorganización, a falta dun certo programa, o sentido da responsabilidade e de como actuar, xunto das poboacións, que debía ser de forma coherente e, que dea seguridade ás poboacións. Non hai lugar para a comida de hoxe e a fame do día seguinte.
Máis, ten primado o respectivo Goberno Central, por deixar correr as cousas (caso concreto da Comunidade de Madrid), ao belo pracer da manda máis nesa Comunidade Autónoma, resultando naturalmente, nun foco de expansión, do virus en cuestión, por todo o país. Até no problema sanitario será difícil facer máis mal.
No entanto, existe unha coartada, que é a falta de deputados no Parlamento para impor as respectivas medidas, capaces e eficaces. Somos realmente moi magnánimos pois, atribuímos as culpas conxuntamente ás cuestións de cociña dos partidos de Goberno e da competencia dos restantes da oposición.
Falemos agora da crise económica
Sobre este tema, temos afirmado, varias veces, que non debemos esperar que despois da pandemia se vai tamén curar a crise económica, por artes de maxia.
Xamais podemos avanzar, que tal como fan os países máis evolucionados, están de estetoscopio apuntado, para ver por onde viran as novas situacións, equilibrios ou desequilibrios económicos.
Só deixamos un pequeno apuntamento, sobre este tema, que noutra ocasión, veremos a tratar con maior profundidade. Así, logo de que se descubriu polos CEOS das grandes empresas do mundo económico, pasaron a facer recompras macizas, das propias accións da empresa onde exercían a súa actividade. Isto tivo como consecuencia, que as inversores en capital produtivo, deixaron de ser atractivas e, non soa polos beneficios de bolsa, seren superiores, pero porque así tamén os CEOS, se auto pagaban, pois en xeral, tiñan e teñen un soldo de tipo mixto, diñeiro máis accións da empresa. Por último unha poderosa lei dos beneficios decrecentes, veu a desincentivar, as inversións produtivas (caída da produtividade, lentitude en substituír máquinas anquilosadas, modernización de produtos, inversión en I+D) e, fundamentalmente tamén, se non esencialmente, pola lei das taxas decrecentes de beneficio.
Seguindo, igualmente temos que recordar, que existe a obriga de apoiar a economía de España, con todas as forzas, que nos van permitirán as axuda Comunitarias, no entanto, existe un pequeno senón pois, canto ao que se sabe os procesos, que se ten que entregar en Bruxelas para se conseguir desencadear os auxilios, aínda non son nin visíbeis, nin coñecidos nos seus pormenores.
Será que o tal Goberno, que se di democrático, xa pensou comunicar á poboación o que ten en mente?
Que saibamos, até hoxe só ten habido un interlocutor, a CEOE. O que non debemos estrañar pois, son os que mandan no Goberno, no entanto, parece que foron todos os españois que elixiron o respectivo Despacho. Cousa realmente estraña. Cousas das altas esferas… políticas (idiosincrasias dos que fan que mandan).
Por outro lado, a pesar do Goberno estar sempre a dicir que quere volver á normalidade o máis antes posíbel, o futuro, realmente non vai poder ser, xamais como os tales señores da CEOE, desexan, aínda que o Despacho estea de xeonllos, pronto a se someter aos patróns. Parecen que se esquecen que o tsunami, varreu a costa e, esta xa non é o que era. As circunstancias mudaran radicalmente. Máis, os señores da CEOE, até xa viñan a forzar o terreo, coas súas esixencias desmesuradas, utilizando, conforme adianto pronto no inicio, co medo. Isto, xa antes da pandemia se instalar.
Por outro lado, non parece haber de modo algún, a cantidade de empregos que se van necesitar, o día despois. Tamén probabelmente os señores da CEOE, como xa obrigaron o Despacho a non derrogar a lei de Rajoy de Traballo, así como, por se acaso, hai problemas sociais, aí está a lei Mordaza para servir á CEOE.
Eses señores, que mandan, esixen maior flexibilidade no emprego, aínda maior do que no actual momento. Pensamos ter oído, que agora os traballadores volveran a ser chamados para traballar, a toque de asubío, como as comunicacións tradicionais, na illa de La Gomera, nas Canarias.
O Goberno que se auto titula de esquerdas, está plenamente instalado, nun sendeiro, que faría envexa, a un calquera despacho de dereita. Basta atentar, no seu globo estrela, o DESATRE DO INGRESO MINIMO VITAL.
Non se tratou dun erro, non se tratou dun fracaso, non se tratou dunha má aplicación, esa cousa a que chamaron, INGRESO MÍNIMO VITAL, é a proba probada, de analfabetismo político, incapacidade técnico económica e finalmente unha proba de incapacidade de coñecementos de administración e xestión e peor de todo, o non querer resolver o gravísimo problema que se lles deparou, da pobreza severa.
Como somos benevolentes, queremos dicir, que quen non sabe gobernar non debe asumir responsabilidades ou entón é autista declarado.
Debían comezar por unha xubilación fiscal, que era o que a situación económica/financeira do Estado estaba a solicitar a gritos, necesitando dunha vez por todas de facer vía impostos, a diminución dos desequilibrios, socioeconómicos, para dunha vez por todas, o índice de Gini, pode ser máis xusto e solidario. En vez dunha reordenación da carga fiscal orientada na dirección dos que máis posúen e gañan, temos vindo a baixar impostos, e quen non recada, só ten un camiño o aumento do servizo da débeda. É esta a situación, en que este Goberno insiste, en practicar políticas de neoliberalismo, roto e esfarrapado, que só leva ao plano inclinado da AUSTERIDADE.
No entanto, o Goberno que di que é unha coalición de esquerdas, non tocou no asunto da xubilación fiscal e, como tal o que está a estimular e permitir, unha vez máis, é que os 3/4% dos máis ricos de España, gañen uns bos miles de millóns máis, á custa da desgraza dos seus compatriotas.
Existen moitos e serios estudos para unha xubilación fiscal, que puidese recadar os medios combinados suficientes, para poder financiar un instrumento económico, como o ENCAIXE BASICA UNIVERSAL E INCONDICIONAL (que tivese como obxectivo eliminar a poboación que estivese por debaixo ou igual ao limiar da pobreza – e que fose actualizada, non polo IPC, pero por un conxunto de índices que mellor puidesen reflectir o nivel de vida)
Como sería UNIVERSAL, sería dispensada automaticamente a todo o cidadán residente, sen excepción, logo as contas fiscais se acertarían na hora de presentar a declaración de rendemento.
Máis como non haberá traballo para todos, pode que cun conxunto de medidas deste tipo, até se poida despois de mellorar a saúde, e o ensino, cousa que os sucesivos Gobernos, ten vandalizado, e con a Encaixe Básica Universal e Incondicional, talvez poidamos seguir os camiños dos países máis solidarios e de maior rango de vida.
Lamentamos, no entanto, pois temos que recoñecer, que en España, até a saúde os Gobernos a desmantelaron, a favor dos grupos estranxeiros privados (o que torna a saúde moitísimo máis cara e, de peor calidade), o mesmo acontecendo co ensino público, que tamén foi saqueado polos distinguidos Gobernos, a favor dos privados e da igrexa.
No entanto, deixo unha esperanza, como afastando o medo con que iniciei este texto: é posíbel traballar, menos horas, gañando tempo para cada un e para as respectivas familias, mesmo así gañar a vida, todo este milagre á costa dunha redución de horario de traballo, debidamente programada e estruturada, no conxunto da cidadanía.
Así se multiplicarían moitísimo os traballos dispoñíbeis, debidamente acompañados por un ENCAIXE BASICA UNIVERSAL E INCONDICIONAL.
E todos estariamos finalmente orgullosos de vivir nese país que desexamos.
NOTAS
(1) – Se trata do Libro, “Isto Cambia todo” de Noami Klein, escritora canadiana, periodista e activista, moi coñecida polas súas actividades anti globalización.
(2) – Pourvenir, significa algo que está para vir
(3) – Se trata do SARS- Cov V-2, o virus que provoca o COVID-19
Se el primero en comentar