¿Qué mundo nos espera?

Conforme enriba afirmamos, as bases Éticas sociais actuais, serán substituídas pola lóxica de á supervivencia dos máis fortes.

Por  José Vieira

O que vemos, neste momento, é unha autentica escalada dos poderes constituídos, impulsados por os intereses da economía globalizada en desmontar o control estabelecido na loita contra a pandemia.

Todo se está a pasar, como se o Mundo, tal como o coñecemos, se deixase de xirar en torno ao Sol pois, existen países que se encerraron a cal e canto, téndose confinado os seus cidadáns, nos seus lugares, agardando un futuro incerto e, mesmo cando se do toque de saída do confinamento, nos encontremos emerxidos nunha mega crise económica.

¿qué podemos esperar?

Dúas alternativas extremas poden acontecer. Falemos da primeira e, por certo de máis evidente neste momento, un regreso a aquilo a que chamamos o regreso ao barbarismo.

Violencia brutal, por busca da supervivencia, con desordes públicas, pánico, colapso da sanidade pública e dos outros servizos públicos e, como non se podía esperar outra cousa, ver como estas  barbaridades asumen un rostro humano,  onde as medidas de supervivencia, serán impostas, mesmo violando as medidas que até nas guerras se impón, no entanto, estas medidas serán lexitimadas, pensamos que por os expertos.

O virus, afectará en determinado momento, de máis de metade da poboación mundial, cun pasivo de millóns de mortos.

Nesta altura, pasara unha mensaxe, que irá naturalmente contra as bases da Ética social actual, que significa o abandono do coidado dos anciáns e dos máis febles.

Lembremos que por exemplo en Italia, xa anunciaron que se as cousas se torcen máis, os que teñen máis de 80 anos, ou sufran de enfermidades graves preexistentes, serán abandonados á súa sorte.

Conforme enriba afirmamos, as bases Éticas sociais actuais, serán substituídas pola lóxica de: á supervivencia dos máis fortes.

Este mesmo principio viola, como sabemos, o básico da Ética militar, que nos di que despois de cada batalla, debemos coidar primeiro dos que están feridos de maior gravidade, mesmo cando as probabilidades dos salvar son mínimas.

Tamén somos alertados sistematicamente, que cada un de nós, temos que ser totalmente responsábeis, debendo seguir, novas regras.

Estas son masivamente comunicadas a través dos órganos de comunicación social. Estes como que queren facer pasar a mensaxe de que o que acontece é de enteira responsabilidade persoal.

Ao prestar, tanta atención a responsabilidade individual, o que nos están a facer, é sen lugar a dúbidas un cambio de ideoloxía, instrumento idealizado para esconder, cuestións moi máis importantes, como a necesidade urxente dunha transformación radical do noso actual sistema económico e social.

Cada vez máis, xorde con máis adeptos, que a transición dunha enfermidade orixinaría na vida salvaxe, aos seres humanos, se trata dun custo oculto, do desenvolvemento socioeconómico da sociedade en que vivimos.

Como tal, nos parece non ser só necesario a creación dun sistema sanitario global (universal e incondicional), debendo ser incluída nesta acción toda a natureza que nos envolve. Recordemos, que basicamente nos alimentamos, desa mesma natureza.

Non podemos esquecer a mala calidade do ar que respiramos e a mortalidade que iso representa. Por outro lado, recoñezamos que o número de persoas que foron salvas, soamente, por o confinamento e a redución da actividade contaminante, durante esta paraxe forzada. Segundo algúns estudos xa publicados, e se os números están correctamente ben recollidos, o número dos que se salvaron por esta redución de contaminación, pode superar as mortes polo propio virus.

Temos igualmente por iso recoñecer que estamos envoltos nunha tripla crise:

– Sanitaria (médica)

– Económica

– Psicolóxica

Contemos, un chiste do coñecemento xeral das persoas: – Case por todo o mundo, os produtores de mascarillas, respiradores e outros materiais como equipamentos  illantes ao contaxio, estiveron agardando o momento oportuno, para lanzar os seus produtos no mercado, na mira de conseguir unha oportunidade,  obscena de lucros à custa do sufrimento e morte das persoas.

Imos, naturalmente comprender, que a única posibilidade que, podía realmente solucionar, este fenómeno da retención dos equipamentos, en busca dun maior lucro (política só posíbel dentro dun sistema de neoliberalismo capitalista a secas ou tamén moi ben cognominado de mercado), era a pura e simple  requisa desas producións e o sancionamento, debidamente xustificado desa práctica.

Vexamos un outro interesante momento da historia desta  tripla crise: – o señor Trump, Presidente dos Estados Unidos da América, ofreceu a empresa Cure-Vac, especializada na produción de vacinas e acollida en Tubinga (que é un Centro Universitario de gran calidade, sobre todo en avances farmacolóxicos e químicos), na Alemaña, 1.000 millóns de dólares, para que a vacina só fose accesíbel, cando estiver pronta a ser utilizada, pola América.

Felizmente o ministro da Saúde Alemán, Jens Spahyn, se opuxo, dicindo que a vacina a existir e cando for operacional, será para todo o Mundo.

Tampouco temos a mínima dubida que o señor Trump non é un perigoso esquerdista e moi menos comunista. E a pesar desa súa tentativa de eliminación das outras poboacións, non americanas, anunciou que faría unha proposta de tomar o control do sector privado americano.

O que resulta interesante é que o señor Trump, o expoñente máximo do neoliberalismo e até da preponderancia dos mercados, queira tomar conta do sector privado por parte da administración pública americana.

Claro que, se esta proposta fose feita por alguén non tan defensor dos mercados, e ditador de súas regras, sería chamado de comunista.

Pero ninguén se atreveu a sinalar  como tal. Se ten sido Obama, no restaría un segundo a que fose chamado de comunista.

Así, este señor Trump, propón agora unha xubilación de Renda Básica Universal, a través da concesión dun cheque de 1.000 dólares a cada cidadán de maior idade. Este tipo de instrumento de política económica, utilizando billóns de dólares, dinamita as chamadas regras do mercado.

Será que estará a defender, o referido señor, un socialismo de ricos?

Parafraseando Noami Klein, esta chamou recentemente, un capitalismo do desastre.

Terminamos este con unhas declaracións dun economista francés, Thomas Piketty, que nunha entrevista ao rotativo Nouvelle Observateur, afirmaba que o que importa realmente é como cambiamos, en que dirección seguimos e cales a xubilacións que son necesarias pois, segundo este, tamén partillamos que estas decisións, son inminentemente políticas.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.