O que parece non ser do dominio público, é que os mesmos de entón, os “traficantes”, normalmente chamadas grandes compañías petrolíferas, están a revender ou petróleo e ou gas, aproveitándose dous boicots que fixeron aprobar, polo seu goberno
Por Jose Vieira
Non podemos deixar de referir que ou título deste texto, comeza por estar ligado ao choque petrolífero de 1973.
Máis, que este choque petrolífero, durou dous anos, non deixando de crear un conxunto de situacións de mudanza, que desde entón non deixaron de non se facer notar na economía mundial.
Temos por certo que as razóns do referido choque se ficaron a deber a circunstancias xeopolíticas, cuxo epicentro se localizou non chamado Medio Oriente.
Lembremos os acontecementos de entón.
A 6 de outubro dese ano, o Exipto atacou a península do Sinai, ocupada por Israel, mentres a Siria avanzou sobre móntes do Golan, que igualmente estaban so o dominio de Israel, desde o conflito aí localizado e, que ficou para sempre, coñecido como a “Guerra dous seis días” e, que ocorrera en 1967.
Non entanto, este novo conflito, ou de 1973, ficou coñecido como a “Guerra de Yan Kippur” e, que foi lóstrego, pois, só durou uns 20 días.
A consecuencia case inmediata, foi que a 16 de outubro, do mesmo ano, a Organización dous Países Árabes Exportadores de Petróleo (en siglas OPAEP, que é distinguida dá OPEP, pois, esta abarca produtores non árabes e, a primeira só os contempla árabes), resolveu impor embargos a varios países, que apoiaron os israelitas e, nesa lista negra, tiñamos entre outros, os seguintes países: Estados Unidos dá América do Norte, Reino Unido, Holanda, Canadá, Xapón, e como non, a España e Portugal.
Este embargo, estendeuse para alén do fin do mesmo conflito, só sendo levantado en marzo do ano seguinte.
Debemos, non entanto lembrar, que a especulación política con o petróleo, xa viña sendo usada polos países Árabes dende bastante atrás, pois, cando se deu a crise do Canle do Suez, en 1956, así como no referido conflito dá chamada “Guerra dous seis días” de 1967, foi por eles utilizada, esa espantosa arma de presión que era o petróleo, designado como o “ouro negro”.
Ate o Irán, que na altura era gobernado por un sicario dous Americanos, ou coñecido “play boy”, Sha dá Pérsia, de seu nome Reza Pahlevi, acompañaría os outros países Árabes, no discurso inconformismo daqueles.
Un dous argumentos de entón esgrimidos polos representantes dos países Árabes, era que: “vós comprades o noso petróleo e despois o revendedes centenares de veces por enriba do prezo que nos pagan” e entón o líder enriba referido persa, engadía: “é xusto que, a partir de agora, vós paguedes máis. Digamos unhas 10 veces máis” (este discurso negocial do Reza Pahlevi, saíu na Revista Americana “The new Republic”).
Hai que afirmar, que estes prezos que os americanos e de máis grosistas, pagaban aos produtores Árabes, foran por estes pactados cando a conferencia de Ialta, non final da Segunda Guerra Mundial (estiveron entre outros presentes Roosevelt, Churchill e Estaline) máis, non había dúbidas que estaban completamente superados, os prezos despois de negro de vinte anos.
Porque se designa estas situacións como dun choque se tratase.
Porque desde a substitución como fonte de enerxía do carbón polo petróleo, como actualmente, este ten sido a materia prima, con que as potencias desenvolvidas, contan para alimentar as súas producións de enerxía e, a través dás posibilidades de refinación do dito “ouro negro”, obter os produtos de que carece para manter ou seu estado de desenvolvemento (máis ou menos 100 subprodutos se extraen do petróleo bruto).
Lembremos que os prezos do petróleo dos países Árabes antes deste choque, situabase por abaixo dous 4 dólares ou barril, saltando en 1973 para case 5. E un ano despois, probar un novo prezo de 9 dólares, ou respectivo barril.
De novo busquemos nos elementos históricos, para poder dicir que mentres durou este choque (entre 1973 e 1977), ou respectivo petróleo probou unha subida do 300% do seu prezo.
Basta lembrar, que ou petróleo non final dá crise, situabase a 15 dólares ou barril.
Non entanto, se fixermos un exercicio de nivelamento de valores, dende o poder de compra, dun dólar, entón para o día de hoxe, este prezo de 15 dólares equivalía a uns 70 dólares de hoxe, en termos reais.
E que pasa hoxe?
Existe actualmente o embargo ao petróleo Ruso, (como sabemos como represalia dos americanos a invasión dá Ucraína por parte dous rusos) e, como todos sabemos, pois, temos sufrido as súas consecuencias.
O que parece non ser do dominio público, é que os mesmos de entón, os “traficantes”, normalmente chamadas grandes compañías petrolíferas, están a revender ou petróleo e ou gas, aproveitándose dous boicots que fixeron aprobar, polo seu goberno (Estados Unidos dá América do Norte e seus habituais aliados) e, que estes impuxeron a todos os países dá súa esfera sociopolítica.
Este boicot, proporcionou que esas compañías protexidas polos americanos, se fixesen con beneficios escandalosos, ou sexa, unha vez máis, sacando ou diñeiro dás poboacións en xeral para ou peto dous seus grandes accionistas.
Esta situación de especulación inflacionista, está a beneficiar, unicamente a uns cantos, como dixemos enriba e, sobre todo ao vermos que, segundo aqueles especuladores a cuberto dos americanos e seus socios, continúan a manter a chama dous prezos incomportábeis, que dado a dependencia total dá materia prima petróleo, non se ve ningunha outra saída, alternativa para ou resto do mundo.
Non podemos, non entanto, de deixar de referir, que a pesar de se ter disparado os prezos do Brent (petróleo do Mar do Norte), actualmente, ou prezo deste, xa caeu preto do 30%, como media mensual, datando a 31 de decembro pasado nos 80 dólares por barril.
Este é ou alivio que se ve, a vista desarmada, pois, esta semana, verificamos que se ten mantido, cunha tendencia a baixo, pois, se sitúa a preto de 74 dólares por barril.
As grandes compañías do mundo dos produtos como ou petróleo e gas, están aspirando dunha maneira insoportábel os salarios da poboación de todo o mundo, a través da subida dos prezos dos seus produtos básicos, de que non podemos deixar de consumir, para os petos dos seus grandes accionistas e, agora non só non petróleo e non gas, máis en case todo.
Como conclusión, desta nosa nota, vemos que alegremente, continúan os nosos gobernos de mans estendidas e cabeza baixa, facendo reverencias aos seus “Amos do Mundo”, non sendo capaces de ver que están empobrecendo aos poucos, dunha forma definitiva vos cidadáns que vos elixiron.
Non reaccionan ou se ou fan é de forma insuficiente e de forma medrosa.
Pois, xulgamos que isto pasa, pois, axentes servidores dous “Amos do Mundo” e, por iso, velan dunha forma dilixente, para que todo ou diñeiro dúas seus contribuíntes, pasen cada vez máis rápido para os petos dous seus patróns.
Se el primero en comentar