O que fica fóra, de Manuel Rivas

Tal e como o filólogo Aníbal Otero, a quen se lle dedica este libro, apañaba fonemas no 36, polo que foi detido e condenado a morte, Rivas apaña o que somos e constrúe unha cartografía particular e colectiva con milleiros de impresións dixitais aquí e acolá.

Por Ramón Nicolás / Caderno da Crítica

Hai algúns meses, nun debate sobre un premio de poesía, Antía Otero —unha das editoras de Apiario xunto con Dores Tembrás— defendía a tese de abrazar, e argumentaba con convicción, aqueles orixinais que, dalgunha maneira, chegaban dentro e dicían algo, isto é, aqueles que procuraban conmover o espírito.

Esa mesma sensación é a que inunda a un a ter nas mans O que fica fóra, de Manuel Rivas. Un libro de poemas, abofé, pero algo máis, pois son estas unhas páxinas que van alén da creación literaria e que conxugan, tan infrecuentemente por desgraza, a palabra cos expresivos manuscritos e intervención plásticas do autor de maneira que todo adquire outra dimensión.

Mais…, que se nos ofrece neste libro? Non dubido que a expresión diáfana —outra máis— do que unha perspectiva única como a que atesoura Rivas encarreirou antes ao que chamaba “voces baixas” e que agora orienta, con igual fortuna, á relevancia que encerra o de fóra, isto é, articula un exercicio que pon de relevo, á mantenta, o que estamos afeitos a ignorar, ou o que adquire a fasquía de marxinal: o que alenta nos arrabaldes, aquilo que xamais estará no centro.

Tal e como o filólogo Aníbal Otero, a quen se lle dedica este libro, apañaba fonemas no 36, polo que foi detido e condenado a morte, Rivas apaña o que somos e constrúe unha cartografía particular e colectiva con milleiros de impresións dixitais aquí e acolá.

O escritor colleita anacos de vidro e de memoria cos que espella esta nosa «terra de ninguén» alimentada co «protesto dos mortos» e co «éxodo en celo»; ese mar de nós que singran «balsas de almas retorneadas»; esa «lingua toupa» que voa; eses territorios que nos son familiares, esas etnografías que completa por veces con haikus brillantes, case aforismos, e que quedan, tras lelos, cimbrando no ar. Tamén hai ocasión para sentirmos o que pode ser a morte, a fosforescencia metafórica do vagalume ou lembrarnos a importancia desa liña do horizonte manuelantoniana que desde hai tanto tempo nos están a furtar.

Que enorme resulta a boca da literatura que nos obsequia Rivas, que gran sorte podermos sentila tan preto.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.