O que é ser demasiado grande para caer

Podemos concluír sen ter receo de ser alarmistas, que vivimos nun mundo onde o ordenamento xurídico non defende dunha forma igualitaria a totalidade dos cidadáns

Por Jose Vieira

Acabamos de ver unha película, en que se mostraba que unha determinada árbore era demasiado grande e vella e conseguira por esas dúas razóns principais, ser un elemento imprescindíbel ao entorno en que se situaba.

Así, que as persoas que habitaban ou seu contorna, habituáranse ao longo de xeracións, a contar, con esa árbore como sentinela, como súa protectora, e como unha garantía de sempre topar ou camiño que debían tomar, pois esta sempre aparecía do horizonte, por encima de todas as outras, servindo de guía dá dirección correcta.

Por outro lado, as xentes da terra plantaran ao longo dos camiños moitas outras árbores, como que a dar protección e sombra para quen se dirixía aos seus traballos ou quen destes regresaban a súas casas.

Non entanto, xamais as xentes dá terra deixaron que as árbores marxinais suplantasen en tamaño e, en evidencia topográfica, a grande e vella árbore de referencia e símbolo dá súa terra.

Tan pouco, xamais se lles puxo a cuestión, de substituír a grande e vella árbore, por unha nova ou por outro elemento orientador toponímico. Face lembrar unha peza de teatro, dos nosos tempos de mozos que se denominaba “AS ARBORES MORREN DE PÉ” cuxo autor era Alejandro Casalón, unha certa, obra de arte e, máis, inesquecíbel. Así que as árbores manteñen a súa dignidade atei que morren, ou mesmo non parece acontecer con algúns dos que realmente mandan non mundo. Referimonos ós “AMOS DO MUNDO” (ver ou libro “A nova orde”, do autor José Vieira)

Cabe antes de máis, unha pequena reflexión sobre ou que é na Teoría do Dereito, ou polo menos, a noción que nos ensinaron e, que forman parte dos tratados na materia, cando estudabamos as sinaturas de dereito civil, mercantil e as outras, así como nos procesos respectivos, nos “vendían” que había leis que se sobreporían a outras, que unhas eran fundamentais e que eran admitidas, dato a súa universalidade, aceptadas por todo ou mundo ou mellor por ou occidente. Que había unha xerarquía e que eran respectadas internacionalmente.

Parece que estamos fóra dos tempos de entón, pois, na actualidade, as cousas non parecen que sigan ou camiño dás teorías do dereito, dado que polo menos non que se refire ás xerarquías dás leis, parece que a súa aplicación caída ao libre arbitrio dos poderosos e, como tal, non somos todos iguais perante as leis, nin dentro de cada país, así como igualmente cada país é distinguido, en relación aos demais.

Ser ricos, case sempre somos tamén suxeitos aos favores e a unha benevolencia estraña, na hora dá aplicación do dereito (cuxa responsabilidade, podar que sexa, dá falta de independencia xudicial suficiente, por presións de quen manda ou do seu estatuto civil do infractor, dentro do poder).

Esta introdución, vén ao caso dunha toma de atención recentemente, por un éxito dentro do mundo dás finanzas e sobre todo do dereito internacional (público e privado), dado que nos acaban de retirar, vos nosos principios de dereito, facendo tremervos seus cimentos e, de todo ou que nos ensinaron.

Tratase dás resolucións asumidas, por aquén tiña a obriga de tomar “cartas non asunto” do que pasou con ou “Credit Suisse” (este banco fora fundado en 1856, tendo desde entón un dos soportes do sector financeiro mundial, aínda que fose xa golpeado na crise de 2008, logrouse recompor, sen rescate por parte do banco Central Suízo) máis, que acabaron por non enmarcar con ou ordenamento xurídico.

Ou que pasou e está a pasar, en “O mundo en Vivimos”, traenos aprehensivos pór a falta de seguranza non só persoal, así como dás institucións. Podemos concluír sen ter receo de ser alarmistas, que vivimos nun mundo onde o ordenamento xurídico non defende dunha forma igualitaria a totalidade dos cidadáns. Lembremos que “a muller de Cesar non só ten que parecer seria, máis tamén que ou ser”.

Que se está a pasar con ou mundo dás finanzas?

Queren persuadirnos que quen manda, ten arbitrariamente todos os dereitos de actuar como se lles de, en súas mentes manipuladoras na defensa de inconfesábeis intereses e, que por outro lado, todo ou resto dá poboación, só ten ou “dereito” de acatar ordes, como bos e obedientes escravos (están tan seguros do que fan e dá súa impunidade, que xamais temen a revolta dos escravos).

Transcribindo desde ou máis xeral que existe, dá internet: “Ou dereito é un sistema ou orde normativa e institucional que regula a conduta externa dás persoas, inspirada nos postulados dá xustiza e certeza xurídica, que regula a convivencia social e permite resolver vos conflitos de relevancia xurídica, pudendo se impor coactivamente”.

Proseguindo:

Ou dereito financeiro é ou medio do dereito público que ten por obxecto ou sector do ordenamento xurídico que regula a constitución e xestión dá facenda pública e privada, isto é, a actividade financeira”

Imos lembrar que existe unha Comisión encargada de resolver vos problemas inherentes a eventuais diferenzas entre vos distinguidos ordenamentos xurídicos existentes, sendo ou seu traballo, facer que todo estea debidamente ordenado e aceptado non ámbito dás relacións internacionais, nos chamados países, dá OCDE, ben como en todos os outros membros da ONU.

Esa comisión chamase Comisión dás Nacións Unidas Para ou Dereito Mercantil Internacional (en siglas CNUDMI ou UNICITRAL). Foi estabelecida en Asemblea Xeral dá ONU en 1966. A súa función consiste en modernizar e harmonizar as regras do comercio internacional.

Todo isto ten como base a teoría do dereito e en ou caso en cuestión, así a teoría do dereito internacional, que se pode describir como a que se ocupa dá natureza xurídica e dá estrutura, do dereito internacional, dá súa relación con ou Estado e dás relacións entre ou dereito interno e ou dereito internacional.

Nota: para que non sexa difícil a constatación destas definicións, atopase facilmente na Wikipedia

Regresemos agora ao dereito mercantil, pois, en determinada etapa dá nosa formación, aprenderamos que cando unha entidade, sociedade civil ou comercial entra en quebra, na súa liquidación, sempre se emprega ou remanente, pagar aos acredores e, soamente despois de se esgotaren esas dividas, é que ou sobrante será destinado aos accionistas.

Tamén nos ensinaron que este principio era aceptado non dereito internacional privado. Este principio, está consagrado nos manuais dá CNUDMI ou UNICITRAL, enriba referida.

Pois, a última semana, aprendemos, que o dereito que nos tiñan ensinado, non é dereito, ou entón non o era e non o é, máis si, un conxunto de normas, que só deben ser respectadas polos simples, os pobres e claramente os parvos.

Que a lei era de traxe, algo que tiña tantas lecturas distinguidas, cantas conviñesen aos poderosos, é unha certeza perfectamente visíbel, pois, só lestes podían determinar, en cada momento e, cos seus intereses (na maioría dos casos, sempre contra a poboación do pé), cales as regras a seguir, na interpretación xurídica e, por tanto, as consagradas na ciencia xurídica, serían letra morta, para vos poderosos.

Así quedamos perfectamente esclarecidos, cando perante a posibilidade de quebra do Credit Suisse, ese monstro, que parecía sacro (unha dás tales árbores que se esperaban que morresen de pé) e, ao final caeu de xeonllos.

Por tanto, ou que acabamos por ler, é que en vez de pagar aos detentores de “bonos”, pagaron aos seus accionistas. Parece acreditábel, mas é a realidade.

Para nós, tal actitude, non hai sido outra cousa, do que un atropelo, debidamente inxustificábel, dá lei. Este fenómeno desígnase como:

habitual e legal orde de prelación.

A final existe un grande perdedor, na venda do “Credit Suisse» á «Unión de Bancos Suízos” e, estes son os investidores dos “bonos” con máis riscos do banco rescatado e, que son coñecidos por AT1, os chamados “bonos” convertíbeis, tamén coñecidos por “Cocos”.

Máis, o acordo de absorción do quebrado pola UBS, da dun só golpe, unha perda de 17.000 millóns de dólares aos posuidores daqueles “bonos”.

Nunca fora vivido nada semellante atei hoxe.

Preguntamos, como non podía deixar de ser:

Existen as leis dispostas por castes ou son as leis de observación xeral?

Tamén presentasenos outra opción, que igualmente non entendemos e, que expresamos dá seguinte forma:

As leis estabelecense con carácter xeral e para garantir a estabilidade entre persoas e países ou antes pór ou contrario, se desrespeitan de acordo con intereses inconfesábeis?

A resposta está á vista, con ou que realmente aconteceu na absorción do “Credit Suisse” pór a “Unión de Bancos Suízos”, pór a módica contía de 3.240 millóns de euros, se tratou dun “choio”, que se limita a pasar dun lado para ou outro dá praza onde se sitúa as sedes deses “monstros bancarios”, na cidade de ouro de Zúrich, nese paraíso financeiro, que se denomina Suíza.

Mesmo así, os accionistas ou que van a recibir, é a cláusula enriba referida (3.240 millóns de dólares), cando días antes, esa mesma entidade bancaria valía en Bolsa, algo como negro de 8.000 millóns de euros, aparentemente só recibirán negro do 40% dese valor.

Isto é un exemplo de como funcionan as bolsas!

Parece que estamos a defender, a entidade en cuestión, ou “Credit Suisse”, mas é realmente un equívoco o que queremos facer chegar, aos que teñan a paciencia de nos ler, é que existen aquelas entidades ou persoas, que tal como algunhas e especiais as arbores, non encalen, a non ser cando se conxugan esforzos inconfesábeis para as deixar caer.

Dito doutra maneira, ou que se pretende é que non somos, nin de preto nin de lonxe, iguais perante a lei. Ou mesmo pasa cos países, uns son máis iguais que outros, mais sobre todo, existe un que domina (diriamos que paira como os abutres por cima de todos os outros) e, aínda por riba chama de aliados, aos que escraviza en nome de dicir que lles está a dar protección.

Este a que nos referimos, chamase Estados Unidos dá América do Norte e, que unha vez máis, ao longo destes tempos posteriores a Segunda Guerra Mundial, do século XX, vén a ditar as normas, tendo vindo a desbaratar, as economías dos seus aliados europeos, os enfraquecendo, facendo as “guerras por encargo”, para que dá mesma maneira, ir debilitando os que considera con seus opoñentes e, impondo, como está a facer coas sancións, a Rusia, a que toda a Europa, cargue con ou refluxo dás respectivas sancións e, entre nunha caída cada vez máis acentuada, pois, tamén era seu obxectivo que se debilitasen os seus aliados.

Unha vez máis se impón as ensinanzas dos romanos, que para derrotar máis facilmente ou inimigo, hai que o debilitar, primeiro economicamente e posteriormente, será máis fácil impor a súa forza militar.

Isto é ou que vos Estados Unidos dá América do Norte, están a facer desde a 60 ou 70 anos, non próximo oriente, e por todo ou resto do mundo. O caso máis próximo e concreto, aproveitando a guerra que impuxeron (por encargo), para que a Rusia invadise a Ucraína, resulta que dunha asentada, enfraquecen non só a Rusia, así como arrasan a Europa, como todos estamos a ver.

Volveremos ao tema dás quebras financeiras dá presente crise.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.