Por Jose Vieira
Unha das cousas máis desagradabades, que nos pode acontecer, é o ter que escribir algo que nos fere dunha forma profunda.
Máis aínda, cando se trata de facer un recordatorio sobre alguén que da lei da morte se hai liberado, aínda en súa vida. Se trata dunha misión que se torna un pesado fardo, pois nos habituamos a considerar a personaxe en cuestión, tan inmortal, como paralelamente nós propios.
Con isto non queremos dicir que nos xulgamos inmortais, outro si o que pensamos, é que a incerteza do momento do desenlace, nos dá a sensación desa perenidade.
O próximo mes de agosto, o día 31, Otelo Saraiva de Carvalho, nome porque era coñecido, completaría máis un ano de súa vida.
O seu nome completo, era case descoñecido para a maioría dos portugueses, no entanto, o seu lugar de nacemento, ese si era bastante coñecido pois, fora dado à luz na cidade, que entón se chamaba de Lourenço Marques, da entón colonia de Mozambique, unha das xoias do fascismo dos gobernantes do Estado Novo de Portugal.
O seu nome completo, Otelo Nuno Romão Saraiva de Carvalho, ficará para sempre impreso, nas páxinas de ouro, dos memoriais, onde se perpetuará de forma imperecedoiro os certos heroes nacionais, de Portugal.
Antes de máis Otelo, un dos titulados “homes sen sono”, foi un certo expoñente da ilusión e do compromiso, para cos seus concidadãos e, que souben, co seu pragmatismo e, infinita bondade, solidariedade e fraternidade, dar realidade, a ese soño que estaba no seu ADN. Viviu para realízalo e o conseguín, se implicou até aos máis ínfimos pormenores para a súa concreción e o executou.
Máis, ese sentido de servizo en prol do que pensaba ser o xusto e, imprescindíbel para os seus concidadáns, sempre o acompañou á praza de súa vida, mesmo encontra de moitos dos seus antigos camaradas, que traizoaron o espírito da Revolución de 25 de Abril (a Revoluçao dos Cravos).
Otelo, era todo un espírito, con total dação de amor ao próximo, a quen o entorno, por envexa, por incapacidade e sobre todo, por intereses inconfesábeis, foron aos poucos, tecendo unha teia, de tal modo densa, falsa e incongruente, para o afastar da súa carreira e, máis, para o implicar en accións en que xamais estivo de verdade comprometido.
Otelo, foi un exemplo de como na memoria dos homes, teñen receo, dos certos lideres, pois, a súa menoridade intelectual e os intereses inconfesábeis, non poden ombrear con seres como este heroe, que nos acaba de deixar.
Otelo foi un romántico, que fixo da súa vida, unha cruzada de ben facer, para os seus compatriotas, sen buscar xamais nada en troco, par home desinteresado de bens materiais e de honras de hipócritas e bajuladoras.
Basta recordar, que así que se foi estabilizando o período revolucionario en curso (o famoso PREC), algúns dos seus antigos compañeiros, se foron afastando de tan grande figura, pois, esta os ensombrecía e lles restaba protagonismo.
Recordemos que entre outras, a posición do xeneral Ramalho Eanes, que creou as condicións para tentar liquidar a figura ínclita de Otelo. Era algo que lle facía sombra e que coñecía en demasía as súas debilidades pór o liberalismo capitalista.
O mesmo cos presidente civís, da República Portuguesa, excepción de Jorge Sampaio, que xamais o deixou de honrar e, nun último grito de consciencia humana, fixo que Mário Soares que o indultase.
Como é posíbel ser arrestado un home, digno, honesto e coherente, cuxo único crime hai sido o desexo de ver o pobo do seu país, máis libre, feliz e menos desigual socialmente, disfrutando dunha democracia?
O que fixeron entón, eses urubus pestilentos, que só saben vivir na e para a putrefación. Como era unha figura incómoda, había que o afastar de todo o protagonismo, que lle debían e, así, como paga, desa soñadora lealdade revolucionaria e, coa conivencia dos poderes xudiciais, o perseguiron e vilipendiaram sen descanso.
Cabe unhas palabras acerca dos órganos xudiciais que o condenaron, pois, se trata dun colectivo con que xamais foi reformado e, así como indagada as súas responsabilidades, nos procesos dos tribunais especiais, de antes da Revolución.
Existe naturalmente a si propio. Foi un xente moi boa nese colectivo, no entanto, está pululado de herdeiros do pasado totalitario.
Sen a súa capacidade de estratego, sen o seu animo e motivación, así como de organización, no posto de comando da Pontinha, xamais a noite de 24 para 25 de abril de 1974, tería a posibilidade de saír adiante, de acordo co guión e a introdución dos axustes que foron necesarios.
A súa capacidade de sacrificio en prol da poboación e, dos ideais que sempre o ilusionaran, levou a que por dúas veces, entrase na carreira para a Presidencia da República Portuguesa.
Sempre se presentou, sen os patrocinios dos señores do poder económico, tendo como únicos apoios a súa dación en favor do Pobo Portugués, na defensa das conquistas do 25 de Abril. De ambas as veces, foi derrotado, polo poder dos revisionistas ao servizo do capital.
O poder do capital e, os seus aliados revisionistas, que nada máis pretenderon da Revolución, a non ser un lugar dentro das hostes do poder, sempre o colocaron como un ser apestado e marxinal.
No entanto, Otelo non só era un gran home, como tamén era a encarnación da dignidade dun pobo que estivo de xeonllos durante 48 anos.
Durante ese tempo, sufriu os varios tipos de humillacións e, que coa vitoriosa Revolución de 25 de Abril, pode recuperar, a través da súa figura, a dignidade colectiva de todo un Pobo.
Moi había que dicir, sobre tan grande e, exemplar cidadán e estratego militar, mais, o tempo será o mellor elemento, que dará o distanciamento e a posibilidade, de ser organizada unha certa biografía de Otelo e da revolución de 25 de Abril de 1974, que trouxen, ao Pobo Portugués, a liberdade e a democracia.
Termino cun poema que me enviou un amigo, cuxo o autor é seu irmán, Víctor Viñal. Foi feito para homenaxear a figura de Otelo Saraiva de Carvalho, e se trata dun poeta Galego, e que reza como segue:
Abril
(A Otelo Saraiva de Carvalho)
Xa vai lá,
a doce lenda,
mas desta não hai cravos,
nos fusiles.
Xa vai la,
a velha gesta,
que cangou com cravos,
os fuziles.
Xa vai la,
o grande homen,
que morre e deixa a vida,
no oco preto,
dos fuziles.
Se el primero en comentar