O casino no que vivimos (VIII)

Por Jose Vieira

Será  posíbel o renacemento  dun   republicanismo popular?

Un pouco por todos os lados, teñen xurdido movementos populares, non enmarcados, ou sexa, que non están directamente xestionados por organizacións tradicionais de masas.  Con isto queremos dicir que non están sobre a tutela de sindicatos ou de partidos á vez.

Esta introdución nos fai lembrar por un lado a ineficacia das institucións estabelecidas, que por definición  debían representar e defender as  necesidades das poboacións e, que para tal fin foron creadas e estruturadas.

Con isto queremos tamén incluír, os órganos directamente ligados aos traballadores, ou sexa, os sindicatos e outras organizacións de creación libre dos seus fundadores.

Estas  situacións,  son tanto  máis  notorias  pór a  súa  ineficiencia, que  dunha forma até dramática,  mostraron  á  praza do tempo, cada vez  máis nitidamente, unha  incapacidade de  desenvolveren  accións,  para dar cobertura aos  cidadáns e, os  axudaren   consecuentemente a  loitar  polos seus  dereitos e liberdades, especialmente a partir dos anos 80 do século  pasado.

É realmente, por esa altura, cando se comeza a sentir o impacto da destrución do estado de ben estar, que se implantou con toda a extensión e intensidade, desde o final da Segunda Guerra Mundial, até aquela data. No entanto, non podemos deixar de referir, que a pesar desa implantación, case xeral, nos países con  niveis de vida  máis  semellantes e, simultaneamente  máis desenvolvidos, os dereitos que as distinguidas poboacións   disfrutaran,  non  foron realmente de igual  calidade.  Pois, naturalmente os graos de solidariedade e  fraternidade, en cada país, eran distinguidos así como as capacidades de políticas sociais, ditaron naturalmente diferenzas de desenvolvemento dos distinguidos estados de benestar, tamén sendo importante recordar, os distinguidos tipos de gobernos implantados. É precisamente polos anos 80 do século pasado, cando emerxe con toda a forza, contra os poderes institucionalizados, un novo poder, até entón menosprezado e, practicamente invisíbel, se trata dun movemento colonizador, que desde entón aparece con toda a forza, que é o das institucións financeiras.

É por esa altura, que comezan a se mostrar con toda a forza, as bancas de investimento, mesturadas coas do tipo tradicional, ou sexa a chamada comercial.

Tamén é cando se presentan as grandes multinacionais, antes só grandes produtoras, que, no entanto, irrompen no mundo, tornándose igualmente empresas non soa produtivas, mais esencialmente cunha actividade cada vez máis importante, que é a súa área financeira.

Estas institucións se tornan de tal maneira fortes, que impón aos estados, as súas políticas, e o total desarme lexislativo, o que quere dicir a total desregulación das súas actividades.

Estas institucións son responsábeis, por impor aos gobernos dos principais países desenvolvidos, un novo camiño, que é caraterizado pór a  contracción das súas competencias (dos gobernos, independentemente se son de dereita, centro ou esquerda), levando eses órganos  de xestión ao camiño de desarme das empresas públicas, vulgarmente coñecidas,  por auténticos  tsunamis de privatización.   É esencial que se teña a consciencia, de que cando se privatizan  empresas públicas, o que se está a facer é entregar a intereses moi privados, os bens comúns, ou sexa, os bens de todos os cidadáns (non debemos esquecer que as empresas públicas, non son cousas dos estados, mais si de cada un de nós), así como a instauración de auténticos  estrangulamentos da vida dos cidadáns, a través de apertados procesos de  austeridade, recortando o máis posíbel as conquistas do estado de ben estar, antes obtidas.

É especialmente por esa altura que os problemas das liberdades individuais, comezan a sufrir en ritmo acelerado, pero dunha forma sibilina, toda a casta de limitacións, atropelos e  prepotencias das grandes empresas, dos grandes patróns e, como non, sempre impulsadas pór as entidades financeiras, tendo como instrumentos  executores, os gobernos respectivos, dado que estes, independentemente da súa cor non son mais que ferramentas ao servizo dos Amos do Mundo, o sexa, dos señores que mandan nas financeiras.

Este proceso ten vindo a ser cuberto ideoloxicamente pola escola de Chicago, e naturalmente polos seus sucesores, ou sexa, os arautos do neoliberalismo e, toda a súa “casta” de servidores, grandes e case omnipotentes poderes financeiros e seus afíns.

Non debemos, de modo algún esquecer o papel desempeñado, polas organizacións que dirixen o “Casino en que Vivimos”, como sempre vimos referenciando, como o Club de Bilderberg, a Tabula Redonda, a Trilateral e a forma máis leve o Club de Davos. San os que determinan as regras e que as mudan a seu belo pracer, sempre que lles convén. Desde entón, xamais as liñas de actuación, non son ditadas por leis debida e previamente coñecidas, pero que se alteran a belo pracer, dos intereses dos poderes financeiros traxes.

No entanto, para que iso sexa posíbel, é necesario que as poboacións estean controladas e, por tanto, domesticadas. A palabra é realmente dura, no entanto, non encontramos unha máis leve que, poda indicar o estado en que os donos do Casino, nos queren manter.

Así, estas xentes ou mellor, esta “ casta”,  facilmente encontrou unha forma, de encamiñar as poboacións, a través de dous procesos distinguido e a seren aplicados, conforme as circunstancias e, se non separadas, as prefiren desenvolver ao mesmo tempo, deixando en aberto, ambas as posibilidades, que teñen como  denominador común do sistema, para que se produza os efectos desexados, que é o  anestesia  global, e a apatía xeral, o MEDO.

 Desde esa época podemos ver o constante e continúo proceso, que ten levado á perda de liberdades, á sementeira de cámaras de vídeo que se encontran a seguir os nosos pasos, dunha forma constante e continúa, coa xustificación infame, de problemas de seguridade, ao control dos datos persoais das poboacións, a creación de  ficheiros, cuxa utilización xamais foi outorgada polas poboacións, e por outro lado, con intervencións armadas, sempre e cando, está en cuestión os intereses dos donos do “ Casino”.

Esta situación ten vindo cada vez a ser máis impositiva, no entanto, o curioso da situación, é que en xeral, no noso reino, as persoas non teñen feito absolutamente nada en contra esta intrusión ilegal na vida de cada cidadán.  Todo se procesa, como sendo un auténtico regalo, do goberno aos seus representados. Triste engano.

Queremos referir que esta é só unha das moitas limitacións que nos están a ser impostas e para as cales, non levantamos a menor dúbida de que non son gratos servizos, prestados polo goberno de quenda, no sentido de nós protexer. Este un paradoxo imposíbel de comprender.

No entanto, estas  circunstancias, represión encuberta, perda de dereitos e liberdades de que dispuñamos antes, veñen a desencadear, actos de reacción contra esas prepotencias, e aquí, tamén pasa para outros extremos, pois determinadas poboacións sempre marxinadas e, dado a imposibilidade de poder reaccionar de forma  civilizada, se toman as inxustizas en forma de motivo de reacción violenta e, até asasina, sendo tan extremista, que se pode falar de terrorismo.  Esta posición de contestación, non ten calquera xustificación, a pesar de se tratar dunha toma de posición contra as inxustizas que se alongaron por centenares de anos o tempo. Recordemos o ataque as torres xemelgas en Nova York, en 2001, o día 11 de setembro e, naturalmente todo as actividades terroristas que se seguiron.

Desde aí, todo o proceso de represión se acelera, coa promulgación do Patriot  Act, polo presidente dos Estados Unidos da América, da altura George Bush fillo, como consecuencia do acto terrorista criminal enriba referido.

Desde aí, saín reforzado todo o proceso de intimidación das poboacións e a  mercantilización dos éxitos a través de guerras localizadas, e sempre lonxe do territorio dos Estados Unidos da América e, que para alén de actos de “castigo “a determinados líderes de agrupacións terroristas, teñen o efecto de destrución de países e de poboacións absolutamente inocentes, tendo como contrapartida, para os grupos de vingadores  institucionalizados, a obtención a  posteriori, de  suculentos contratos  de reconstrución, de importes millonarios , a seren entregados  aos amigos dos donos do  Casino.

Se pregunta de forma de certo modo inxenua:

Se podía evitar este estado de cousas?

Esta pregunta como case sempre, non ten unha resposta única, nin tan pouco satisfactoria a 100%.  Basta que nos fixemos no desenvolvemento histórico das principais civilizacións, quere occidentais, quere orientais, para verificarmos, que están asentes, sempre sobre unhas montañas de cadáveres.

Será este o real prezo que hoxe estamos a pagar, polas prepotencias civilizatórias, feitas na base de destrucións masivas das poboacións máis debedes, coa xustificación de que eran inevitábeis, eses masacres, para de desenvolver a humanidade.  Non o queremos crer, nesas xustificacións pois, cremos que nin sempre os obxectivos poden xustificar os medios para os obter.

Pero o mundo xira e, se nos fixarmos no que nos cerca, vemos que os  imperialismos, non deixan de se impor e, máis aínda, aparentemente non están a ser eficaces nin sequera realistas os medios que tradicionalmente nos debían representar e,  fiscalizar, así como, impor restricións ao libre  arbitrio dos que mandan no  Casino.

Podemos mesmo avanzar, que as institucións existentes, chegaron ao que chamamos o seu límite ou dito doutra maneira, atinxiron a súa data de caducidade.

Neste grupo, incluímos os partidos políticos e os movementos como xa enriba referimos obreiros, no sentido tradicional.

Os ventos sopran noutras direccións e, o que aparece no horizonte, son movementos que se transforman en partidos, coa idea de vir a ocupar o  descontento das poboacións, no entanto, o que se verifica é que, mal se instalan como partidos, asumen a actividade de  axencias de colocación , ou sexa, buscan empregos e non a representación dos reais intereses populares. Isto quere significar, que moitos ou polo menos a maioría dos partidos formados os últimos tempos, levan por súa práxis ao  desencanto dos que inicialmente puñan esperanzas na súa posíbel actuación.

Se transforman o máis rápido que poden, en auténticos clubs de señores feudais, ou se prefiren nunha especie tamén coñecida por “casta”, que se instalan á calor do poder, sendo perfectamente  autistas das necesidades dos seus representados.

No entanto, o que está a aparecer sobre todo na Europa máis desenvolvida e máis democrática, son realmente movementos non  aliñados coas habituais formacións de carácter colectivo, político/sindicais, como por exemplo os movementos en Francia dos  abrigos amarelos (#chaqueta #amarelo) e, os movementos en que estes se integraron, na loita que xa conseguiron gañar da non destrución das pensións de xubilación.

Esa unión, se veu a desenvolver con base nun documento, que por exemplo en Francia, é democrático e alterábel sempre que o foi necesario para mellor que é a Constitución de 1958. Ese é un camiño, en que os cidadáns franceses e, un pouco á praza  varios países, as poboacións, están a percorrer e, como tal a se serviren realmente dos dereitos garantías e liberdades que as súas  respectivas leis fundamentais (as súas Constitucións),  outorgan, para se defenderen dos donos do “ Casino en que Vivimos”, representados polos gobernos que son os  sicarios  executores.

Ver xurdir, tamén en España, movementos realmente non aliñados coas castas actuais, é unha esperanza e un desexo, que no fondo é a posibilidade da recuperación do que podemos clasificar, do renascimento popular do republicanismo social.

Esperamos así, que as poboacións resolvan dunha forma pacifica, tomar o Dereito Constitucional, en súas propias mans e, non estando tuteladas por ese órgano, de rara arbitrariedade corporativo, chamado Tribunal Constitucional, a que chamamos “His masters voice”.