Hai quen loita contra a desigualdade social

O Comité Central de  Finanzas e Economía, presidido polo presidente Xi  Jinping, declarou que a “prosperidade común” “era un requisito esencial do  socialismo e debía ir da man dun crecemento de alta calidade”.

Por Jose Vieira

Temos falado bastantes veces en temas relacionados co desenvolvemento científico e non só da China.

Son en xeral, temas que nos ten interesados, desde longa data pois, por nacemento (somos portugueses) e, nunha etapa, moi importante da nosa vida, estivemos ligados a un familia de portugueses, que vivían fai tres xeracións no territorio asociado de  Macau.

Gústanos chamar a Macau, que foi un territorio chinés sobre a administración portuguesa, territorio asociado, pois, sempre existiu unha relación de respecto e de colaboración entre os dous  países.

Se ollarmos para o mapa, verificamos unha relación física, parecida entre unha  formiga, Portugal e por outro lado un  elefante xefe dun clan de  familia. No entanto, houben unha sa  convivencia de cerca de 500 anos.

A administración portuguesa cesou aínda antes deste novo milenio e, tendo estado por aí despois do inicio do novo século, se encontraban as rúas cos paseos  calcetados coas  pedriñas de basalto e calcario, como dunha cidade portuguesa se tratase. O mesmo respecto pola historia común, se verificaba, en relación a  toponimia, pois, continuaban a estar as rúas cos nomes en  cantonés e por baixo en  portugués.

Esta  convivencia pacífica e de respecto, é algo que agradecemos do corazón e, que naturalmente orgullo de sermos  países  civilizados e culturalmente  respeitadores.

Estas  circunstancias, din moitísimo da capacidade de liderado dos lideres de sempre da gran Nación que é a China.

Non entraremos nos temas que nos traen até esta columna, sen referir, que desa familia a que nos referimos, dous de seus  tres fillos, fixeron excelentes carreiras na súa patria irmá que era a China. Outro dos irmáns, foi un ilustre catedrático dunha cadeira (sinatura) da licenciatura de medicina en Portugal  peninsular.

Posto isto, imos entrar, na razón deste noso texto. Nos referimos aos problemas das desigualdades sociais, que se desenvolven un pouco por todo o mundo occidental, aínda que, sempre procuramos levar a bandeira de que as desigualdades existentes son o camiño para o ben estar da humanidade (é  extraño, no entanto, esta é a bandeira e a banda de música, con que o capitalismo liberal e salvaxe acostuma desfilar, na praza pública).

Así queremos referir, que acompañamos os discursos, dos seus dirixentes e, as medidas destes decorrentes, así como, outras actitudes que serán graduadas o tempo, con vista a modificar a gritante desigualdade existente nese enorme pais que é a China.

No entanto, esta preocupación, non se caída na  superficie, soamente para a fotografía, pois, temos visto e coñecido, as preocupacións, do máximo dirixente chinés, Xi  Jinping, no sentido de dar seguimento a actitudes e accións nese sentido.

Son ben coñecidas as operacións levadas a efecto, desde sempre, en planos graduados, con a orientación ou finalidade de obter un determinado resultado.

Nos reportamos ao mes de Maio pasado e vimos lanzar unha campaña especial, destinada a aplicar aquilo a que chamaron a operación da “prosperidade  común”. Inicialmente, esta operación se destinou a  incidir, sobre a  provincia  onde se verifica a maior desigualdade, ou sexa, onde se sitúan as principais corporacións, da  industrias tecnolóxicas e, onde se sitúan algunhas das máis potentes empresas chinesas, como por exemplo a Alibaba. Falamos da  provincia de  Zhejiang. Estamos no  mes de setembro e o presidente Xi  Jinping, en agosto, anunciou os planos para estender a operación de “prosperidade  común” a todo o territorio.

Así o mes de agosto, o Comité Central de  Finanzas e Economía, presidido polo presidente Xi  Jinping, declarou que a “prosperidade común” “era un requisito esencial do  socialismo e debía ir da man dun crecemento de alta calidade”.

Sen querer mostrar moitos exemplos de medidas tomadas case instantaneamente, que hai moi poucos días o goberno multou a  actriz máis famosa chinesa Zheng  Shuang,por evasión de impostos en 46 millóns de dólares. Declarou ilegal a actitude de moitos empresarios que non respectaban os horarios de traballo  establecidos e,  excedían as horas, en empresas privadas,  o goberno chinés os  multou severamente.

Prohibiu o aumento dos alugeres dos pisos e limitou os referidos  alugeres. Arrestou unha  infinidade de funcionarios públicos por corrupción, o que o presidente chama a  praga importada do capitalismo occidental.

Durante o anuncio dunha  serie de medidas no sentido de ir  desminuindo o problema das desigualdades sociais, tamén deu a coñecer mandar prender a  Zhou  Jiangyong, secretario xeral do Partido Comunista de  Hangzhou, que é a capital de  Zhejiang, por manifesta corrupción.

Un dos obxectivos declarados da “prosperidade común”, ten a ver co control dos ingresos escandalosamente altos, dun conxunto de  funcionarios e de  empresarios.

Este, é un bo exemplo, de algo que temos vindo  sempre a clamar, que é a limitación dos  salarios esaxerados dos cadros superiores, que é unha das principais fontes das desigualdades, tanto no oriente como no occidente. No entanto, podemos dicir con satisfacción que é na China de  Xi  Jinping, un dos  países  onde se ten desenvolvido unha das máis eficientes políticas para atenuar este terríbel problema das desigualdades.

Basta que lancemos unha vista de ollos aos  índices de  Gini, da China, desde o ano de 2006 até 2019, para vermos que se esta a operar unha diminución consolidada do mesmo (como sabemos  cuanto máis pequeno for o índice menor é a desigualdade) e así temos:

A economía chinesa, aumentara bastante as súas producións, entre os anos de 2017 e 2018 e, de aí, a actuación do goberno, facendo, mesmo antes da pandemia, un control moi máis apertado, no sentido das distribucións sociais. No entanto, durante a pandemia, temos  constancia de continuar a  tendencia, á baixo, do índice de  Gini, a  despeito de ser a economía que máis creceu, durante un escenario  adverso, o que proba que é  posíbel crecer e distribuír mellor.

Claro que a desigualdade na China é aínda moitísimo grande, é maior do que no Xapón o na Italia, no entanto, xa é menor, que na India, no Brasil o que na Rusia.

Outra das actitudes de maior importancia para o mundo en que vivimos, é a preocupación das autoridades chinesas, en relación aos problemas, do medio ambiente.

Teñen desenvolvido unha  autentica carreira para encontrar alternativas de calidade na produción de enerxía.

Inclusive, ten mesmo limitado, a utilización de enerxía en actividades  produtivas, con vista a diminuír a cantidade de  combustíbeis  fósiles para a súa produción. A China esta moi dependente do carbón e do  gas para a produción de forza  motriz.

Están actualmente a desenvolver reactores que utilizan  otras  materias primas para a fusión, distinguidos do uranio, que producen, na mesma a fusión, sen teren que recorrer aquel material, así como, nin utilizando auga para a refrixeración das  turbinas.

Igualmente este país, está relantizando de certo modo a seu ritmo de produción, tornándoa máis  sustentábel. Non por falta de encomendas, mais si, por unha estratexia de crecemento máis sustentado, a por  que permita atinxir os obxectivos de produción e distribución máis  equitativa e, ao mesmo tempo, permita atinxir os obxectivos firmados nos acordos de control e protección do medio ambiente, como os acordos de París.

Terminamos este noso texto, en que alertamos que a China non é o imperio do mal, como os norte americanos, venden aos europeos seus aliados, ao se veren superados en todos os campos, pola China, cunhas palabras do discurso de  Xi  Jinping “Conseguir a prosperidade  comúm, é máis que un obxectivo económico. É un tema político importante que está presente na base da forma de gobernar o Partido. Non podemos permitir que a diferenza entre ricos e pobres continúe a aumentar, que os pobres sigan  empobrecendo, mentres os ricos continúan cada vez máis ricos. Non  podemos permitir que ese foso da riqueza se converta nun abismo  imposíbel de superar”… “Non podemos  darnos ao luxo de en os  quedar sentados a esperar o  descalabro”