Nos partidos, desenvolveuse un incontrolábel desexo de poder, en que cada un, se sentía como o lexítimo posuidor da responsabilidade de representación e da opinión, contra as forzas hexemónicas
Por Jose Vieira
Non temos a mínima dúbida, de que as eleccións son ou debían ser un dos instrumentos fundamentais, que máis se identifican coa democracia representativa.
Por esa razón, sempre que o calendario político do país en que nos encontramos, nese momento, se anuncian unhas eleccións xerais ou parciais, despertan en nós un sentimento de curiosidade e, ao mesmo tempo, dun profundo respecto, sobre o desenvolvemento do respectivo acto.
No entanto, centramos a nosa atención, no traxe de que en determinada etapa da nosa vida, vivimos nun país en que se facían, nunha fase relativamente recente, tamén eleccións e, estas eran anunciadas con gran solemnidade e, cun enorme sentido de aparente rigor. Tratabase dunha acción de publicidade, para o exterior do mundo que nos rodeaba, para que non constase que era unha ditadura.
E como tal, moitas das súas poboacións, que non tiveran unha experiencia de certa democracia, pensaban que estaban nunha democracia plena, pois, até había un período en que se permitían campañas de divulgación dos demandantes, mais, é aquí que segundo o aforismo popular “o porco torce o apéndice coxis caudal” (as poboacións eran enganadas e anestesiadas con pequenas doses de pseudo democracia temporal).
Expliquemos onde estaba a fraude:
1) Todos os demandantes de oposición, terían que ter regras, estritas sobre o que podían dicir e onde o dicir (local dos mitins).
2) Tiñan que previr e pedir as autorizacións, con toda a anterioridade, de cando, como, e con que duración, terían cada cesión de propaganda.
3) En cada cesión, os divulgativos tiñan que estar atentos as instrucións dos censores, que sempre estaban colados aos interventores.
4) Cada concorrente da oposición, tiña que someter os seus textos previamente á censura.
5) En cada encontro, as asistencias eran intimidadas, por elementos perfectamente identificados (axentes represores) uns e, outros disfrazados, co fin de tomaren nota de quen viña a respectiva cesión de esclarecemento e propaganda da oposición.
6) Por último se sabía que se dificultaría a distribución de boletíns de voto e, como non, serían prendidos (arrestados), os opositores máis evidentes, así como os asistentes máis entusiastas.
Como podemos facilmente aprehender, do que enriba referimos, as cousas tiñan aparencia de se tratar de ferramentas dunha democracia, mais, como entón se dicía, entre os máis alfabetizados, de antes, estes a designaban como ferramentas dunha DEMOCRACIA MUSCULADA.
En xeral, eses rexímenes tiñan un órgano de poder, ao que estatutariamente consideraban como o repositorio da lexitimidade do réxime, a chamada asemblea nacional, mais nesta só tiñan asento, os deputados pertencentes ás estruturas do partido único, o que significaba que non representaban a totalidade da poboación, mais si, os sicarios do réxime.
Estas tiñan un regulamento interno, semellante a unha asemblea representativa, mais eran unicamente a voz do ditador. Tamén entre a oposición, a, designaban como “o coro a unha soa voz”.
Este tipo de situacións era o que se encontraba, nas principais ditaduras do século pasado na Europa. Nos referimos a Alemaña, a Italia, e a Portugal.
Podemos dicir que en todos os casos apuntados no parágrafo enriba, dunha ou outra maneira, o que acontecía era a existencia dun réxime que aínda que posuíndo instrumentos dunha democracia, nin por iso o eran (“a muller de César non só ten que parecer seria, tamén ten que o ser”).
O que acontece noutros casos é a través dunha democracia e, que utilizando os seus instrumentos democráticos, os seus políticos de quenda (a que chamamos os viles atracadores), correndo unha “maratona”, non no sentido da consolidación da democracia, mais si, dunha forma sibilina, irán correndo por un final, non democrático, pois, de verdade a meta a alcanzar polo estratego hexemónico, é implantar a ditadura (tamén se pode substituír o termo por oligarquia fascista).
Este foi o camiño percorrido, polo señor Hitler na Alemaña, que foi tomando o poder a través da utilización dos instrumentos da democracia e, subindo de banzos na pirámide do poder ditatorial, até alcanzar o vértice supremo. O réxime nazi, por excelência. (non debemos esquecer o incendio do REICHTAG).
Parécenos que é o que se está a pasar nestes momentos, na Italia da señora Giorgia Meloni, co apoio de toda a xerarquía da extrema dereita do país, que ten vindo a roubar e a ridiculizar o país, perante o resto do mundo.
Algo idéntico está a pasar na Suecia, na Finlandia, na Islandia e como non, nos antigos estados bálticos da finada URSS.
Proseguindo, en case todos os réximes, que acabaron por se tornar totalitarios, algo aconteceu de moi semellante, en todos ou sexa, había unha oposición ás políticas clasistas e hexemónicas. Estes partidos totalitarios, eran case sempre posuidoras dun fortísimo sentido nacionalista. Había entón unha forza de oposición, que no fondo se poderían cognominar, como forzas democráticas co obxectivo de poder equilibrador o sistema e, até poder vir a alternar nese poder.
Entre eses grupos en xeral, organizados na forma tradicional de partidos, desenvolveuse un incontrolábel desexo de poder, en que cada un, se sentía como o lexítimo posuidor da responsabilidade de representación e da opinión, contra as forzas hexemónicas e, en vez de todos se xuntaren en frontes comúns, se dedicarán á súa autodestrución.
Pódese dicir, que as oposicións que legitimabam os réximes democráticos, fixeron entre si o traballo dos partidos fascistas ou fascizantes. Como se di dunha forma popular, “entregaron o ouro ao bandido”.
Moitas veces, tamén ten sucedido especialmente os tempos máis próximos, que algunhas organizacións políticas que antes tiñan un discurso e práctica francamente de oposición aos réximes totalitarios, se enmarcan en gobernos de pendor moi pouco democráticos, defendendo en súas ideas non democracias reais, mais si, sistemas prácticos, de penetración antidemocrático, como é por exemplo, actualmente, o partido dos Verdes na Alemaña.
Tamén temos outros exemplos, como é o caso de que moitos partidos de raíz fascizantes, que se dividen, para colocar, de forma estratéxica, separados da matriz, os seus ramos máis extremistas, ocultando a súa certa orixe, colocándoos fóra do gran continxente, mais, unha vez no poder, aglutinaranse, pois, xa conseguiron a lexitimación dos seus supremos desexos, nas urnas. Como o foi, unha vez máis na Alemaña, os tempos da consolidación do nazismo hitleriano.
No entanto, todo estaba, xa previamente desenvolvido no seu pequeno escrito (de Hitler) designado “A miña loita”, (que en alemán se traduce en “Mein Kampf”). Así que non houben ou non debía haber sorpresas na transformación da democracia (réxime de Weimar), nunha ditadura, como foi o III Reich. Estabamos a esquecer que debemos engadir, que un dos principais argumentos de unir o pobo alemán en torno á ideoloxía nazi, foi rigorosamente o mesmo argumento que utiliza o señor Feijó no reino de España, ou sexa, un nacionalismo tan ortodoxo que chega a ser ridículo. O que non entendemos é como os que explota non se dan conta, que só se interesa por eles os días que anteceden as eleccións (o voto si lle interesa). Así o pobo continúa a votar no “Pai tirano”.
Mais, o mellor da festa, é que outra das formas da presunta esquerda no goberno (polo menos até ás próximas eleccións xerais, o día 23 do próximo mes de xullo), ten constantemente publicitado (co argumento dos nazis), un chamamento ao nacionalismo incondicional dos españois (que somos todos os que habitamos e podemos exercer o dereito de voto), dicindo que “SOMOS O POBO MÁIS RICO DO MUNDO” e, o mal é que cremos que é verdade, pois, é o goberno que o di e publicita e, como é o goberno, hai que crer (pensamos que será por obra e graza)…
Se el primero en comentar