o poder imperialista estadounidense decidiu amputar unha das partes máis importantes da soberanía española, que foi a súa propia defensa
Por Jose Vieira
Comezamos este texto preguntando se cada un de nós entendemos realmente o que significa ser o soberano das nosas decisións.
É evidente que todo o dito ou case todo, temos que tomar decisións e, como tal, estas mesmas opcións, son actitudes que se dan entre distintas opcións.
Estes mesmos poden tomarse sen ningunha restrición ou canalizarse nunha auténtica canle de decisións xalonadas. Con estes, o que queremos dicir é que estamos tomando medidas, que ten marxes, pero as menos definidas.
Con isto, o que queremos dicir é que dalgún xeito, consciente ou quizais menos, as nosas decisións veñen determinadas por un conxunto de restricións, que as guían. Estes límites, na maioría dos casos, están no noso subconsciente e, ás veces, aínda máis profundo, no inconsciente de cada un, e entón non nos damos conta do moito que nos autocontrolamos.
Así, na nosa vida, somos meros representantes dun poder de decisión, en materia de respecto e toma de decisións, que está tan controlado que na maioría dos casos se nos pasa, ben, nin sequera nos formulamos a pregunta de que nos somos axentes dun poder, no que só somos, como dixemos, meros representantes.
Dígoo dun xeito máis sinxelo, somos individuos condicionados por un conxunto de limitacións, que van moito máis alá da ética e mesmo da moral.
Pero isto, non en solitario, terá lugar a nivel individual ou en grupo de persoas, ben definidas ou ata o nivel do propio país? Esta é unha pregunta razoable.
Lembremos as nocións desenvolvidas por Charles Louis de Secondat, señor de Brède e barón de Montesquieu (nacido en Brède en 1689 e finado en París o 10 de febreiro de 1755, ambos os dous procedentes de Francia), quen, ademais de pertencer ao movemento da Ilustración, non deixa de ser o máis común da famosa división dos tres poderes do Estado, o Executivo, o Lexislativo e o Poder Xudicial e, como non, desenvolveu o concepto de soberanía nacional, así como, o mandato representativo en oposición ao mandato imperativo.
Antes de proseguir, deixemos algunhas frases, de alcance impresionante, pronunciadas e escritas por Montesquieu, como segue: “A maioría dos homes son capaces de máis grandes accións, que de boas accións” e outro como: “Para que non se poda abusar do poder, é necesario que o poder deteña o poder”. Ambos están impresionantemente actualizados (Estamos en período preelectoral en España, para cargos políticos autonómicos e municipais).
Así como, non podemos esquecer, a figura que lle precedeu ao filósofo anterior, que foi o inglés John Locke (nacido en Wrington o 29 de agosto de 1632, falecido High Laver o 28 de outubro de 1704, ambos no Reino Unido). ,Foi o home que dixo e escribiu que a mente humana era como unha táboa lisa sen nada dentro nin enriba, pero que adquiría coñecementos mediante a observación e o razoamento.
Para Locke, o coñecemento definiu como «a percepción da conexión do acordo ou a falta de acordo e a repugnancia entre calquera das nosas ideas«.
Estas son as bases das nosas decisións, pero estas están condicionadas como moi ben di, ata o punto de “observación e razoamento”.
Locke propón, no seu momento, que o poder do rei se subordinase a un parlamento. A finalidade, entre outras, sería evitar a corrupción do poder.
Afondando máis na relación entre estes dous filósofos, podemos chegar á conclusión de que a soberanía dunha nación, por certo, algo abstracto, estaría unicamente ligada a un espazo (lugar onde se asenta o país, no caso de que ostentamos nós) e onde os seus cidadáns están presentes, tanto no pasado como no presente, así como no futuro.
Desta concreción, dedúcese unha noción inmediata do que son os cidadáns, que se resume en que son suxeitos de dereitos, e en igualdade, destes cos demais membros da nación, que están asociados ao principio de soberanía nacional.
Así que a soberanía pódese definir como un réxime representativo, con todos os poderes e, que se rexe directamente, sen límites, imposto por outros, claro, pero poderoso.
Estamos entrando no que parece ser corrupción no sentido de verdadeira soberanía nacional.
Imos facer unha visita ao Título Preliminar da Constitución Española de 1978 que é «España Soberana» e, así reza o seu artigo 1 que di textualmente:
1- España constitúese nun Estado social e democrático de dereito, que defende como valores superiores do seu ordenamento xurídico a liberdade, a xustiza, a igualdade e o pluralismo político.
2 – A soberanía nacional reside no pobo español do que emanan os poderes do Estado.
3 – A forma política do Estado español é a monarquía parlamentaria.
Porén, a historia tomou un camiño diferente, e o que realmente está a suceder é que o poder imperialista estadounidense decidiu amputar unha das partes máis importantes da soberanía española, que foi a súa propia defensa.
Así, esta situación acentúase, cando se instala a base aérea de Rota (por certo, unha base do imperialista norteamericano, que se pactou en 1953, o 23 de setembro). Aquí acaba cun anaco da súa integridade física e , sobre todo, cunha parte, pero unha parte substancial da súa soberanía, a da lexítima defensa.
Pero o que sería unha base aérea tamén é naval. Esta é a coñecida como Ruta NAVSTA (con códigos IATA ROZ OACI LERT).
Para que entendamos o alcance desta ocupación do territorio español por parte dunha potencia estranxeira, estamos a falar de algo así como a concesión de 2.400 hectáreas, territorio de todos os españois.
Din hipócritamente que este territorio segue a ser nacional.
Preguntamos de quen é, de España ou dos Estados Unidos de Norteamérica (USA)?
Iso si, os gobernos españois din que o citado territorio é español, así como a embaixada de EEUU.
Observe agora a incoherencia patrimonial: “España non poderá, en ningún caso, recuperar o seu uso, nesta base aeronaval e, se quixese facelo, antes do 9 de setembro de 2024 tería que facelo, previa comunicación a EEUU e que esta deberá facerse mediante comunicación a máis tardar o 9 de setembro de 2023. A día de hoxe, dita base ten 2.594,03 hectáreas, é dicir, 24 km2 ou 6.000 hectáreas. Case calquera cousa.
Pero hai máis dúas bases militares, unha en Morón de la Frontera (Sevilla) e outra en Rota (Cádiz).
Parece que o persoal militar estadounidense en ambas as bases é duns 8.000 homes.
Referímonos agora ao que se refire ao equipamento militar e, quen decide sobre o que España ten que adquirir ou fabricar, decídese en Washington e ou no Pentágono, ou en EE.UU.
Tamén se deciden, nestes dous centros de decisión, os continxentes militares das tres forzas armadas e cumpre os respectivos gobernos en servizo en España, independentemente da súa formación política.
O 12 de marzo de 1986 celebrouse un referendo no que se determinou que o resto da soberanía nacional, en materia de defensa, sería entregado oficialmente á rama de guerra ofensiva ao servizo dos estadounidenses, designada como OTAN (Organización do Tratado do Atlántico Norte).
O resultado deste referendo foi bastante axustado, pois, conseguiu a adhesión, cun 52,54% dos votos a favor, tendo desde entón a España, pasando a ser suxeita de facto, en materia de defensa dos americanos. O xefe do Goberno daquela en España era Leopoldo Calvo Sotelo. Parece, porén, que por interpretación non se inclúen expresamente os territorios de Ceuta e Melilla, pero non se inclúen as Illas Canarias.
O actual xefe da OTAN é un empregado de todo o servizo estadounidense e é o señor Jens Stoltenberg, economista e noruegués, que asumiu a dirección desta organización, para ataques bélicos, hoxe en todo o mundo, dende o 1 de outubro de 2014. A súa sede oficial está situada en Haren, no Boulevard Leopold III, en Bruxelas, Bélxica.
Dos outros tramos da soberanía española xa entregados aos americanos ou á súa rama de Bruxelas, encubertos co nome de Unión Europea, farémolo no seu momento.
Se el primero en comentar