Como financiar a crise (V)

Por  José Vieira

Eurobonos      

Comezamos polas limitacións resultantes de pertencermos ao espazo euro (zona euro)

Definiremos eurobonos como sendo títulos teóricos de débeda pública, que se podería emitir polo conxunto de países da Eurozona, podendo ser en euros ou noutra “currency” calquera.

Con este subtítulo, só queremos pór en evidencia, que todos os socios da chamada eurozona, non dispón dos instrumentos necesarios, en política fiscal e monetaria, que os países que os poden utilizar, a seu favor, logo unha situación de desigualdade manifesta. Por exemplo, o poden facer plenamente, países como os Estados Unidos da América do Norte, o Reino Unido, o Xapón, etc.

Esta situación, veu a conducir a que os países da  Eurozona, estivesen  constreñidos á construción de orzamentos equilibrados, chamados  presupostos sustentados, o que dunha maneira máis popular, mostra o camiño, ao que adherimos, de libres ganas a unha regra de ouro que se titula de  austeridade, sempre que rompemos un conxunto de obrigas.

Esta regra, a que chamamos de ouro, ten sido o cabalo de batalla dos países de economía máis sustentada, ou de maneira máis evidente, que ten orzamentos estatais con superávit, o que significa que os seus ingresos, se mostran máis grandes do que os seus gastos. Son os países do Norte da Eurozona. Esta fortaleza, orzamentaria, fai que teñan nun puño aos restantes as súas leis dunha forma ditatorial.

Antes de avanzarmos máis no tema, queremos recordar, que da Eurozona forman parte 19 países, que á súa vez pertencen a unha Comunidade, designada por Comunidade Económica Europea, normalmente designada abreviadamente por Unión Europea (U.E.).

O que é curioso é a retirada, aparentemente sen intención sospeitosa, da palabra COMUNIDADE. Pensamos que por ser esta palabra comunidade sinónimo de entre axuda, ou sexa, de solidariedade. No entanto estes son outros contos, así como unha nosa irreverencia.

Os escenarios en que se desenvolven as crises, son sempre con bases nunha sintomatoloxía, que como nas enfermidades humanas, necesita de ser diagnosticada para que se poida aplicar en tempo e calidade, as medicinas terapéuticas adecuadas.

Esta crise que se está a desenvolver, ten unha etioloxía completamente distinta, da crise anterior, referímonola Recesión de 2008.

 Segundo o criterio de apreciación da forma de vivir dos países do Sur da Europa, os países do Norte da Eurozona, sempre indican os primeiros, como vagos, non traballadores, e que derrocan o diñeiro en festas e en burdeis. En resumo, que gastamos por encima das nosas posibilidades.

Os maos e irreverentes xuízos se quedan con quen os formula.

Coas políticas de austeridade que nos foron impostas, a cando dos rescates, durante a crise de 2008, as enfermidades contraídas, aínda hoxe, non están completamente superadas, pór as economías dos países intervidos.

Actualmente, como é do coñecemento de todos, xa era evidente, que a economía Mundial estaba a entrar nunha crise. Moitos países, xa estaban en estancamento económica, así como, mesmo algúns outros, crecían negativamente.

Como isto, non fose xa un cadro suficiente negro, se desenvolveu conxuntamente con esta, unha fulminante pandemia, “o coronavirus 19”.  Supóndose que se teña iniciado na China en decembro do ano pasado, no entanto, non para de se expandir por todo o Mundo, de aí ser unha pandemia e non unha epidemia.

Estamos en maio de 2020 e, lonxe de estar dominada, se expande nas Américas, e aínda un pouco por todo o resto do Mundo. O número de mortos atinxe xa largas decenas de miles de vítimas. E como un virus que se prendida, non escolle se a vítima es rico ou pobre, capullo ou santiño.

Esta agravante, non só é allea as ganas de calquera un dos países, que sofren esta grave situación económica, como aínda, dá unha reforzada característica esóxena á crise económica en cuestión.

Pasemos a falar, moi sucintamente das vantaxes de estarmos no Euro.

Para os que adherimos  à moeda única, o Euro, unha das principais vantaxes, pronto  a partida foi a posibilidade de termos un medio de pagamento común e que para alén diso, sería unha moeda máis forte, que a de calquera dos  respectivos socios. Máis, se podía equiparar co dólar dos Estados Unidos da América (hoxe como sabemos o seu valor es superior ao do dólar, pero iso se caída para outros artigos).

Outra enorme vantaxe, ten a ver coa entidade que a emite, o Banco Central Europeo (B.C.E), que dato a súa capacidade de ser o emisor da  Eurozona, o pode facer sen ser afectada, por flutuacións indesexábeis(sen que, mine o valor do euro), quere nos mercados de mercadorías como nos financeiros.

Non imos entrar neste momento, no problema do control do B.C.E., pois este é participado polos bancos centrais, dos respectivos socios, que son os países da Unión Europea, mesmo dos que non están na Eurozona, mais que a ela pertencen.

Coa crise da pandemia e das  respectivas medidas de illamento, se deu a paraxe das actividades económicas, a todos os niveis, o que resultou, como non podía deixar de ser, un desemprego  fenomenal pois, xa son decenas millóns, de parados a nivel mundial, e consecuentemente, a creación dun estado de pobreza, verdadeiramente imposíbel de soster, sen medidas, non só urxentes como excepcionais e xerais.

No seo da Unión Europea, se poden por moitas preguntas, cuxas respostas serán necesariamente difíciles de contestar dunha forma satisfactoria.

Nas circunstancias actuais, terá que haber un aumento do gasto público e, como tal, na maioría dos países, se non en todos, da Eurozona implicará un aumento dos seus déficits fiscais.

Non entramos en avaliacións, no entanto, podemos avanzar que poden, esas necesidades, superen en máis do 10% do PIB global.

COMO IMOS FINANCIAR ESES DEFICITS, SEN POR EN RISCO A SOLVENCIA DESES PAISES! 

Como sabemos, temos moeda única, non podemos pola rotativa a emitir diñeiro.

Esta a situación a curto prazo, no entanto, se pregunta se non será esta o momento indicado para “SE DESLIXITIMAR Os MAOS VENTOS DA EUROZONA E DA UNIAO ECONOMICA E DE TRABAR A SÚA DESINTEGRACAO!

O BCE, en 18 de marco, deste ano, reaccionou á situación e puxo en marcha, O PROGRAMA DE EMERGENCIA CONTRA PANDEMIAS ( PEPP, por súas siglas en inglés) e, aquí está un  cambio esencial e fundamental.

Foron facilitados 750 mil millóns de Euros para compras de débeda pública sen necesidade de seguir ningún ratio do capital aportado por cada país ao BCE. Isto significa que pode comprar “tanta débeda canto a que estime ser necesaria”. Esta é unha mellora importantíssima respecto ás intervencións anteriores.

Con esta indicación, de boa practica, nos parece natural, que debe de ser esta entidade, a que monitorize os déficits fiscais, crecentes dos países da Eurozona.

Será aquí que entran, necesariamente os Eurobonos.

Serán estas necesidades, suplidas pola emisión de Eurobônos, e naturalmente, hai que aproveitar a ocasión que se en os depara.

Se pon, no entanto, unha limitación sobre esa posibilidade dada a falta de estatuto xurídico, para o facer. Para tal, habería a necesidade dun consenso para alterar os tratados. Parécenos, unha vez máis, que esta é a oportunidade de ouro para o conseguir.

Outros países que non están ligados a Eurozona, o ten máis fácil, pois ten os instrumentos para o facer. Isto é, non están suxeitos ao PACTO DE ESTABILIDADE E CRECEMENTO (PEC), que é controlado pola Comisión Europea (C.E.).

Segundo, por exemplo, o profesor Larry Randall Wray, (profesor de economía do Bard Colige e ex-profesor da Universidade de Missouri- Kansas City), que o difícil non é por en pé este programa, “o difícil está en encontrar a disposición política para o arranxar”.

Recordemos a posición completamente non solidaria, e soberbia, así como contra o espírito da Comunidade, presentado pola Holanda, Finlandia e Alemaña, que pretenden, o século XXI, tornar seus escravos e, dependentes por tanto, os países do sur da Eurozona. Se trata dunha nova forma de colonialismo financeiro, instaurando un dominio socio político, a xeito de nazismo, do século XXI.

Supoñamos que se conseguía un acordo, para por en pé a emisión dos Eurobônos, e que estes non serían acompañados por un  Memoradum de Entendemento, cheo de condicións e restricións de  austeridade, os chamados  MoU (en inglés  Memorandum  of Understanding). Queremos, no entanto, avanzar, que se hai ganas, estes memorandum, tamén poden existir, sen seren a austeridade completa e asfixiante. Poderán ser completamente lixeiros (ligth).

 SE POE ENTÓN O PROBLEMA, QUEN DEBÍA EMITIR ESES EUROBONOS!

Teriamos dúas posibilidades ou o MEDE (recordamos, Mecanismo Europeo de Estabilidade) ou o Banco Europeo de Investimento (B.E.I.).

Non sería naturalmente, a nosa opción a utilización do organismo MIDE pois, este de má memoria, estivo sempre acompañado, en súas operacións de rescate aos países necesitados, dos xa referidos memoradum (MoU), que tanto dano trouxeron aos intervidos. Claro, como tamén dixemos, podían ser elaborados memoradum sen austeridade, no entanto, iso é o que a institución sabe facer.

Atención, que estes préstamos, a través do MEDE, en calquera dos casos aumentan os déficits, fiscais dos países.

Así que nos decantaríamos, polo BEI, que pode funcionar directamente cos países, como por exemplo, facer as transferencias de diñeiro directamente aos respectivos gobernos, desde que estes aprobasen as medidas.  E como tal non contarían para incrementar dos déficits.

 Atención, que a Alemaña e a Holanda, sempre quererán impor o seu despotismo, pero pode ser que con esta vía sexan máis tolerantes. Debemos recordar, que a propia Alemaña, lanzou un prestamos de cerca de 10% do seu PIB, a uns 10 días.

Temos toda a certeza, de que esta forma de colmatar as necesidades, de miles de millóns de euros, sería de máis simples, máis correcta e naturalmente a menos humillante para os moitos países que a van necesitar.   

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.