Chato Galante, tecedor de redes de Memoria na Galiza

HOMENAXE A CHATO GALANTE, INCANSABLE LOITADOR POLA XUSTIZA

Por María Ortega / Deputada de Patrimonio e Memoria Histórica de Pontevedra

Voz das persoas torturadas polo franquismo, Chato Galante tiña un sorriso eterno sempre nos seus beizos. Así o coñecín nas I Xornadas sobre Memoria Histórica –Na Loita Contra a Impunidade do ano 2019, á miña chegada á Deputación de Pontevedra como deputada.

Xa tivera escoitado falar del, lera entrevistas, vira o seu documental, pero comprobei que a súa presenza transmitía calma a pesares de todo o que vivira. Como persoa sosegada, dende o sosego argumentaba e transmitía a importancia da memoria como fortaleza e unha defensa incansable da liberdade , da xustiza e da reparación e da loita contra a impunidade de aqueles que asasinaron, vexaron e torturaron.

A súa achega persoal, aínda que breve, deixoume un pouso grande, como se tivera compartido con el a loita contra o franquismo e a impunidade durante toda unha vida. Creo firmemente que aquelas xornadas estiveron marcadas pola maxia de telo a el na cabeza e no corazón mentres organizabamos, dándonos apoio na distancia ata a súa chegada a Pontevedra. Os seus parabéns por como tivo saído todo gardámolos no pano do corazón.

Chato supuxo unha inxección de forza non só para min como deputada, senón para todo o movemento memorialista galego. Sempre instaba á acción e por iso se activaron na Galiza as querelas arxentinas que hai poucos meses se formalizaron por parte das familias Bóveda, Paz e Andrade. Podemos dicir que el foi o seu xermolo inicial e que el foi tamén o que teceu as redes para unir aínda máis e impulsar a todas as xentes galegas que traballaban na memoria.

Así o quixemos reflexar nós dende a Deputación na súa homenaxe o pasado ano nas II Xornadas de Memoria celebradas en Pontevedra facéndolle entrega a Justa, a súa compañeira, un agasallo no que se lía a lenda ‘A Chato Galante, por tecer redes de memoria na Galiza’, obsequio que ela recibiu afectuosamente asegurando que o propio Chato, cando viña ata o noso país, volvía a Madrid cargado de forza e ánimo pola enerxía que recollera na terra galega.

Chato era un home que se facía querer alí onde ía e deixaba a todas as persoas coas que compartía o momento sorprendidas coa súa maneira de actuar. A súa comprensión polo sentir propio dos pobos era tamén outra das súas ‘marcas’, e así o deixou ver nas súas estadías canda nós… Exemplo do seu particular ‘amor por Galiza’ foi cando na Illa de San Simón, despois dun acto en homenaxe ás vítimas, levantou o puño e comezou, como todos os que estaban ao seu arredor, a cantar o himno galego de principio a fin. Coñecíao perfectamente e interiorizárao estando na cadea xunto a compañeiros galegos, igual que tamén aprendera outras expresións vascas ou catalás.

Era un home optimista, non vía nada imposible e faleceu sen deixar de loitar un só momento da súa vida. Coñecida é a súa historia para escapar do cárcere no que estaba preso intentando facer un túnel para escapar quitando terra cunha culler. Como ben dicía o seu amigo Gus, sempre quixo excavar túneles de liberdade, e aínda que xa non estea, seguirá á nosa beira para que manteñamos a culler sempre en alto.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.