Por Jose Vieira
Temos escrito, varias veces, sobre o poder do PIB, no comportamento dos gobernantes.
Estes seguen as súas evolucións cun rigor e cunha liturxia, que máis fai lembrar que se trata dun credo relixioso, do que un mero instrumento de medición da actividade económica e, aínda por riba, sesgado.
Coa xustificación da súa evolución, os respectivos gobernantes á praza e ao longo do planeta, van ditando orientacións con vista a que este “ditador”, se presente o máis positivo e crecente posíbel.
Por tanto, é habitual se medir o comportamento da economía dun país, a través da evoluciona ascendente ou non deste señor.
Se acostuma dicir que os Estados Unidos da América do Norte, están a recuperar a súa economía post-pandemia pois, o seu PIB, está a crecer a un bo ritmo. Máis que esta situación é favorábel pois, na Europa, o crecemento do PIB, non se fai con tanta nitidez.
Este ditador, ten servido e continuará a ser a estrela, de presión da destronada primeira potencia mundial, os Estados Unidos da América do Norte.
No entanto, tamén a publicidade enganosa do occidente, para se desculpar de estar a perder a carreira do desenvolvemento, están manipulando os datos do seu grande concorrente, a China, indicando que se está a desmoronar, toda a economía chinesa.
Unha das últimas actitudes de mal perdedor, é considerar que se están a producir paraxes masivas das industrias chinesas, porque se están a producir cortes de enerxía eléctrica ás empresas. Máis, chegaron a indicar que a breve fragmento a economía chinesa caería nun colapso total.
No entanto, o máis inocuo que se ten lido na comunicación social, é que o modelo chinés se esgotou e, como tal, entrou nunha crise agónica, de quebra total. E que por tanto, o modelo americano é o gañador do campionatos cousas de malos deportistas…
Claman que “se acabou, pois, ao se tratar da inminente quebra da gran empresa chinesa e unha das 500 maiores do mundo, a Evergrande, será o principio do fin da China”.
O que é o Evergrande?
Se trata dun dos maiores desenvolvimentistas do negocio inmobiliario na China. Esta empresa é unha das maiores do mundo, por ingresos, bastando para iso, que a situemos no país en cuestión. Este promotor inmobiliario se dedica esencialmente á venda de apartamentos, de medio e alto standing. E posúe uns dous centenares de miles de traballadores.
A alerta para que algo se está a pasar, é alimentada polos americanos e seus socios europeos, e vehiculada ao Financial Times, que fai ese aviso, dicindo que esta empresa, ten presentado nos tribunais locais, unha cantidade inusual de accións xudiciais contra contratistas. E todo porque está terribelmente endebedada e non pode afrontar as súas débedas, por falta de patrimonio.
A pregunta que se debía propor, neste momento, é saber o que realmente se está a pasar, e como tal as autoridades, léase o Partido Comunista Chinés, está a en pánico, ou se á súa vez está a tomar medidas de fondo, moi máis globais, non porque o modelo se teña esgotado, mais si, porque todos os modelos son entes vivos e, como tal, necesitan de responder aos estímulos “feed backs”, para que se poidan reorientar convenientemente.
Así, todas as medidas que a comunicación social, baseadas na propaganda do “amigo americano e seus socios”, está levando a efecto, tentando pasar ao grande público a idea do fin do modelo chinés, non é máis do que esconder que o occidente foi inexorabelmente superado en todos os campos pola China.
Non se trata só dun corte por falta de capacidade de produción enerxética da China, existen outras razóns a xuntar para xustificar que o consumo sexa debidamente controlado. Este elemento, que lanzan como sendo outro sinal da quebra da China, parece máis que evidente, ser a tentativa de xustificar os oligopolios das eléctricas occidentais, que non paran de aproveitar para saquear as arcas da poboación vendendo a enerxía máis cara que o ouro….
Cambiemos un pouco, do aspecto da maledicencia occidental, contra a China e, aos seus esforzos para dar máis e mellor vida aos seus concidadáns.
Penetremos no IPPC, que significa, Panel Intergovernamental Sobre o Cambio Climático, cuxo o último, ou sexa o sexto, nos mostra un panorama espantoso, indicando que estamos, iso si, perante a“última oportunidade”, para evitar unha catástrofe climática.
Este traballo, se estende dunha forma moitísimo detallada á praza dunhas 4.000 páxinas, aparecendo en 2019, o último publicado, é moitísimo máis alarmante do que o anterior, que data de 2013. E só pasaron seis anos.
Segundo este Panel, todos os males que se verifican sobre o medio ambiente, son culpa do Antropoceno. Este é o responsábel do quecemento global, ou sexa, o home.
Sabemos que a temperatura aumentou máis ou menos 1 grado, que as concentracións de CO2 atmosférico, creceron desde a época pre-industrial máis do 30%.
Así que teremos que retroceder varios millóns de anos, para poder eventualmente ter, un panorama, algo semellante.
Tamén sabemos que durante o Piloceno (o período entre os 5,3 e os 2,6 millóns de anos), o Mundo en que vivimos, tiñan un nivel de CO2 de entre 360 a 420 ppm e actualmente nos situamos xa en 415 ppm.
O que podemos extraer do referido Panel, son os datos enriba referidos e, que inevitabelmente os políticos, teñen estabelecido, dunha forma inequívoca, que o cambio climático está a ser causado, pola actividade do home, non tendo eles calquera responsabilidade.
Mais deberá ser o home de per si o único responsábel?
Volvendo un pouco enriba, os chineses, realmente están a restrinxir a distribución da enerxía, dunha forma selectiva, para que as industrias menos contaminantes sexan as que usufrutúen dun abastecemento máis regular.
Se trata non só dunha medida de restrición por déficit de produción, mais sobre todo para selectivamente conseguir atinxir as metas que se propuxeron, no que toca a protección do ambiente.
O propio presidente Xi Jinping, ten insistido en reverter non só a desigualdade social, como tentar frear por todos os medios posíbeis, a destrución do medio ambiente. Pois, segundo as súas propias palabras, é neste planeta que temos que vivir e llo destruímos, como estamos a facer, nos estamos a exterminar, ou como mínimo, a vivir en cada vez en peores condicións.
A China, para obviar a produción de enerxía a través do carbón e do gas, está a desenvolver unha nova xeración de centrais nucleares, que serán moito máis inocuas, do que as actuais, pois, non funcionaron con uranio, como as actuais, como tampouco necesitarán de auga para o seu enfriamento. Estas producirán unha enerxía moitísimo máis ecolóxica e, na cantidade que o país necesita para o seu desenvolvemento, sustentado.
Isto é pensar nos seus cidadáns e na súa calidade de vida.
A estas medidas, se chaman de sa xestión dos medios dispoñíbeis e necesarios para a vida digna, que o político chinés ten como prioridade.
Vexamos o que pasa nos Estados Unidos da América do Norte.
Recordemos que en 1959, o físico nuclear Edward Teller, advertiu que a industria petroleira, a continuar a explotación intensiva das xacidas petrolíferas, e polo tipo de tecnoloxía utilizada neste tipo de actividade, se faría sentir un impacto irreversíbel, para a supervivencia da humanidade. Non contentos con acelerar a explotación, se lanzaron aínda máis, na obtención de petróleo das capas basálticas, aínda máis dañino para o medio ambiente.
Os americanos ocultaron ao resto do mundo, os efectos criminosos desta actividade, protexendo, as maiores empresas do mundo do ramo, como por exemplo a Exxon e a BP, entre moitas outras e, as defendendo por todas as formas, mesmo sabendo que a súa actividade era criminal, para o Planeta Terra en que vivimos.
Por outro lado, vemos unha vez máis, que os chineses, están empeñados en reorientar os consumos enerxéticos, da súa poboación, así como subsidiando as transformacións nas súas casas, a largo prazo, para que as poboacións poidan utilizar a enerxía que necesitan a prezos compatíbeis coas súas posibilidades. Mentres tanto pasa na China, no “civilizado e ultra desenvolvido occidente”, se permite que as eléctricas especulen de forma criminal, a enerxía, practicando dunha forma oligárquica, prezos estratosféricos, deixando millóns de cidadáns sen posibilidade de recorrer a enerxía no inverno, para se queceren.
Mentres no lado occidental, se culpa o individuo polo consumo esaxerado de enerxía e de polución, cando todos sabemos que non é o individuo o culpábel pois, o ser humano está integrado nunha máquina da cal non ten capacidade de se liberar ou de inverter o sistema.
A pregunta é naturalmente de quen é a culpa?
A culpa é do capitalismo industrial e salvaxe e da súa adición irreversíbel aos combustíbeis fósiles.
Ou o que é mellor dicir, que os políticos americanos, dunha maneira xeral, ignoran os seus semellantes a non ser en vésperas de eleccións.
Podemos dar un exemplo de como se distribúe a contaminación, na poboación global:
– así a poboación máis rica do Norte, que é a menos populosa do globo, nos últimos 25 anos, contaminou máis do dobre do que os 3.100 millóns das poboacións máis pobres.
Dito dunha maneira máis explícita, os 10% máis ricos, utilizan 45 % de toda a enerxía relacionada co transporte e cerca de 67% da enerxía consumida no transporte por avión.
As 100 maiores empresas occidentais, provocan cerca de 70% das emisións de carbono do mundo de efecto invernadoiro.
Conclúente non?
O desplante da propaganda americana, así como o resto dos seus socios do occidente, que se dan ao luxo de atacar a China, por exemplo, dicindo que ao quereren eliminar moitos dos fertilizantes agrícolas, por seren contaminante e, teñan como resultado, unha diminución da produción agrícola, cousa que os dirixentes chineses xa están facendo os axustes, para obviar o mellor e máis sustentábel posíbel.
No entanto, non podemos esquecer que o negocio dos fertilizantes é un feudo da multinacional americana Monsanto. Logo as titulares da comunicación social occidental, afirmaban “que os gobernantes chineses anunciaran, que o pobo chinés deberá comer menos”. Esta calumnia nin merece comentario.
O que acontece é que os americanos, non conseguiron asimilar, que foron superados polos chineses como primeira potencia mundial en todos os sectores (económicos, científicos e até na loita contra o cambio climático). De aí que como vimos no pasado recente, o anterior presidente dos Estados Unidos da América do Norte rompeu cos acordos de París ou non os ten na debida atención o actual.
Terminamos este, dicindo que na concesión da economía até ao momento, se ten valorizado practicamente só os fluxos e a acumulación de riqueza monetaria, sen se preocuparen das consecuencias ambientais que a escravitude ao PIB, ten carrexado para este mundo en que vivimos.
A soberbia cega a capacidade crítica, no entanto, ese é o obxectivo do capitalismo global liberal.
Se el primero en comentar