50 anos da morte do poeta Pablo Neruda

a CIA, non quería deixar, cabos soltos e así mandou executar o envelenamento de Pablo Neruda, coa bacteria Clostridium botulinum, que foi inxectada polo persoal ao servizo da CIA, no hospital, conforme o propio poeta comunicou, pouco antes de morrer, polo teléfono a seu chofer Manuel Araya

Por José Vieira

Imos recordar a pasaxe dos 50 anos da morte do gran poeta chileno, que reparaba no nome pseudónimo, que máis tarde, foi considerado como seu nome propio, se trata de Pablo Neruda.

O seu nome de bautismo era de Ricardo Eliécer Neftali Reyes Basoalto, nacendo a 12 de xullo de 1904, en Parral no Chile, morrendo no hospital en Santiago do Chile, a 23 de setembro de 1973, por envelenamento.

Este poeta, está considerado como un dos maiores poetas do século XX, sendo Premio Nobel o ano de 1971.

Pablo Neruda, foi esencialmente un poeta extraordinario, mais cultivou outros ramos da literatura, sendo un brillante escritor. Tamén foi un excelente diplomático e político estando no activo constantemente de 1919 até practicamente a súa morte en 1973.

Non partillamos, por nos pareceren pouco fiabades as xustificacións da asunción do pseudónimo de Pablo Neruda. Por iso non perfilamos ningunha das teorías acerca do mesmo.

Reparemos, que o seu pasamento por envelenamento, sempre rexeitada esa causa, polas autoridades de Augusto Pinochet, foi días despois do criminal golpe de estado, perpetrado, promovido, e apoiado, polos Estados Unidos da América do Norte, levado a efecto técnica e programada pola CIA (servizos de intelixencia americanos, que teñen esta axencia, como especialista en actividades criminais para levar o terrorismo americano polo mundo) e, executado polo exército chileno, instruído por esa organización criminal enriba referida (1).

Este xenio da poesía que estivo nos movementos da Vangarda e no Pos-modernismo literario.

De que o acusaba o réxime de Augusto Pinochet, para a súa eliminación, era a de ser un militante do Partido comunista do Chile. Era membro da Academia Estadounidense das Arte e das Ciencias, da Asociación de Linguas modernas da América.

Foi Premio Nacional de Literatura do Chile en 1945, Premio Lenin da Paz en 1953, este colectivo, tendo entre outros como compañeiro neste galardón o español e pintor Pablo Picasso, o seu poema de entón foi “Que desperte o leñador”.

Tamén posuía a Orde do Sol do Pavo de 1966.

Era “Doutor Honoris Causa”, pola Universidade de Oxford, entre moitas outras distincións, en que se recoñecía o seu mérito.

A Pontificia Universidade Católica do Chile, o nomea “Doutor Honoris Causa” e en 1969, a Academia Chilena da Lingua o nomea membro honorífico.

En termos políticos, foi Senador chileno, en 1969, durante as campañas para a presidencia da república foi elixido pre-demandante á presidencia da república, no entanto abdicou a favor de Salvador Allende.

Gústanos referir, que outro gran premio Nobel da literatura sur americano, Gabriel García Márquez, o consideraba como sendo o maior poeta do século XX en termos absolutos, para este premio Nobel, significaba en todas as linguas.

Ora era precisamente ese súa excelsa calidade de intelectual, e seu social empeñamento, así como a súa total sintonía co seu amigo Salvador Allende, que incomodaba a extrema dereita chilena e sobre todo aos americanos, que vían este gran escritor e poeta comunista, como un perigo espantoso, para a progresión fascizante (a modo da batuta de seu macabro cerebro que repara no nome de Henry Kissinger, na altura secretario de estado do Presidente americano Richard Nixon) da influencia e colonización da América do sur, que pronto sería o seu patio de diversións.

Foi así, que co golpe de estado en curso, en pleno desenvolvemento, desde o asalto a “A Moeda” o día 11 de setembro e, a eliminación física do seu lexítimo Presidente Salvador Allende, a CIA, non quería deixar, cabos soltos e así mandou executar o envelenamento de Pablo Neruda, coa bacteria Clostridium botulinum, que foi inxectada polo persoal ao servizo da CIA, no hospital, conforme o propio poeta comunicou, pouco antes de morrer, polo teléfono a seu chofer Manuel Araya.

Este poeta tivo e continúa a ter unha influencia na gran maioría dos poetas vivos, pois a súa poesía é rigorosamente incombustíbel.

O día 18 de xullo de 1917, publico o seu primeiro artigo titulado “Entusiasmo e perseveranza”, estaba na altura e por moito tempo vivín en Temuco, no diario “LA Mañana”, mais a súa estrea en termos de poesía publicas consta ser o ano seguinte (1918), na revista “Corre-Vuela”. Desde aí este poeta xamais deixou de publicar de escribir e de intervir na vida literaria e tamén na vida política.

Non pode deixar de referir, a pasaxe dun documental, pola TVE2, o día 23 polas 20,20 horas. Cremos ser unha homenaxe ao poeta Pablo Neruda, no entanto, para quen realmente coñece a súa calidade, este documental, pasa unha imaxe do poeta do político e do home bastante destorcida do grande que foi. Resta dicir sobre este documental, que se tratou dunha variación sobre unha faceta dolorosa e incombustíbel, que non sabemos se demasiado fantasista e distorsionada do poeta.

A bibliografía deste extraordinario poeta, trouxen até nos títulos que estarán sempre presentes e relidos como auténticas pezas da máis excelente arte poética, como:

– “Canto xeneral” 1950

– “Los versos del capitán” 1952

– “Las uvas y el viento” 1954

– “Odas elementales” 1954

– “Cen sonetos de amor” 1959

Optamos por manter os títulos en español

Non podemos deixar de ter unha palabra de relevancia para un dos seus máis coñecidos libros de poemas, se trata de “Vinte poemas de amor e unha canción desesperada” que veu a luz o ano de 1924.

Foi en vida un poeta que vendeu moitísimo os seus libros o que fixo que os seus dereitos de autor, asumisen valores para a altura elevados. Este poeta con eses rendementos, fixo unha gran doazón do seu patrimonio a Universidade do Chile de 5107 libros, dunha colección de 8400 caracolas dunha hemeroteca de 263 títulos e de 155 discos. Esta doazón está custodiada no Arquivo Central Andrés Bello da Casa de Estudos.

Sempre foi xeneroso cos seus semellantes.

Estivo gran parte da súa vida política ao servizo do seu país, sobre todo co diplomático, tendo entre outros lugares sido o embaixador do Chile en París, abandonando este lugar unicamente por cuestións de saúde.

Como podemos ler neste texto, a saña política dos americanos e en especial das súas axencias Internacionais de terrorismo, como a CIA, xamais poderán deixar frutificar a liberdade ou a democracia plena (véxase o caso da Venezuela e na América central de Cuba), na América do sur en especial, pois, sempre consideraron que esta era o seu patio de disfrute e de experiencias de todo o tipo e, sobre todo gratuíto o case gratuíto.

Paz, solidariedade, fraternidade, liberdade e democracia e, que sexa un punto de referencia a seguir, para o mundo dos poetas e dos homes libres, a de este gran poeta e mártir da seu país. Unha vítima máis da saña criminal dos Americanos do Norte (USA).