Suxeito de ruptura

Por Sara Outeiral

Coma cidadá, muller e feminista non pode deixar de preocuparme o auxe da extrema dereita e a imposibilidade da esquerda de darlle axs cidadás unha alternativa de ruptura co réxime.

Declaracións de Santiago Abascal (Vox) para derogar a lei contra a violencia xénero son so o inicio de propostas que fan perigar os dereitos humanos de todas as mulleres. Pablo Casado (PP) propoñendo baixar o SMI. Albert Rivera (C ́s) créndose o abandeirado do feminismo defendendo a xestación subrogada. Todos eles incluíndo con demagoxia en cada debate o dereito dos pobos a decidir, o dereito a autodeterminación.
Aquí a cuestión, o relato do medo e victimismo lles funcionará?

Ademais, atopámonos cun Unidas Podemos debilitado e fracturado, un Psoe que non é máis que unha falacia que non se pode etiquetar coma partido obreiro e si un aliado do réxime máis outros actores que non conseguiron soportar todos os cambios políticos e sociais. Estamos nun momento de descomposición/refluxo e futura recomposición da esquerda. O ciclo do 15M rematou e a ilusión por un suxeito de ruptura quedou frustrada polas trabas internas, un discurso demasiado moderado e as falacias desta decidida extrema dereita.

Logo desta reflexión nada optimista de cara as eleccións, creo que debemos saír de igual forma a votar con responsabilidade en cada territorio, votar a esquerda do Psoe. Non vos tomedes o meu análise coma un chamamento a non exercer o noso dereito, senón que todo o contrario, un chamamento a construír un verdadeiro espazo de ruptura adaptándonos as circunstancias actuais.

Dende o meu punto de vista sobre todo debemos apoiarnos nos movementos sociais e tomar exemplo deles: O movemento feminista, os/as pensionistas, o movemento polo cambio climático, o sindicato de inquilinas,… A organización da xente da rúa é a que trae un raio de esperanza para mudalo todo. Conseguir loitar para a maioría social agredida, para as clases populares, cun proxecto forte, horizontal, feminista, anticapitalista, antifascista, ecoloxista por e para todxs. Un espazo onde volvamos a inundarnos do municipalismo do 2015 e a unidade popular non sexa unha loita de cotas de poder. Conseguir facer fronte ao impulso das oligarquías cun discurso valente que se rearme contra á austeridade, a precariedade e ás políticas neoliberais.

“A peor loita é a que non se fai.” Karl Marx