Cadernos persoais, de Lois Pereiro

Por Ramón Nicolás / Caderno da Crítica

“Meine liebe, se fose posible deixar de ser o que somos, de non ter feito o que fixemos, nin ser o que seremos, nin ter o cadavre que teremos”.

Isto escribía Lois Pereiro en setembro de 1989 nun apuntamento ao fío dunha viaxe que realizou a Francia, Bélxica e Alemaña. Escritos deste xorne, mais tamén poemas, completos ou aínda en fase embrionaria, aforismos, vivencias, anécdotas, pensamentos ou reflexións de carácter heteroxéneo -operativas tamén para deseñar un outro perfil do poeta- son os textos que integran estes Cadernos persoais que Chan da Pólvora editou hai uns meses baixo a edición de Héctor Cajaraville xunto coas chamadas “contornas” a cargo de Fernando Saco e Inés Pereiro.

Alén dunha verdadeira fervenza de referencias culturais, musicais, cinematográficas e literarias que repousan neste libro hai tamén moitas preguntas con ou sen resposta, e afirmacións que serven para reconstruír, dalgún xeito, unha personalidade única…, unha delas, tras unha viaxe, é a que apunta ao que trae Lois Pereiro canda si dunhaa viaxe: “capacidade de mirar”. En efecto, hai aquí unha ollada sobre el mesmo, sobre a súa vida, sobre a literatura e a música que non é común atopar -menos aínda editada- e que ademais se completa coa edición dun interesante Dietario que escribe para Isabel Romero, muller de Xosé Manuel Pereiro, irmán do autor, onde espella a experiencia da promoción dos seus libros mais tamén a presenza da enfermidade, isto é, ese día a día da doenza onde salienta a presenza do apoio da familia e as amizades: Josito, Isa, Eloísa, Pati, Paco Macías, Vari Caramés, Lupe Gómez, Manolo Rivas: “almas prendidas coa miña case en cada momento”.

Nas devanditas, e suxestivas, contornas Héctor Cajaraville realiza unha descrición analítica do contido dos cadernos e unha análise cumprida dos mesmos, alén de valorar a pertinencia da súa publicación malia pertenceren a unha esfera íntima e intimista do autor. Sen dúbida esta publicación reformula, se non o estaba xa, a etiqueta de poeta maldito porque Lois Pereiro era un poeta, si, pero moito máis. Outro texto -“As viaxes de Lois Pereiro por Europa” a cargo de Fernando Saco- ofrecen a memoria das viaxes compartidas con Lois por Europa e Inés Pereiro regálanos un minucioso percorrido pola experiencia compartida desas viaxes e do seu irmán.

Un día coma hoxe, xustamente o vinte e cinco cabodano de Lois Pereiro, era de regra atender a esta publicación que, ao mesmo tempo, contribúe a manter viva a memoria do poeta monfortino.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.