Xa estamos á beira do abismo

Como acontece, na maior parte dos brotes ocorridos de inflación, esta comeza por ser moi sutil, como cando tomamos un medicamento que non nos gusta, mais que na van dando dunha forma faseada, como que o imo tragando sen grandes reclamacións

Por Jose Vieira

Estivemos en el supermercado, estes días, véspera do festivo e, verificamos que xa había varios produtos que variaran de prezo, así como había algúns outros, que primaban por ausencia, nas góndolas habituais.

Non tiven unha reacción de sorpresa moi grande, pois, temos vindo a ser alertados por un movemento alcista dos prezos dos produtos alimenticios e non só.

Tamén é correcto que xa vimos alertando que esta situación se ía a dar e, con especial frecuencia, canto máis próximo ao Natal, máis se faría sentir, en relación a xéneros alimenticios, así como as bebidas, en especial as espirituosas, mais consumidas nestas ocasións.

Por outro lado, vemos todos os días nas noticias, sexa en que segmento destas sexa, a alarma da subida xeneralizada da maioría dos bens, quere sexan materias primas, quere sexan bens de equipamento.

No entanto, o que temos visto causar maior impacto nas poboacións do entorno, é a subida do prezo da enerxía eléctrica.

E claro que esta subida da enerxía, ten servido de “leit motiv” para que, un gran número de produtores, se auto xustifiquen, aplicando aumentos de prezos aos seus produtos, dunha forma indiscriminada. Non sabemos mesmo se non só esaxeradas se non especulativas.

É aquí, que nos xorde unha pregunta, para a cal procuraremos encontrar respostas coerentes para a súa solución.

Porque soben os prezos das “cousas”, neste momento? 

Os prezos das cousas soben, por moitas e variadas razóns, no entanto, moitas desas xustificacións, son difíciles de dixerir ao común dos mortais.

O que realmente nos sorprende é que as persoas non teñan aínda reaccionado coa subida dos prezos.

Como acontece, na maior parte dos brotes ocorridos de inflación, esta comeza por ser moi sutil, como cando tomamos un medicamento que non nos gusta, mais que na van dando dunha forma faseada, como que o imo tragando sen grandes reclamacións. No entanto, este inicio do brote inflacionista, acaba por se vir a acelerar, pois, os axentes económicos, ao veren que o efecto inicial foi pequeno ou pouco significativo, aceleran o proceso de aumento dos prezos, logo o proceso inflacionista.

Troquemos esta nosa indicación, de como comeza o proceso inflacionista, explicando como un exemplo máis común.

Se imos a unha cafetería e tomamos un café, e se na hora de cobrar, nos levan en vez do prezo habitual máis 10 céntimos, non nos gusta nada da situación, aínda que, volvamos o día seguinte considerando que o señor da cafetería, tería as súas boas razóns para necesitar de cobrar máis 10 céntimos por cunca.

O que aconteceu, é que o cliente do café que pagou máis 10 céntimos, acabou por aceptar psicoloxicamente a necesidade de ser agora necesario pagar, os 10 céntimos máis, do que anteriormente e, descoida.

Pasados un mes, o mesmo señor vai tomar outro café no mesmo local e cando vai a pagar, xa cobran máis 5 céntimos. E pasado máis 15 días, o aumento de 5 céntimos pasa para 10, por unha cuestión de trocos. Este, é o proceso de adormecemento, que o sistema acostuma a utilizar, para seguir aumentando os prezos.

Pasemos a unha análise, que todos podemos facer, en función de que realmente tamén estamos pasando a diario por ese proceso.

Dadas as restricións impostas, para dar o combate a pandemia, que se instalou o noso día a día, houben a necesidade de cortar o funcionamento normal de moitos locais, ónde se vendían os produtos ou servizos, que normalmente necesitabamos.

Que aconteceu?

Por un lado, os donos deses establecementos, que aínda que fosen apoiados polos organismos de Estado, talvez nunha medida inferior ao que supoñan que debían ser apoiados e, por outro lado o confinamento a que as persoas foron obrigadas a respectar, fixo que as receita dos respectivos negocios, fosen moi inferiores ao que estaban  desexosos de usufrutuar, para  solventar as súas necesidades, de cubrir os custos e os beneficios esperados.

Cando, se comeza a normalizar a “praza pública”, en que as persoas xa saen a facer as súas compras, os referidos donos das empresas que estiveron cerrados o a traballar, aínda que a un ritmo moi máis a baixo do habitual, ao veren unha luz ao fin do túnel e, como non, buscan agora vender os seus produtos por un prezo substancialmente máis elevado, como para se resarcir das perdas anteriores.

Entón estes prezos, máis elevados, en xeral, non teñen adherencia cos aumentos de custos de materias primas, son estabelecidos arbitrariamente, por un efecto psicolóxico, o de desexar recuperar, o que non gañaron, durante o tempo das máis severas restricións e, no máis curto espazo de tempo, se posíbel até enriquecer.

Despois tamén existen as desruptividades provocadas polos paróns das actividades económicas, o que fixo, con que, se tivese desaxustado o equilibrio entre a oferta e a procura das máis diversas materias primas.

Este desaxuste foi tanto máis grave, pois como temos observado na economía globalizada, as cadeas dos diversos fornecedores de produtos e materias primas, funcionaban antes, unicamente polo sistema de “just- in-equipo”, ou sexa, producir e entregar, só o que está petición.

É a política de non ter stocks (non haber custos de imobilización de produtos fabricados e almacenados), por un lado, mentres por outro, tamén axudou de forma negativa a deslocalización da produción. E producións deslocalizadas, implican pola maioría das veces, o recurso a complexas formas de transporte, até ás zonas de consumo, logo un encarecemento do custo de transporte.

Como todo isto non fose suficiente, como xa temos referido en anteriores intervencións, a constitución dos “carteis” (no sentido de asociacións de empresas que se dedican a producir e a distribuír algún ou algunhas materias primas, pactan prezos estratéxicos normalmente moito por cima dos que habitualmente ofrecían se estaban en competencia normal) de produtores e  distribuidores de enerxía, así como, as outras asociacións de produtores das materias primas que permiten a produción das enerxías que chegan ao consumo, quere empresarial quere particular, elevan os prezos dos seus produtos, facendo que os prezos de partida nas  subastas, comecen en valores moitísimo máis elevados, do que sería normal.

Non podemos esquecer neste conxunto de elementos alimentadores desta situación, xa inflacionista, a acción das políticas monetarias e fiscais, que dunha forma natural, incrementaron as chamadas tensións inflacionistas (políticas monetarias expansionistas).

Tampouco podemos esquecer que os propios gobernos, ten vindo a declarar, que non se trata do aparición dunha inflación, con caraterísticas de permanencia, mais si de algo conxuntural, axustes da oferta á procura e, por tanto, cun carácter temporal.

Creación deliberadamente das chamadas ondas de optimismo.

Enténdese que non se poña en pánico as poboacións, o que non se entende, é que non se esclareza, que o que esta aí e, como se ten que reaccionar en relación a esa situación.

O obscurantismo, non é unha política de aconsellar.

Até porque, dentro de moi pouco tempo, o Banco Central Europeo, no caso da Europa, e os respetivos Bancos Centrais de cada país comunitario, tenderán que mudar o tipo de políticas monetarias, o que será tremendamente penoso, para todos os cidadáns que teñen préstamos hipotecarios ou de calquera outro tipo, pois, os tipos de xuro terán que subir, recortando aínda máis as posibilidades das familias, para faceren fronte a escalada de prezos da inflación.

Dunha forma moi simplista o que acontece é o chamado círculo vicioso inflacionista:

– prezos máis altos, maior gasto normal das familias, menor cantidade de compras, máis dificultades de ch- menos procura, se contrae a oferta, menos empregos, menos salarios, menos capacidade de gasto

– maior desemprego, e ao mesmo tempo o custo de vida a subir, o que significa aumento de pobreza, pronto aumento de desigualdade.

Así temos, resumindo:

– Subida de prezos máis desemprego e como non podía deixar de ocorrer, a economía a contraerse.

Como podemos ver, o panorama que nos espera, é realmente bastante penoso e, é necesario que os gobernos tomen as medidas necesarias, para que as familias máis débeis, non sexan marxinadas dunha vida minimamente digna.

Imos pasar algúns números para que se poidan ver, que o que estamos a dicir xa está aí

Se dicía que a inflación do IPC, (prezos no consumidor, en relación á cesta de produtos), sería duns 2,5% homologa, no entanto, e aínda, solo cos números de outubro, xa imos nos 6%.

Tamén se dicía que o crecemento da economía española sería este ano un record na Europa, no entanto, nos quedamos practicamente só por mínimos que non cobren da metade das expectativas, pois, a inflación xa existente, comeu todo o presunto crecemento.

Máis, damos algúns números que identifican moito claramente esta situación: chegar ao fin do mes, contracción da procura de bens non esenciais.

– neste momento as familias xa se empobreceran en 8.100 millóns de euros, só entre xaneiro e agosto inclusive

– que as empresas en igual período de tempo tamén deixaron de gañar, algo como uns 10.800 millóns de euros. No entanto, queremos alertar, que esta quebra non significa naturalmente aínda unha perda. Se trata unicamente dunha merma en  los beneficios.

Ambas as situacións llas sumarmos daría unha cifra duns 19.900 millóns de euros, mais atención, se o mantemento dos custos de enerxía continúa a subir o a manterse, se estima que ao final do ano chegamos a unhas perdas e diminucións de beneficios, para o conxunto da sociedade, do ano e país, duns 30.000 millóns de euros.

Como podemos ver neste texto, o futuro pinta bastante escuro e, como tal, no horizonte parece que a tormenta non para de aumentar.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.