Relatos ao Socaire do Esquecemento | Asociación Viguesa pola Memoria Histórica do 36
Por Cristóbal López Pazo
Vivimos nun perpetuo consentimiento. Carecemos incluso da renuencia dos que nos precederon. Vivimos tan cargados de hombreiros polo peso da barbarie que acostumámonos a sobrevivir aplastados nun mundo unidimensional.
Algunha imaxina no 2020 que Vigo estivera coroado por un monumento de exaltación ao machismo e toda a súa violencia contra as mulleres? Que na nosa cidade campearan memoriaís que recollen como heroes aos supremacistas ou pederastas ou a calquera que otrora enarbolara a bandeira da barbarie? Seríamos capaces de convivir coa ignominia ou ergueríamonos para borrala da faz da terra?
Vigo vive aos pés da ignominia, no Castro álzase un símbolo dos tempos escuros que obríganos ás demócratas a vivir cabizbaixos. Ese monumento a infamia en forma de cruz é unha inxuria permanente á democracia, un vil desprezo ás persoas que sacrificaron a súa vida defendendoa.
Aínda contamos con anacos de memoria viva, cunha historia que nos fala mentres nos mira aos ollos. Unha historia que é a nosa historia. Manteñámola ao socaire do esquecemento e non demos o brazo a torcer con aqueles que queren acamar os ideais que ennoblecen ao ser humán.
Aquí non hai trincheiras, non hai dous bandos, aquí só hai unha loita pola dignidade. Unha loita da democracia contra a barbarie. Unha loita retomada pola Asociación viguesa pola memoria histórica do 36 para derruir este símbolo en forma de cruz dos tempos escuros que desde 1961 campea no monte do Castro que coroa a cidade de Vigo. Baixo a cruz, na praza da División Azul se prodigaban os saúdos á romana os probostes franquistas con lóas a barbarie.
No 78 chegou a democracia pero a cruz non alcanzou esta cruz á que lle apareceron custodios insospechados entre os que prometian o cambio. Limparonna por fóra nun intento de adaptala a modernidade como se os símbolos se poideran blanquear na memoria das vítimas. Nin siquera a Lei de Memoria Histórica foron quen de respectar cando até a propia igrexa repudiaba o uso dos seus símbolos contaminados
O que debía ser unha terefa obrigada polos sucesivos alcaldes autoproclamados socialistas, quedou relegada aos demócratas convencidos de que a democracia non tendrá paz até que se rescate do esquecemento ás mulleres e homes que foron perseguidos e asasinados por defendela. Logo algúns indiferentes ou renuentes a escoliar a historia do fascio sorprendense de que arriven de novo os monstruos do pasado.
A algunos el odio les anula las neuronas totalmente. Cómo puede ser la cruz un símbolo de sometimiento, se puede ser cristiano, agnóstico u ateo, pero, la cruz es un símbolo de amor al prójimo, de entrega, servicio y defensa del débil, del marginado, de menesteroso del desamparado, etc…
Algunas personas, que además generalmente presumen de demócratas y todo lo que no les gusta lo quieren prohibir o reducir a escombros; dónde está la tolerancia con el discrepante. Les suena de algo lo de: libertad de pensamiento, libertad de expresión, de credo, de reunión, manifestación ,etc…Les suena, sí, pues !ala! a ponerlo en práctica.