Hai un chamamento a unha auténtica non sedición, pero a unha rebelión, e isto é realmente unha demostración destes partidos, querendo volver a un réxime constitucional non democrático, senón máis ben a un sistema de partido único fascista.
Por Jose Vieira
Hai uns días escribíamos algo sobre golpes e mesmo golpes de estado.
Sinceramente, non nos gusta volver sobre tal tema, xa que estes son moito máis propios dos comentaristas de políticas que dos «os chamados observadores avanzados» de todo e nada.
Entón, como me parece pertinente, comezaremos por buscar unha definición, esta sendo o máis xeral posible para que non dea lugar, de primeira man, a dificultades de comprensión.
Por golpe de estado entendemos a “acción que consiste en tomar o goberno dun país por un grupo de persoas, xa sexa con violencia ou legalmente; habitualmente realizados polos militares ou co apoio dun grupo armado”
Pasemos a unha definición moito máis oficial, xa que pertence á Real Academia da Lingua Española e reza así:
“Según el Diccionario de la Real Academia Española, un golpe de Estado es una “actuación violenta y rápida, realizada generalmente por fuerzas militares o rebeldes, por la que un grupo determinado se apodera o intenta apoderarse de los resortes del gobierno de un Estado, desplazando a las autoridades existentes”.
Non traducimos, para non correr o risco dunha tradución sesgada.
Gustaríanos gardar na nosa memoria as expresións, “forzas militares” e como non “rebeldes”.
Como non podíamos deixar de intentar saber que significa cada unha destas expresións ás que se refire o parágrafo anterior.
O que son as «forzas militares» é agora o obxecto das nosas preocupacións e, utilizando fontes dispoñibles para a poboación en xeral, temos a seguinte definición:
“Las fuerzas armadas son una organización militar de un Estado que tienen como misión fundamental defender la soberanía y la integridad territorial. Suelen dividirse en ramas, servicios armados separados que agrupan los recursos militares empleados por dicho estado en tierra, mar y aire. Wikipédia”
De novo, non traducimos para evitar riscos de tradución.
Advertimos que utilizamos as forzas armadas como forzas militares, e a similitude entre ambas expresións non nos pareceu desprezable, dado que se consideran sinónimos.
Pasemos agora a explicar o termo “rebeldes”, para o que seguimos o mesmo principio de procura do seu significado.
“rebelde”:
Como nome común:
Que se rebela contra el poder o la autoridad.
«el ejército rebelde se alzó con el mando»
Como adxectivo:
“[persona, animal] Que es difícil de educar, dirigir o controlar porque no obedece a lo que se le manda”
Seguimos o mesmo criterio que o anterior, non traducimos para evitar cometer erros.
Despois destas pequenas puntuacións, podemos comezar a aplicar estas expresións e ou palabras, aparecidas nos medios de comunicación, xa sexan escritas ou faladas, e que divulgaron o momento político actual.
Avanzando polo camiño da palabra “rebelde”, xorde unha dúbida para que poidamos proceder é saber que é, que significa, “autoridade”. Por iso imos tentar buscar unha solución que nos permita seguir sen grandes problemas de coherencia.
Comezamos esta incursión poñendo o significado filosófico do termo autoridade e así temos: procedente do latín “auctoritas”: significa prestixio, forza, poder.
Podemos seguir considerándoo como a “importancia e influencia da que goza o recoñecemento xeral das persoas, dun individuo, dun sistema de opinións ou dunha organización, en virtude de determinadas calidades e méritos”. Ademais, “segundo o seu ámbito de influencia, distínguese unha autoridade política, moral, científica”.
Un sistema de autoridade é unha condición necesaria, aínda que non suficiente, para o desenvolvemento socio-histórico da acción práctica.
A autoridade xoga un papel importante na construción de calquera sistema. O abuso de autoridade pode levar, por parte de quen o exerce, en definitiva, a facer desaparecer a súa credibilidade”.
A autoridade cega por parte de quen a exerce pode acabar como subordinación e, polo tanto, converterse no erro coñecido como culto á personalidade.
Para manter a autoridade, é necesario ter en conta a opinión pública e non abandonar as masas, aproveitando as súas experiencias.
Ás veces o que pasa é que as masas érguense contra a autoridade ou as autoridades establecidas, tamén aquí é importante saber cando unha autoridade é lexítima ou non. Esta é outra dúbida no transcurso da lectura deste texto.
Para simplificar isto, adiantamos que queremos circunscribir a autoridade política.
Entón, se estamos ante un sistema democrático, cuxos gobernos son elixidos por sufraxio universal e, de acordo cunha lei básica, que se adoita chamar constitución (é dicir, o maior documento dunha democracia -de tipo occidental), esta (autoridade), baséase nas condicións derivadas da súa constitución e, naturalmente, nos resultados dunhas eleccións debidamente libres.
Tendo en conta estas consideracións, pasamos ao outro lado do muro da legalidade, onde se impón o respecto á autoridade legalmente establecida ou encontrada.
Pódese pór en cuestión calquera e todas as medidas levadas a cabo pola autoridade xurídica, de acordo cos principios xa citados, sempre que, no marco establecido, estas medidas non «chamen» ás masas á rebelión de forma violenta, ou que non respectan “a orde establecida”, nas leis fundamentais do país.
Para facelo máis claro e sinxelo, podemos dicir que cando un ou varios partidos, coa intención de provocar revoltas de masas, non respectando as leis básicas e a democracia establecida, parece que están tentando provocar a caída dun goberno ou sistema, para e por interese dunha ou varias partes, se o sistema é pluripartidista, e a partir de aí entra definitivamente nunha carreira cara á sedición.
Temos que facer explícito o que é a sedición o máis simple posible, como fixemos con outros termos que nos chegaron neste texto. Así, temos que a palabra procede do latín “seditio -onis e que significa, “levantamento colectivo e violento contra a autoridade e a orde pública ou a disciplina militar, sen chegar á gravidade da rebelión”. Tamén pode significar «levantamento das paixóns».
Por último, o que vimos nos últimos días, na crispación do PP+Vox, é que estes partidos, que teñen a maior práctica da corrupción, en todos os sentidos, así como o maior incumprimento da Constitución española (lembremos a obstrución sistemática á independencia democrática do poder xudicial, o bloqueo e a sistemática falta de respecto á Constitución Española, por parte destes dous partidos PP+Vox), facendo que os órganos de xestión dos xuíces dependan totalmente da vontade de manipular as leis e boicotear o propio executivo.
Hai un chamamento a unha auténtica non sedición, pero a unha rebelión, e isto é realmente unha demostración destes partidos (que son basicamente un único), querendo volver a un réxime constitucional non democrático, senón máis ben a un sistema de partido único fascista.
Da man do señor Feijóo, que horas antes pedira que se baixase a tensión, nas horas seguintes, este ao final o que afirma e declara é unha REBELIÓN.
Parece que non lles importou que non se fixera unha verdadeira transición dende a ditadura franquista, e parecen querer volver a partir de agora ao franquismo. Algo está mal na democracia española actual.
Se el primero en comentar