O pasado día 3 de abril, a bonita cantidade de 45 anos, que en unha sala completamente chea de xente, da City of London Polytechnic, que conmemoraban o 9 Congreso Nacional de Liberación da Muller e, se propuxo “un ingreso adecuado e pagado a toda a xente sen calquera condición”
Por Jose Vieira
Estamos ao final do mes de maio de 2022, que se caracteriza e parece que dá continuidade a “UN ADMIRÁBEL MUNDO NOVO” (título da célebre obra de Aldous Huxley), mais ao que da pasaxe é a “un non admirábel mundo en que vivimos”.
Pandemias, asaltos dos bancos, intereses dos fondos caníbales americanos, colonización de todo o tipo sen freo, sobre unha covarde e adormecida Europa.
Imposición de compra, por parte da escravizada Europa, dos excedentes de produción das súas industrias de armamento, a través da filial do Pentágono, que repara no nome de Organización do Atlántico Norte (designada por OTAN ou Nato, que se utiliza indiferentemente a gosto do expoñente).
Así que, doutro lado do charco, nome pola cal se coñece o espazo líquido que separa o continente europeo do americano, cuxo nome se dá a enriba referida filial do Pentágono (cabe informar, que o nome de pentágono, provén da forma xeométrica do edificio onde se concentra na América do Norte, os mandos militares, ou sexa, os emisarios do mal, a soldo de “Os Amos do Mundo”).
As industrias enriba referidas, non podían ou non estaban interesadas a continuar a manter, tan elevados os stocks, de armamento fabricado, pois, por outro lado os conflitos rexionais, xa non absorbían, de forma satisfactoria as súas necesidades, de escoamento de stocks.
De aí a necesidade de emprender unha venda excepcional (como dunha época natalicia fose), mais si, imposta a forza aos seus socios, ou sexa, a Europa, a través da tal famigerada OTAN ou OTAN (sírvanse a gosto). Con chantaxe e humilhación a mestura.
Vemos entón, un presidente, que está inscrito como pertencente ao partido Democrático (que desa conceción, só resta o nome), se despachar obrigando os seus escravos do continente europeo a comprar eses excedentes pois, vendendo como motivo, estaba en perigo un conflito coa Rusia inimigo de toda a vida do partido Democrático da América do Norte.
Debemos e queremos esclarecer, que desde o tempo do conflito liderado por John F, Kennedy (presidente número de orde 35), entre os Estados Unidos e Cuba e, que resultou na instalación de misís na referida illa, pola Rusia, afim para evitar a invasión desta, polos “liberadores americanos”.
Desde entón e, até ao actual xefe da cuadrilla, o señor Joe Biden, a necesidade de comprar armamento aos Estados Unidos da América, corre como xustificación, aos submisos escravos europeos, coa psicose de anular a Rusia.
Esta síndrome de ser os maiores, os máis ricos e, os máis poderosos, tornouse unha enfermidade típica das xentes americanas e, como dicimos no parágrafo anterior, mesmo todos os presidentes do partido democrático dos Estados Unidos da América, do tras Segunda Guerra Mundial, que foron Lyndon B. Johnson o 36, Jimmy Carter o 39, Bill Clinton o 42, Barack Obama o 44 e, o presente enriba referido, Joe Biden, foron e son os únicos legais, “certos traficantes de armas”.
No entanto, sempre tiveron a particularidade común, de deixaren o pobo empobrecer dentro de portas, non garantindo, nin a asistencia medica e medicamentosa de forma universal, nin a educación nin a vivenda digna. Hoxe morren americanos por non teren diñeiro para faceren unha cirurxía indispensábel para continuaren no mundo dos vivos.
Este é o perfil do agora defensor dos ucraínos. PURA HIPOCRISÍA, e seus aliados.
Máis, continuaron a permitir que a causa da seguranza interna dos cidadáns, sexa un problema, privado, de aí que, se someteron todos, ao lobby das armas e, así manter o referido comercio fluorescente. Calquera cidadán pode deter e comprar as armas que lle deren na gana, desde evidentemente que teña diñeiro para tal. Véxase máis de 135 ataques a cidadáns indefensos con armas detidas polo pobo americano (auténticos masacres).
Esta enfermidade, se ten vindo a manter e a desenvolver, sempre de man dada, cos tales demócratas, ao servizo, incondicional do grande capital.
Cambiemos un pouco o asunto, situándonos na pobreza que o poderío militar americano esconde e, así como, a comunicación social, debidamente manipulada, que non pasa dun instrumento ao servizo non da información, mais si da desinformación e das noticias falsas (fake news).
Neste mesmo barco metemos por familiaridade hereditaria, desde os seus ancestrais ingleses, até aos seus fillotes colonizadores americanos.
Vexamos entón, se cumpriron o pasado día 3 de abril, a bonita cantidade de 45 anos, que en unha sala completamente chea de xente, da City of London Polytechnic, que conmemoraban o 9 Congreso Nacional de Liberación da Muller e, case ao final do respectivo congreso se propuxo “un ingreso adecuado e pagado a toda a xente sen calquera condición”, que en votación saíu aprobado por larga maioría.
Era unha medida necesaria entón, como hoxe, para que as mulleres se poidan dicir, dunha forma categórica, que a opresión da sociedade machista, terminara.
Temos que ter en consideración que estabamos en abril de 1977.
Entón de que se trataba, a proposta aprobada?
Nada máis nada menos duna Renta Básica Universal e Incondicional (de agora en diante RBUI), nunha sociedade onde os súbditos de súa maxestade, a Raíña Isabel II, son avesos a tales democratizacións, dado que se trata dun pais, onde goberna “in nomine”, tal señoria (unha monarquía é filosoficamente a contradición dunha democracia e como tal, nestes casos unha monarquía dita democrática, é unha solución de compromiso ou enxerto naquela).
Claro que non podemos deixar de recordar, que aínda que sexa esa a realidade exterior, sempre existiu e continúa a existir uns ventos de liberdade de pensamento, normalmente “ancorados” nos entornos das súas grandes universidades e, como non, na proximidade do río Támesis (estamos a recordar, por exemplo, a estadía de Karl Marx, na vella Albion, entre moitos outros casos – “das máis desvariadas orixes”).
Falamos non só de naturais, como de moitos emigrantes (non temos calquera prexuízo nos considerar como tal, pois, moitos dos intelectuais que aí enriqueceron o coñecemento, nos máis distinguidos apartados), escolleron como súa ubiquación, para traballo e divulgación das súas aportacións, o chamado Reino Unido.
Pensamos que unha das razóns ten a ver coa lingua e un correcto universalismo que tivo o imperio británico e, que actualmente, aínda se vai algo asomando.
Mais regresemos ao tema que nos tras a estas notas e, como aquela resolución aprobada no congreso referido, foi publicado na revista, de publicación periódica de seu nome “Spare Rib”. No entanto, non podemos deixar de referir, que non foi moi feliz a súa publicación, dado que non foi fiel nin ao contido da proposta aprobada e, máis parecía unha noticia proporcionada, polas voces que foron vencidas na referida votación. Bo, cousas que a maldade e a falta de honestidade, co mundo que nos cerca, ten por costume mostrar.
Vexamos, un pouco máis fondo no baúl dos tempos.
Recordemos máis algunhas efemérides, ligadas a este éxito e, así nos imos reportar ao final do ano de 1968 (sempre o ano de 68 e, o seu poder carismático), se fundou na cidade de Birmingham o Sindicato de Demandantes (en inglés Claimants Union), que era unha parte da sociedade inglesa que recibía uns auxilios económicos condicionados por parte do Estado. Unha especie que o goberno español copiou, co fracaso de todos coñecido, que repara no nome de Ingreso Mínimo Vital.
Estes sindicatos, proliferaran por toda a Inglaterra, tendo dous anos despois, sido fundada a Federación Nacional de Demandantes (en inglés National Federation of Claimants Unions), precisamente o mes de marzo de 1970.
Cabe agora indicar, que os seus elementos programáticos, só saíron a luz, no inicio do ano de 1972, estaba expresamente indicado o seguinte (a responsabilidade da tradución é nosa), “o dereito a un encaixe adecuado para todos sen avaliación de recursos”
Ese mesmo ano e pouco despois, da integración programática nos seus principios, se lanzou unha campaña a nivel nacional, a favor dun “encaixe adecuada garantida”.
Así estamos, ou debiamos estar, por esta altura a conmemorar os 50 anos desta ferramenta económica, e a súa implantación de forma xeral e incondicional no Mundo en que vivimos.
Como xa todos demos conta, nin está implantada, nin parece que os señores políticos, que rexen o Mundo, ¡non están por esa labor!
A razón única e fundamental, é que “Os Amos do Mundo” (recordemos a asociación de malfeitores, que se reúne, por exemplo, a semana pasada, en Davos), non permite que se acabe coa pobreza, pois, esta é a súa reserva de poder de explotación (o chamado exército de reserva de man de obra para escravizar).
É gravísimo, verificarmos que queren as guerras para vender armas, para provocar reequilíbrios demográficos, para desviar a atención da liquidación do medio ambiente e como corolario final, o aumento sen límites das súas riquezas (son uns poucos-cerca de entre 1 a 2%da poboación mundial, os tales Amos do Mundo, mentres ditan, unha vida esmolar, para a maioría esmagadora – máis do 80% e, os restantes 18 ou 19%, son os seus sicários).
Gustaríanos poder contar, durante a vida que nos resta, poder ver os cambios necesarios en “O Mundo en que vivimos”.
Mais o que acontece é que eses señores están a destruír sen regreso posíbel, “O Mundo en que vivimos” e, vermos realmente esa mudanza definitiva podendo conmemorar a implantación dun certa RENTA BÁSICA UNIVERSAL INCONDICIONAL e máis, coa limitación do SALARIOS MÁXIMOS.
Non queremos que isto sexa só “o soño dunha noite de verán”, mais si o futuro.
Se el primero en comentar