Veintinueve testigos directos dan vida a la memoria oral que va desde el propio hermano a compañeras y compañeros de militancia, para construir el relato necesario, el relato robado y ocultado, cuando no manipulado.
Ao estado, e non á sociedade que sufre continuamente recortes tamén en dereitos e liberdades, é a quen hai que reclamarlle esta débeda, que non debe ser só moral, senón tamén económica.
Mais no verán de 1975, cando Mikel Lejarza volve a Galiza, xa non era un militante calquera de ETA, senón que pertencía ao seu Comité Executivo como responsábel das infraestruturas no Estado español.
A xuíza recorda que España non ratificou a Convención das Nacións Unidas de 1968 que declarou imprescritíbeis os crimes de guerra e de lesa humanidade, polo que este texto internacional “non pode ser aplicábel” no Estado español.
