Por Daniel Seixo
«Se aínda somos galegos é por obra e graza do idioma»
Castelao
«É lícito violar unha cultura, pero a condición de facerlhe un fillo»
Simone de Beauvoir
Chegar da clase, deixar a mochila, responder axinha algunha que outra pregunta acerca dos deberes, os companheiros de clase, e en definitiva acerca de como che foi a tarde na escola, repousar o noso esgotado corpo na mesa da cocinha e tras agarrar firmemente un bocadilho e un iogur, acender a televisión para comezar a cita diaria co noso club, o Xabarín Club.
Conta Suso Iglesias, creador do mítico programa galego, que a elección do xabarín debeuse a que este era o primo non domesticado do porco, un animal libre. Unha figura típica dos bosques galegos coa que moitos rapaces e rapazas da xeración milenial galega, a que aquí pasaría a conhecerse como xeración Xabarín, pronto se identificaron e comezaron a vivir outra forma de socializar entre eles e coa cultura que os rodeaba, para pasar a formar unha firme comunidade. E é que non o esquezamos, a televisión, gústenos ou non, suponhía naquel entón, e segue suponhendo a día de hoxe en menor medida, unha fonte importante de transmisión de valores educativos e culturais, especialmente no caso dos nenos.
Co Xabarín Club moitos de nós aprendemos a identificarnos cun proxecto común, uns horarios de emisión, un idioma, unha cultura e en definitiva algo propio. Ninguén pode esquecer as tardes esperando pacientemente a emisión de O mundo de Beakman, GatoCan, Dragon Ball, Doraemon, Os picapedra, Inspector Gadget, Hattori o ninja, Vaca e polo ou Shin-Chan, series todas ela emitidas en galego, coas súas expresións coloquiais, a súa jeada o seu seseo, e todas esas particularidades da nosa lingua que conseguían que os mozos e nenos galegos non se plantesaxen nin por un momento seguir as aventuras dos seus heroes e personaxes favoritos en ningunha outra cadea. Seica alguén pensa de verdade que Son Gokū puidese falar algún outro idioma que non fose o noso? » Vouche esmagar minhoca«.
O carné verde do Xabarín Club era máis que todo iso, suponhía esperar impacientemente cos teus amigos a que a túa foto saíse na pantalha da televisión o día dos teus aniversarios, recibir a felicitación do porco bravo e nalgunha que outra ocasión un cassette coa melhor música do momento en Galiza. Siniestro Total, Heredeiros dá Crus, Yellow Pixoliñas, Nación Reixa, Os Diplomáticos de Monte Alto, Killer Barbies, Blood Filloas, pero tamén grupos portugueses e de países lusófonos africanos soaron no programa e achegaron a miles de mozos galegos as posibilidades culturais do seu propio idioma, desde unha actitude crítica e desafiante co mundo que os rodeaba. Contan as lendas máis antigas do lugar que nalgún que outro concerto do Xabarín, os nenos máis pequechos chetaron a formar pogos ao compás de «Pero que ghallo é! «de Heredeiros dá Crus.
O Xabarín Club foi principalmente iso, unha transfusión de sangue para a cultura galega e unha vía de posibilidades de creación inmensa para toda unha xeración que aínda a día de hoxe se sente parte da xeración do porco bravo. A iniciativa popular e a posterior proposición non de lei por parte da Mesa pola Normalización Lingüística de cara a instar o Goberno galego a tomar as medidas precisas para que a CRTVG aumente a oferta en galego, destinada á infancia e á mocidade nas televisións públicas a través dunha canle Xabarín, supón un digno e valente intento por recuperar non só o mítico programa e o seu club, senón tamén un intento por revitalizar a CRTVG, a nosa propia cultura e unha infancia galega que precisa urxentemente da posibilidade de medarar sabendo que desde a nosa propia terra e coa nosa propia rebeldía e idiosincrasia, tamén se pode gozar do mundo da cultura. Agora, Xabarin tan só necesita un socio,
E ti, xa es do Clube?!!
Se el primero en comentar