Sen poesía

Por Daniel Seixo

Vin a toda a minha xeración consumida pola branca companheira,

talentos desbordados desperdiciados en locais nocturnos

entre a desesperanza do non hai futuro

e a accesíbel adicción a unha marcha máis

a unha emoción máis.

Vin a mozos afogados na depresión do MDMA

a ansiedade do speed

ou a errática costume diaria do hachis e a marihuana.

Talentos picados e preparados en pequenas doses

para a súa posterior comercialización,

orixinalidade desperdiciada co corte barato da covardía

sentimentos ocultos baixo unha capa de olheiras e lentes de sol.

Manhás acumuladas a golpe de decepcións, desamores e medo ao compromiso

velhos revolucionarios abrazando a sinxela conformidade dun falso nihilismo.

Tantas noites parloteando dunha revolución que nunca fixemos

anhelando un amor polo que nunca loitamos

ou simplemente xogando a ruleta co noso futuro.

Vin a homes e mulheres tratándose como estranhos baixo o peso dunha mesma bota

a toda unha xeración vendendo a súa alma ao dianho

rebeldes adictos á depresión

e ás drogas…

Unha vangarda xa sen paixón

sen medo

sen conciencia,

sen poesía.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.