A implantación dunha xubilación fiscal, realmente progresiva, axiña a limitación dos soldos máximos e, logo a aplicación dunha RBUI, cuxa base distributiva deberá ser un valor igual o superior ao limiar da pobreza
Por Jose Vieira
Non é nada mao, volver sempre que posíbel, a un tema, que realmente pola súas características pode resolver a maioría dos problemas básicos da sociedade actual.
Referimonos á desigualdade social como problema e, naturalmente, ao único camiño posíbel na súa resolución, que é a aplicación dunha nova política económica e social, onde pontifica, entre outros instrumentos o RENDA BÁSICA UNIVERSAL INCONDICIONAL.
Neste momento, a maioría dos lectores preguntará porque sendo este instrumento a solución, porque non está amplamente aplicado, polos distinguidos partidos que gobernan o mundo. Sería coas máis distintas variantes a pregunta, que formularían.
A resposta a tal cuestión, é máis do que simple e até chocante: porque non interesa aos ricos e poderosos do mundo, perderen as súas prerrogativas de “pirros”, de dominadores de gobernos, sexan de que cuadrantes sexan e, naturalmente escravistas declarados.
Nunca até esta nosa pasaxe polo mundo en que vivimos, estivo tan acentuada a desigualdade social e, igualmente non constan dos datos macroeconómicos, que a velocidade da súa implantación se teña reducido, antes polo contrario.
Esta situación, inclusive se acelerou coa chegada e implantación da pandemia que temos sufrido neste primeiro quarteirãoo deste século XXI. Hoxe a riqueza se concentra en cada vez menos persoas, o que quere dicir que os ricos son cada vez máis ricos e os pobres cada vez máis pobres.
Entre 1,5 a 2,5 %da poboación, detén en seu poder, máis do 73% da riqueza mundial.
Por esa razón, os ricos e poderosos, se serven do seu poder de forma indiscriminada, para desde os seus intereses, desencadearen campañas de manipulación da sociedade, desinformando e criminalizando, calquera tipo de posíbel toma de consciencia, en relación a que a poboación de forma maioritariamente, tome consciencia da súa situación, de meros servidores escravizados.
A dereita mundial, segue educando de forma consistente, constante e continuamente, as poboacións, transmitíndolles que son libres e donos de si propios, cando non pasan duns auténticos bonecos de títeres.
Venden así, dunha forma moi eficaz, que ter un móbil, unha televisión e un aparello de xogos e, acceso máis ou menos posíbel a unha hipoteca, para a compra dun abrigo das intemperies da natureza, por exemplo, é alcanzar o ceo na terra.
Nos esquecemos de que os propios sindicatos, na súa maioría, serven de brazos terminais das corporacións empresariais. Lexitimando os intereses dos grandes patróns.
Non debemos esquecer que os partidos desde a esquerda ata a dereita, están plenamente, polo menos a largo prazo, ao servizo dos poderes dos seus respectivos amos:
(basta recordar que os señores políticos, na súa gran maioría, buscan unha porta xiratoria, como compensación de cumpriren as obrigas cos seus amos).
Basta que ollemos para os destinos dunha forma directa ou transversal da maioría dos políticos ao atinxiren a súa xubilado política (conselleiros de grandes empresas ou outras colocacións corporativas, con salarios de escándalo).
Aínda hoxe, fan os sindicatos e os políticos pasar a idea, de que a solución para unha poboación ser feliz e socialmente equilibrada é o pleno emprego.
Este bulo, por inacreditábel, continúa a ser a estrela que guía os sindicatos anestesiados polas corporacións do padroado, así como, políticos que cren (pensamos que só son inxenuos e non maldosos) que é por ese camiño, que se chega ao “El dorado”.
Non debemos deixar de alertar os sindicatos, de que non é correcto continuar a considerar, como sendo a “panacea universal” o pleno emprego, pois, coas novas tecnoloxías, a transición ecolóxica e demais transformacións inevitábeis (automatización e robotización), moitos traballadores deberán ter que deixar o mercado de traballo, ou estarán moito pouco ocupados e con salarios tan baixos, que non chegarán ao fin do mes.
Terán, a contragusto, que abandonar para sempre, esa equivocación e deixar de contar esa mentira.
Ponse moitas veces, como cuestión fundamental, para non ser aplicado este instrumento económico, a necesidade de grandes cantidades de medios financeiros, para levar a cabo a súa universalidade incondicional.
Claro que son necesarios medios e, desde ese punto de vista, o que é esencial, tamén está todo, hoxe debidamente estudado. Por iso, como xa referimos, haberá que estabelecer unha secuencia lóxica, das transformacións necesarias para a súa implantación.
Así deberá ser desenvolvido a referida secuencia da seguinte maneira, primeiro un conxunto de accións de esclarecemento e formación de axentes implicados e a implicar, logo a implantación dunha xubilación fiscal, realmente progresiva, axiña a limitación dos soldos máximos e, logo a aplicación dunha RBUI, (que son as abreviaturas de Renda Básica Universal Incondicional), cuxa base distributiva deberá ser un valor igual o superior ao limiar da pobreza.
Se esta orde for respectada, dentro dos moldees que implica o modelo, non haberá calquera problema de medios para que a súa universalidade sexa obtida, así como obtido, o seu efecto distribuidor.
Se nos detemos no aspecto de como a financiar, verificamos que existe marxe sobre ese aspecto do referido instrumento RBUI, como por exemplo, coa aplicación doutros impostos, como os propostos por algúns dos máis importantes economistas mundiais, entre outros por Thomas Piketty, Sanz e Zucman, con aplicación sobre a riqueza ou imposto de sociedades.
Non podemos deixar de recordar, pois, xa o lembramos en textos anteriores, que a propia OCDE, chegou a un acordo (falta ver as letras pequenas pois, hai trampa na proposta) para estabelecer como mínimo para o imposto de sociedades 15%. A trampa está en las deducións que a corporación empresarial da OCDE, quere impor como subvencións e exencións a ese mesmo imposto do 15% avanzado, nos varios países.
Non debemos mesmo así esquecer que os Estados Unidos da América, ten en carteira, unha xubilación do imposto de sociedades en que pretenden como mínimo un valor do 20% e, ao mesmo tempo, aumentar significativamente, o imposto ás persoas que teñen ingresos anuais superiores a 100.000 dólares.
No entanto, en España, imos levando máis de dúas décadas baixando impostos aos ricos e empresas e, como tal, recortando servizos públicos, como a educación e a sanidade pública, pois, os menos ingresos por vía dos impostos, ao diminuíren as receita do Estado, non permiten financiar plenamente os servizos indispensábeis a poboación. Isto por un lado e, ao mesmo tempo, ten levado o Estado a contraer cada vez débedas maiores, para financiar as súas necesidades (aumento dos déficits orzamentarios).
Máis, impulsado polo imperialismo americano, o Estado español, vai gastar máis do dobre do que gasta cos servizos a poboación na compra de armas, as grandes empresas americanas do sector.
Imos dar unha pequena suma sobre os importes necesarios para a implantación da RBUI, en España (1).
Así temos:
Para a poboación española actual, foron estudados con sendo necesarios algo como 280.000 millóns de euros. No entanto a supresión dos apoios que deberán ser eliminados, dos que actualmente son condicionados, a cantidade realmente necesaria sería de 92,2 millóns de euros, o que é sensibelmente 9,2 % do actual PIB español. Suprimíndose os mínimos persoais familiares e outras deducións no IRPF, que actualmente benefician os máis ricos, se obterían 153.500 millóns de euros, o que é 15,3% do PIB español. Isto significaría que o custo real adicional da RBUI en España, sería do 3,4% do PIB español, ou sexa, 34.300 millóns de euros (2).
Terminamos afirmando que para “un limiar de pobreza” igual a 800 euros se faría unha aportación de 800 euros para cada maior de 18 anos e de 300 euros para os menores de 18 anos. Estes son os valores que significan os valores do anterior parágrafo.
Así, non é nada de inalcanzábel, moi máis gritante e contranatura, é o gasto militar imposto polo imperialismo americano e, aceptado sen pestanexar polos gobernos europeos, cuxo obxectivo é resolver o problema de stock de material bélico, das súas grandes empresas de armamento.
Finalmente, só queremos dicir que o que falta é coraxe política ou por outras palabras, o medo de non ter porta xiratoria na jubilación cada un dos políticos de quenda.
Notas:
1) Ver o título “A Nova Orde” de José Vieira de 2018
2) Se poden ver varios textos sobre este tema, nos artigos publicados polo autor neste periódico
Igualmente sairá en finais de setembro, outro título “Desigualdades Sociais – unha solución posíbel”, onde o autor José Vieira aborda o tema da RBUI.
Se el primero en comentar