Portugal na encrucillada colonial: unha ollada histórica. Cabo Verde (II)

Por Jose Vieira

Este  arquipélago se sitúa en fronte do Senegal, e é composto por 10 illas grandes e cinco máis pequenas, que se dividen por  Barlavento con: Santo  Antão, San  Vicente, Santa Lucía (desabitada), San  Nicolau,  Sal e Boavista; as de  Sotavento con: Maio, Santiago, Fogo e Brava.

Ordenando as illas por tamaños teremos o cadro seguinte:

Cabe explicar, que a poboación residente do  arquipélago, é moi reducida, pois non chega a 525.000 habitantes, no entanto a colonia emigrante cabo  verdiana, supera os tres millóns e medio, espallados por todo o mundo, sendo os seus envíos de diñeiro unha forte contribución para a Balanza de Pagamento do país.

Un pouco de historia sobre o  arquipélago de Cabo Verde:

Portugal comezou a  colonizar este  arquipélago, o século XV, e como podemos verificar, a orixe do seu nome,  provén de que estas illas posuían unha certa cobertura de vexetación tropical, formando un contraste coas súas rochas volcánicas. Parece que estas illas sempre estiveron  deshabitadas, coa única dúbida, pois a illa do  Sal, parece ser visitada polos árabes.

En 1462, chegaron os primeiros colonos portugueses á illa de Santiago e fundaron a cidade europea máis antiga dos  trópicos,  Ribeira Grande (hoxe denominada Cidade Vella).

Eran  negreiros, ou sexa, se dedicaban ao comercio de escravos, provenientes de incursións por toda a costa oeste africana.

Este negocio debía de ser moi  rentável pois en 1510, xa era Cabo Verde a segunda que máis contribuía para o reino de Portugal, logo a seguir á Mina de Oiro.

Estas illas  dispuñan dunha posición estratéxica moi importante para Portugal, pois, estaban entre a América, a África e a Europa. Como tal desde 1517, pasou a ser o camiño oficial portuguesa de transporte de escravos desde África para a América.

Como non podía deixar de ser, pasou a ser obxecto das arremetidas dos holandeses, franceses e ingleses, o que fixo que os portugueses, trasladasen agricultores do territorio continental para as illas con vista a unha colonización permanente. Estas condicións dunha boa vida, no  arquipélago, comezaron a  decaer, téndose entrado nun período de decadencia, logo no inicio do século XIX.

Entre os anos de 1941 e 1948, unha excepcional e prolongada seca, provocou un espantosa fame, morrendo, segundo as  estatísticas cerca de 50.000 persoas, coa  agravante do goberno de Salazar, non só esconder a situación, así como non prestar asistencia humanitaria ás poboacións. Un  autentico crime contra a humanidade.

Non podemos deixar de recordar o tristemente célebre campo de concentración do  Tarrafa, para presos políticos que, o réxime da ditadura de António de Oliveira Salazar primeiro, e despois do seu sucesor Marcelo  Caetano, mantiveron, na illa de Santiago, na poboación de Chan Bo. Como non había pena de morte en Portugal, para que o réxime  fascista eliminar os seus opositores, se servían deste campo, como local de  exterminio. Hoxe este espazo é un punto de peregrinación, onde se homenaxea os asasinados polo réxime dos dous ditadores  fascistas de Portugal.

No  entorno do antigo Campo de Concentración, existen  espléndidas praias que hoxe son unha atracción turística do país en xeral e da illa de Santiago en particular.

Hoxe, Cabo Verde é un local de interese turístico, pola súa xente  afábel e educada, pola súa  climatoloxía excelente todo ano, o que permite utilizar as praias todo o ano, cunha diferenza térmica  depreciábel. De tal maneira que hoxe a maioría das grandes cadeas de hostalaría internacionais, se están instalando por todas as illas  caboverdianas.

É un destino a ter en conta, sobre todo para os europeos do sur.