Unha vez máis o señor Emmanuel Macron, nomeou un home de súa extrema confianza e, como é seu hábito dando, unha vez máis, sendo alguén a quen a señora Marine Le-Pen, xefe da extrema-dereita francesa non levante moitos problemas.
Por Jose Vieira | 24/12/2024
“A necesidade de lucidez, realismo e rigor político na esquerda” é o título dun artigo, sobre a actual situación política en Francia, en que a rexeita do presidente da República Emmanuel Macron, de encontrar unha solución intermedia, está con toda a sagacidade, de procurar dinamitar a Nova Fronte Popular, satisfacendo a implantación a breve fragmento dunha dereita fascista desde xa no seu país.
O curioso desta situación, é que conforme podemos ver, non so en España, mais un pouco por toda a Europa, a esquerda política, non ten feito outra cousa, senón procurar se destruirse a si mesma.
Non hai a menor dúbida que non se ten tratado de divisións ideolóxicas, mais algo máis prosaico, que é as ganas de chegar a deter canto máis poder persoal mellor.
Claro que as ganas de alcanzar o poder é lexítima, o que xa non o é, de ningunha maneira, é cando nesa loita polo poder dentro da esquerda, se o faga á custa de destruír a cohesión da mesma posiciona dunha maneira moi máis estratéxica e, naturalmente oportunista, utilizando os medios dialécticos da máis baixa estofa moral, pois, xa nin falamos de ética, mais que son naturalmente atractivos ao conxunto poboacional, que está sempre aberto a mensaxes en que traducidas en voz corrente arrastran populismos do tipo das más linguas, facendo lembrar a propagación das antigas conversas rurais e non soa, de cando as familias se sentaban á porta de súas casas para dialogar e contar entre elas, os acontecementos que tiveran coñecemento.
Só que na actualidade isto vai cunha velocidade e unha distribución sen calquera tipo de fronteiras, nin limitación temporal, pois, segue presente nas redes difundidas pola internet.
Por outro lado, está a acontecer un fenómeno, que parece unha auténtica epidemia, que é a atracción dos máis mozos, polas ideas fascistas do extremismo de dereita, pois, lles soa como sendo unha correcta forma de rebeldía, ao estado actual do ordenamento social.
A xuventude, sempre encarnou o mellor do sangue transmisor de innovación da sociedade, na maioría das veces, facendo jus do seu inconformismo, sobre todo coas amarras das institucións existentes.
Os mozos e por veces tamén moi non tan mozos, se revelan contra as regulamentacións e, como tal, senten que só serán persoas do seu tempo, e verdadeiramente modernos, se adoptan formas de vida e de pensamento, contraventos e mareas e, como tal, non podemos xamais por de parte que a dereita, se escollen o revivalismo, mais rancio que lles chega a través dos populismos da extrema-dereita.
É exemplo disto que acabamos de dicir, o encadramento de grandes capas da xuventude, evocando formas de vestir, de cantar e de se comportar, como o tempo dos fascismos que foron as políticas que ingresaran na Europa de Hitler de Mussolini e como non da Francia de Vichy, filial do nazismo alemán.
Imos ver como o señor Macron practicando aproximacións máis que perigosas, quere no ámbito interior francés, como esencialmente no campo internacional, así como o seu desexo de lanzar a OTAN, da que a Francia forma parte, en dúas aventuras espantosas, unha é a guerra contra a Rusia, segundo el custe o que custe, e a outra a súa conexión e aprobación permanente á extrema-dereita non só francesa, mais tamén europea.
Cremos sinceramente que non nomeou o primeiro-ministro proposto por Marine Le-Pen, con medo de perder o seu lugar, como presidente da República Francesa antes das novas eleccións.
Tratouse unicamente dun problema de non querer perder protagonismo internacional.
Desde o día 13 se este mes de decembro de 2024, o primeiro-ministro de Francia é o señor François Bayrou.
Unha vez máis o señor Emmanuel Macron, nomeou un home de súa extrema confianza e, como é seu hábito dando, unha vez máis, sendo alguén a quen a señora Marine Le-Pen, xefe da extrema-dereita francesa non levante moitos problemas.
Quen é este señor:
Este señor que conta neste momento 73 anos, nacera en 25 de maio de 1952 nos Pireneos Atlánticos en Bordères. Foi ministro da Xustiza de 17 de maio a 19 de xuño de 2017.
Tamén foi ministro da Educación de 29 de marzo de 1993 a 4 de xuño de 1997.
Actualmente é o presidente da cámara (alcalde) da cidade de Pau.
Foi o presidente da agrupación política, que foi extinta, Unión pola Democracia Francesa.
Era un partido liberal que prosegue ideas de liberalismo económico e é fortemente europeísta. Estivo este partido pola súa man, en seu momento e, antes de se disolver, empeñado en defender unha vía federalista, para a Unión Europea.
Este seu partido, foi fundado o día 10 de maio de 2007.
Queremos recordar, a composición da primeira liña de cadeiras na inauguración do interior da Catedral de NOTRE DAME (Catedral de Nosa Señora) de París, onde todo o especial protagonismo deste señor, Macron, foi andar co futuro presidente dos Estados Unidos da América do Norte, como sendo o deus da inauguración. Só faltou o colocar, por debaixo dun pálio, na procesión que se organizou e, ser Trump (elevado instantaneamente por Macron como cardeal para o acto en cuestión) e, quen tería que bendicir a respectiva reinauguración da Catedral en cuestión.
Así, o que podemos dicir, é que este señor, que repara no nome de Emmanuel Macron, cuxo oficio que se lle recoñece presentemente, e que ostenta con toda a servía, é o de organizador de eventos, como uns xogos olímpicos teatrais e unha auténtica opera, onde non faltou un gardaroupa digno do roupeiro da Opera da Avenida da Ópera de París.
Así xa terá un lugar a poder continuar a desenvolver unha actividade empresarial, que parece que lle encanta, que é o de organizador de eventos turísticos.
Se el primero en comentar