Os populismos

Vivimos no fondo, realmente envoltos nunha escuridade case total e, na maioría dos casos, cando xorde algunha luz, esa é manipulada, só permitindo que se vexa o que convén ao manipulador da mesma

Por Jose Vieira

Cremos con toda a sinceridade, que a maior parte das veces, falamos encontra, de calquera cousa, palabra ou idea, por mero impulso ditado por unha información que nos vén de alguén o algún medio de comunicación a que somos, máis ou menos fiedes.

Con isto o que queremos dicir, é que formamos correntes de opinión, non moi ben fundadas en xuízos propios e, moitas veces servindo até intereses que non son o nosos.

Tamén temos a impresión de que estas situacións, non son máis, do que os ventos do tempo en que vivimos e, daquilo a que moitas veces atribuímos esas responsabilidades, ou sexa da “présa de agora”.

É evidente, que esta forma de asumir os conceptos, as noticias e as propostas que nos aparecen, son o reencho daquilo a que tamén está na orde do día, como son os populismos e os populistas.

Como apuntamento, sempre queremos alertar, que ser populista, normalmente conduce a un xuízo de demagogo e, como tal deixamos caer, que se acostuma considerar como sendo o primeiro populista un grego, Pisistratus.

Este en a súa existencia, rapidamente descubriu que o pobo era moito facilmente enganado por xestos e actos simbólicos, en que o actor (neste caso Pisistratus), se asumía como sendo un máis do seo dese pobo.

O populista en xeral, é un individuo que explota a simpatía, que pode ser tanto por unha persoa sensíbel, próximo e cariñoso, como o autentico pai #tirano, conforme a imaxe necesaria no momento e o tempo oportuno.

Este xénero de persoa, que designamos por populista, tamén acostuma simplificar a constitución dos seus destinatarios no grupo dunha elite que o propio considera corrupta e, como non o outro seu continxente, é formado polo pobo a que considera os simples.

Entra moitas veces en consideración a cuestión, da idade, a quen se dirixen os populistas, así como o seu entorno social e súa ubicuidación urbana ou rural.

Desde este recordatorio moi básico vemos máis que evidente a proximidade dos señores políticos de quenda e os “influencer”, de que tanto lanzan man as cadeas de televisión e as redes sociais. Cada vez máis se funden, estas dúas actitudes, co obxectivo de hipnotizar un determinado segmento da sociedade en que pretende exercer as súas actividades

Preguntamos este ano, a alumnos de institutos de ensino secundario, que lles gustaba ser no futuro e, obtivemos moitas e diversas respostas, mais de entre estas, unha gran cantidade destas optaron por dicir que querían ser no futuro “influencers”.

Tamén dixeron que era unha profesión nova e, que non necesitaban doutras habilidades académicas, máis do que as súas propias imaxes e mostrárense que viven noutro extracto social, pasando a seus seguidores, a idea de que tamén están no xogo e que o poden xogar. Tamén é interesante dicir, que a maioría por xénero de contestacións afirmativas se ficou a deber ao xénero feminino.

Vivimos no fondo, realmente envoltos nunha escuridade case total e, na maioría dos casos, cando xorde algunha luz, esa é manipulada, só permitindo que se vexa o que convén ao manipulador da mesma.

O efecto competencia, non se produce, o que se produce, é que os restantes competidores que posúen as chaves de lanzar algo de luz, sobre as poboacións, o fan de forma, se posíbel aínda máis, sesgada do que os outros contendores.

Por iso, é que os señores que máis mandan, teñen tanto medo de preguntar, sexa o que sexa, ás poboacións e, por iso, é que teñen tanto medo aos referendos.

Recordemos un escritor portugués, José Saramago, que en dous dos seus libros, perfectamente actuais, toma como tema central, a necesidade de ser esclarecida a escuridade, en especial na política. Se tratan de “O ensaio sobre a cegueira” e o “Ensaio sobre a lucidez”.

Dous excelentes libros que nos alertan dunha forma, máis que evidente, para o problema da escuridade política, tan ao gosto dos señores que seguen as correntes máis extremas correntes, do oco populismo político.

Basta que paremos a pensar, se alguén, por exemplo, na guerra do Vietnam, preguntou ao pobo do norte, se querían entrar nunha guerra de exterminio, cos seus irmáns do sur. Así como ao pobo do sur, se querían entrar en guerra cos seus compatriotas do norte.

No entanto, os intereses dos USA, determinaron que querían dominar a zona e, como tal había e houben, que facer a guerra.

O mesmo sucedeu na guerra da Corea, pois, ninguén preguntou, ao pobo do norte, se querían eliminar os seus designios do sur e o mesmo ao contrario.

De novo os intereses americanos ditaron o que tiña que ser feito, para de aí mostraren que eles eran quen mandaban e, como tal, cunhas xustificacións que nin eles, as respectaban ou crean, impuxeron as súas ganas, sempre dunha forma populista e unilateral.

O mesmo pasa cos dereitos da Humanidade, que dunha forma moi estraña, en pleno século XXI, non teñan no seu clausurado imposta, a necesidade de incluír, por exemplo o valor das cousas e moi menos as razoes polas cales os máis poderosos impoñen a sua vontade.

Recordemos a presidenta da Unión Europea, a alemá Ursula von der Leyen, que non pensou minimamente respectábel, esclarecer o pobo europeo, sobre as razóns de apoio, a Ucraína, dicindo unicamente “son os nosos valores”.

E cales son eses nosos valores, señora presidenta?

Claro que ela seguía as declaracións do creado da empresa americana que repara no nome de OTAN, o seu secretario xeral que sobre o tema afirmaba o seguinte: “somos Ucraína, son os nosos valores que están en causa”.

Foron os valores que ese presidente da Ucraína eliminou, inflixindo os artigos 114 ou 122, do código da ONU?

Terminamos este pequeno texto sobre como os populismos internacionais e nacionais, se veñen impondo, sen dar o menor esclarecemento, sobre os valores en que poida ser soportado razoabelmente, cunha frase moi dura, mais que explica a forma como os nosos donos, os USA, nos clasifican.

O licenciamento de linguaxe está no orixinal, expresado por Henry Kissinger, recentemente falecido, que afirmaba que non tiñan que explicar nada, pois, o pragmatismo impuña ese tratamento, “pois, eramos os nosos fillos da prostituta”.

O esclarecemento é de marabilla, non son preciso máis palabras. Triunfan os populismos da forza pura e dura.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.