Basta ver que o Estado é e obedece, á razón universal e, como tal, nin necesita nin está nin debe estar dependente de ser unxido por un bautismo de calquera relixión
Por Jose Vieira
Sempre é habitual pensar que o ser humano, ten necesidade de ter símbolos, a que se colar ou a que tomar como referencia.
Queremos pensar que esa necesidade, decorre naturalmente de varios factores, inherentes a súa propia natureza e, non ten unha única orixe ou dun único “defecto de fabrica”, senón a certa imperfección do produto humano.
Non podemos deixar de recoñecer que cada un de nós é un produto máis ou menos acabado, cargado sobre o seu esqueleto, coas características xenéticas que herdou dos seus proxenitores.
Tampouco podemos esquecer, que tamén somos, nin máis nin menos, o produto dunha cadea evolucionista, desde o máis elemental núcleo de que descende a raza humana.
Esta última consideración é por de máis pertinente e esencial para contrastar a nosa identidade.
De aí que as nosas limitacións, veñen á praza de miles de anos, da nosa existencia á superficie do planeta que habitamos, a unha case imperiosa necesidade de encontrar unha xustificación para a vida, para alén do fin da existencia de cada un.
Con isto, non queremos xustificar a habitual sentenza de que “o home é un animal relixioso”, pois, o que é manifesto, é que ese é máis un engano, debidamente divulgado e explotado, con fins moitas veces, moi pouco honestos.
Explotase, naturalmente a falta de cultura das persoas, a par de moitas outras razóns, como as dúbidas existenciais, as modas e, como non, o círculo social, en que se atopan moitos dos nosos socios de tránsito no Mundo en que vivimos e, para evidentemente ou talvez non vir a defraudar, as expectativas do entorno.
Posta esta pequena introdución, sobre as ganas do ser humano de moitas veces suplir esa dubidas existenciais, que en vez de seren racionalizadas, fronte ao estado de desenvolvemento das varias ciencias, as superan a través de complicadas e místicas explicacións, debidamente absurdas, que se quedam o centran na ADORACIÓN, “de cordeiros de ouro” (pase a utilización da pasaxe bíblica, que nos serve de imaxe).
Continuaremos este texto, transcribindo unha expresión que pareceu moi interesante para este texto: “O home só adora un obxecto despois de se ter transportado a ese obxecto e como tal é a fórmula definitiva que resulta del” e, como non, “o home se adora en si mesmo, o home non quere non adorase en si mesmo”.
Así no desenvolvemento das relixións, quere en seu naturalismo, estas adoran o ser non humano, porque este lles parece humano. O que no seu teísmo ou antropoloxismo adoran o ser humano porque lles parece distinto do home. Lles parece un ser non humano e esta é, a contradición que é necesaria no curso da relixión.
Digamos que canto máis se intenta elevar do solo o home, ou sexa do nivel da natureza, máis ve o seu Deus máis elevado desa mesma natureza. Digamos que se volve supranaturalista ese seu Deus.
As relixións sempre tentan reflectir dunha forma moi fielmente, a imaxe idealizada do home (humanizada) e, esa figuración é o máximo para o home.
Así como na esencia do home, a intelixencia, as ganas e todas as calidades do home, para este as ve debidamente ampliadas no seu Deus (aquí pensamos que ve máis do que a intelixencia e ganas, no seu Deus).
Estes enxertos se basean nos escritos “L’ Essence de la Religion”, tradución francesa dos traballos sobre este tema de Feuerbach, a respectiva tradución é de nosa responsabilidade.
Para seguir a mesma liña, do autor, cábenos dicir que en primeiro lugar, pensamos como el, pois, os dogmas relixiosos, son meras representacións míticas (só non asumimos como Marx o facía, engadido que eran representacións míticas delirantes). Engadiriamos que se tratan de representacións menos que certas da “única realidade auténtica que é a realidade do mundo” en que vivimos.
Máis, o home crea esas falsas representacións, as proxecta para alén de seu entorno, porque non se consegue realizar neste mundo (diremos que a existencia na súa inmanencia é unha falsidade).
Se por outro lado, nos socorrermos de Hegel, e do seu compromiso, entre a relixión e o Estado, o que verificamos é unha contradición insandábel. Desde este punto o Estado non pode confundirse coa relixión.
Claro que basta ver que o Estado é e obedece, á razón universal e, como tal, nin necesita nin está nin debe estar dependente de ser unxido por un bautismo de calquera relixión.
Así, o home real, o home concreto, é un ente social, dunha sociedade civil e, non é un home, en termos de dereito, un home relixioso.
Por outro lado, o Estado, dunha forma estrita, de máis estrita que se queira, é a expresión esencial, nun marco da orde política, se encontrando a súa explicación na sociedade civil. Non é un ente sobre a tutela de calquera tipos de relixión.
O Estado, así se explica pola sociedade civil e non a sociedade civil polo Estado.
Por iso a sociedade civil é o suxeito, o home concreto, o traballador (no sentido estrito de Marx).
Este problema ou problemas poden realmente pór en cuestión, todo un conxunto de dogmas, que intereses que non son exentos de “pecado” e, levan a que se teña procurado, sempre ligar como unha necesidade do home, se transcender nun ser creado hai súa imaxe e, non un home a imaxe dese ser imaxinario, para que a súa angustia, derivada da súa perennidade, sexa resolta.
Para exemplificar, non temos que nin pensar moi nin andar moito, basta verificar, un pouco no noso entorno, a cantidade de celebracións do tipo adorativo (de iniciativa inicial da ditadura relixiosa en cuestión), que pronto os poderes non relixiosos, ou sexan os políticos, obedecendo as directrices dos poderosos, transforman esas celebracións místicas en auténticos festíns próximos, a disfrazadas orxías legais para disfrute dunha adoración, que nada ten a ver (a non ser as datas), cos padroeiros das festividades.
Este tamén ten sido un camiño moi difícil para a desmitificación, dado que aos que mandan, ten todo o desexo e interese en manter as “hostes”, debidamente anestesiadas, para que a súa existencia, xamais poida ser posta en cuestión.
E pobo en festa é pobo que non levanta problemas.
Probabelmente estes que mandan de verdade, serán os primeiros ateos, finxidores da máis estrita mística (sexa ela cal sexa).
Admitamos, dunha vez por todas, o recorrido da ciencia e, en particular a evolución das especies e deixemos en paz os deuses.
Se el primero en comentar